Παπαπέτρου: Ενα διαρκές ταξίδι από την αδικία στη λύτρωση και ένα ανεξίτηλο αποτύπωμα

Από τους δημοσιογράφους, χαρακτηρίστηκε «σοκ»: ο Ιωάννης Παπαπέτρου πήρε την πιο δύσκολη απόφαση της αθλητικής του καριέρας. Είχε ένα κοινό με όλες τις προηγούμενες. Ηταν ώριμη και με σεβασμό στον εαυτό του. Στην προσωπικότητα, στην καριέρα, στο κορμί του. 

Θα μπορούσε, κάλλιστα, να συνεχίσει αλλού. Οι ρεπόρτερ του μπάσκετ ισχυρίζονται ότι οι επενδυτές που σχεδιάζουν να μπουν στον Αρη είχαν… όνειρο για δώρο άφιξης τον «Παπ». Μια χαρά λεφτά θα έπαιρνε στη Θεσσαλονίκη, αν και το βιογραφικό του θα του έβρισκε κι άλλες επιλογές, ενδεχομένως και καλύτερες.

Η καριέρα του Ιωάννη Παπαπέτρου πέθανε από τον πόνο. Στην ουσία, όμως, ο άνθρωπος Παπαπέτρου ήταν αυτός που αποφάσισε να σκοτώσει τον αθλητή. Δε μπορεί να το κάνει ο καθένας. Ο άλλοτε πράσινος αρχηγός είχε πάντα ένα «κεφάλι γεμάτο χρυσάφι» και φυσικά γνωρίζει πως… «ό,τι σκοτώσεις είναι δικό σου για πάντα». Η Ιστορία γράφτηκε και το αποτύπωμα του Παπαπέτρου -του δεύτερου- δε θα σβήσει ποτέ. 

Δεν υπήρξε συγκρουσιακός, αλλά μια του απόφαση τον μετέτρεψε στην απόλυτη persona non grata του Φαλήρου. Κάθε φορά που έμπαινε στο ΣΕΦ αναγκαζόταν να γίνεται αποδέκτης της σεξιστικής βλακείας του Ελληνα οπαδού.

Πληγώθηκε ο κόσμος του Ολυμπιακού από εκείνη την απόφαση. Εγινε ο πρώτος «αντί-Σπανούλης» και το ΣΕΦ βρήκε στο πρόσωπό του τον αντιήρωα που έψαχνε. Είχαν προλάβει να τον αγαπήσουν. «Πανάθα» έλεγε από νήπιο, όμως όταν φορούσε την ερυθρόλευκη, φρόντιζε να την τιμά. Τον Ολυμπιακό δε τον αγάπησε, αλλά τον σεβάστηκε περισσότερο από κάποιους που τον λατρεύουν ή που διαπόμπευαν πως στην καρδιά τους έχουν μόνο εκείνον. 

Το «αντίο» του ήταν η αποκατάσταση της αδικίας. Ενα ειλικρινές μήνυμα από την ΚΑΕ Ολυμπιακός και ένα ακόμα πιο ειλικρινές «ευχαριστώ πολύ» από τον 31χρονο, που κάποτε ήταν εκείνο το παιδάκι που μπήκε σ’ ένα ΣΕΦ με… ιερά τέρατα και συστήθηκε ως «Ιωάννης». 

Σε λίγα χρόνια από τώρα, ο «Παπ» θα απολαμβάνει τον σεβασμό από τους πάντες. Οταν ο καιρός περάσει και πια γίνει ξεκάθαρο πως στην καριέρα του δεν έκανε τίποτα το κακό. Απλά ακολούθησε το μυαλό και αργότερα την καρδιά του. 

Το άλμα στην ομάδα που αγαπά, άλλωστε, ήταν κι ένα μεγάλο βήμα για την καριέρα του. Ο ρολίστας, που ήταν στις συνειδήσεις και στην πράξη πίσω από τον… συγκάτοικο Παπανικολάου, έγινε πρώτο βιολί. Κι εκεί υπήρξε άτυχος, καθώς σε αρκετών τις συνειδήσεις είναι το πρόσωπο εκείνης της στείρας εποχής του λεγόμενου πάρκινγκ. Ακολούθησε τον Ζοτς, επέστρεψε και λυτρώθηκε ξανά. Με μειωμένο ρόλο, ως μέρος μιας μπασκετικής μηχανής, που έφερε πίσω στην Αθήνα το ευρωπαϊκό, έβαλε το έβδομο αστέρι στον Παναθηναϊκό του και αποτέλεσε τη μεγαλύτερη διάκριση της καριέρας του. 

Κάτι του χρωστά

Η ζωή του είναι μια διαρκής αλληλουχία αδικίας – λύτρωσης. Η ατυχία του, να μη μπορεί να κάνει αυτό που αγαπά από τα 31 του, είναι μια μεγάλη αδικία. Αρα… κάτι του χρωστά. Παιδί μιας άκρως μπασκετικής οικογένειας, μοιάζει αδύνατο το να μείνει για καιρό μακριά από το άθλημα . Με δεδομένο το μυαλό, τις εμπειρίες και το ήθος του, είναι σχεδόν βέβαιο ότι είναι στο χέρι του να γράψει πολλές ακόμα επιτυχίες γύρω από τις μπασκέτες και τα παρκέ. 

Το ελληνικό μπάσκετ χάνει έναν από τους καλύτερους παίκτες που το εκπροσώπησαν την τελευταία δεκαετία, αλλά κέρδιζει έναν άνθρωπο. Εναν άνθρωπο που για πάντα θα πρεσβεύει την ουσία της τελευταίας του ατάκας στο αντίο: «Τα αθλήματα είναι κάτι το πραγματικά όμορφο. Φέρνουν τον κόσμο κοντά. Ας μην το ξεχνάμε αυτό, ειδικότερα στην περίοδο που ζούμε».

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News