Αντώνης Καρπετόπουλος: Οι μελλοθάνατοι μάς χαιρετούν

Οι Θάντερ κι οι Πέισερς, οι ομάδες δηλαδή της Οκλαχόμα και της Ιντιάνα, έφτασαν να διεκδικήσουν τον τίτλο στο έβδομο μεταξύ τους ματς σε έναν τελικό τελικών: το σπάνιο αυτό γεγονός είχε να συμβεί εννέα ολόκληρα χρόνια, απ’ τον καιρό που οι Καβαλίερς κέρδισαν τους Γουόριορς κι ο ΛεΜπρον πέρασε στην ιστορία κάνοντας τον μεγάλο Στίβεν Κάρι να δακρύσει. Θα έπρεπε ο τελικός μεταξύ δύο ανερχόμενων δυνάμεων (ούτε οι Θάντερ, ούτε οι Πέισερς δεν έχουν μία τροπαιοθήκη γεμάτη) να είναι ένα υπερθέαμα: η αναμέτρηση του ασταμάτητου σκόρερ της Οκλαχόμα, Σάι Γκίλτζιους Αλεξάντερ με τον ηγέτη της Ιντιάνα Ταϊρίς Χαλιμπέρτον, αλλά τίποτα τέτοιο δεν συνέβη.

Ο Χαλιμπέρτον επτά μόλις λεπτά μετά την έναρξη του ματς (στο οποίο είχε αρχίσει καταπληκτικά, έχοντας βρει τρία τρίποντα σε τέσσερις προσπάθειες) σωριάστηκε τραυματίας. Η διάγνωση είναι σοκαριστική: ο παίκτης υπέστη ρήξη αχιλλείου τένοντα στο δεξί πόδι και θα λείψει για μήνες. Οι συμπαίκτες του τα έδωσαν όλα, αλλά χωρίς τον ηγέτη της (και παίζοντας κι εκτός έδρας) η Ιντιάνα ήταν αδύνατον ν’ αντέξει: η Οκλαχόμα πανηγύρισε έναν τίτλο που στα σημεία τον άξιζε (ήταν πρώτη στην κανονική περίοδο κι έφτασε μάλλον εύκολα στους τελικούς), αλλά κανείς δεν θα ’θελε να τον κερδίσει με τέτοιον τρόπο.

Αντίστοιχο

Είναι εντυπωσιακό αλλά αντίστοιχο τραυματισμό στα πλέι οφ του ΝΒΑ αποκόμισαν ο Ντέιμιαν Λίλαρντ των Μιλγουόκι Μπακς κι ο Τζέισον Τέιτουμ των Μπόστον Σέλτικς: μάλιστα οι σκηνές του τραυματισμού του Χαλιμπέρτον και του Τέιτουμ είναι σοκαριστικά ολόιδιες. Το ακόμα χειρότερο στην ιστορία αυτή είναι ότι ο Χαλιμπέρτον φαίνεται πως αγωνίστηκε όχι απλώς με ενοχλήσεις, αλλά όντας τραυματίας. Παίζοντας με ενοχλήσεις στα δύο τελευταία ματς, ο Χαλιμπέρτον έμοιαζε ηρωική μορφή πριν ξεκινήσει το έβδομο κρίσιμο ματς. Αλλά οι ήρωες κερδίζουν κόντρα σε όλα τα προβλήματα μόνο στα κόμικς και στις ταινίες του Χόλιγουντ: η πραγματική ζωή είναι κάτι άλλο.

Καταιγίδα

Είναι περισσότεροι οι αγώνες τώρα και γι’ αυτό υπάρχει καταιγίδα τραυματισμών; Σε κάποια σπορ αυτό ισχύει: στο ποδόσφαιρο π.χ. ή ακόμα και στο ευρωπαϊκό μπάσκετ – πλέον μία ομάδα που αγωνίζεται στην Ευρωλίγκα δίνει πάνω από 70 ματς τον χρόνο. Στο ΝΒΑ, όμως, αυτά ήταν τα παιχνίδια πάντα: ο τωρινός πρωταθλητής δεν δίνει πολλά περισσότερα. Τι έχει αλλάξει; Προφανώς οι προπονητικές συνήθειες κι ο τρόπος προσέγγισης των αγώνων.

Παλιά

Θυμάμαι παλιά λέγαμε πως στο ΝΒΑ η κανονική διάρκεια είναι απλώς ένα ατελείωτο σόου και το κανονικό μπάσκετ αρχίζει να παίζεται στα πλέι οφ. Αυτή η παρατήρηση δεν ήταν άδικη για το αμερικανικό μπάσκετ: έτσι συνέβαινε. Αλλά όχι πια. Η Οκλαχόμα κι η Ιντιάνα είχαν φέτος δύο ομάδες που πόνταραν πολλά κι από νωρίς στην αγωνιστική ένταση. Είναι ομάδες κατά βάση με νέα παιδιά – ομάδες καλοκουρδισμένες και με μεγάλο τακτικό ενδιαφέρον.

Η Οκλαχόμα ήταν πρώτη στην κανονική περίοδο, οι Πέισερς έκαναν του κόσμου τις ανατροπές αποκτώντας χαρακτήρα. Οι ομάδες αυτές δεν έδιναν παραστάσεις στην κανονική περίοδο και δεν περίμεναν τα πλέι οφ για να ανεβάσουν ένταση: είχαν ένταση όλη τη σεζόν κι αυτό το καταλάβαινες απ’ τη διαχείριση των προπονητών και στα πλέι οφ. Αντί να κλείσουν το ροτέισον, όπως συνηθίζεται, οι προπονητές των δύο ομάδων έπαιζαν με 12 παίκτες ευελπιστώντας ότι θα μοιραστεί η δουλειά σε πολλούς. Αλλά δεν υπάρχουν δύο Χαλιμπέρτον: ο ηγέτης της Ιντιάνα δεν μπορούσε να λείπει απ’ το παρκέ. Η καταπόνησή του -γι’ αυτό και μόνο- υπήρξε τεράστια.

Ευθύνη

Σκεφτόμουν πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη όσων αποφάσισαν τη χρησιμοποίησή του παρά τις δυσκολίες που είχε στα δυο προηγούμενα ματς, στα οποία αγωνίστηκε πονώντας. Ωστόσο πολύ φοβάμαι πως αυτός που δεν ήθελε με τίποτα να χάσει τα μεγάλα αυτά ματς είναι ο ίδιος ο Χαλιμπέρτον. Διότι όσο κι αν έχουν αυξηθεί τα παιχνίδια, υπάρχουν πάντα ματς βιτρίνας και πάντα ματς, στα οποία κρίνονται τίτλοι. Αυτά τα ματς που κρίνουν τίτλους δεν θες ποτέ να τα χάσεις και δεν θες ποτέ να τα δεις καθισμένος στην άκρη του πάγκου: με κίνδυνο φυσικά και τη σωματική σου ακεραιότητα. Μιλάμε για ματς, τα οποία περιμένεις. Έστω πονώντας.

Σκηνή

Είναι εντυπωσιακή η σκηνή της αντίδρασης του Χαλιμπέρτον τη στιγμή του τραυματισμού του. Έχει γλιστρήσει, έχει χάσει την μπάλα κι αρχίζει -όπως είναι ξαπλωμένος- να χτυπά με τα δυο του χέρια το παρκέ. Όχι απλώς έχει καταλάβει πως έχει χτυπήσει, αλλά μοιάζει να έχει βγάλει και διάγνωση, να έχει δηλαδή καταλάβει πως ο τραυματισμός του είναι τρομερός. Γιατί; Όχι τόσο επειδή έχει άριστη γνώση των αντοχών του, όσο διότι έχει στο μυαλό του το πόσο ρισκάρει παίζοντας με ένα πόδι. Ομολογώ πως κάτι με ενοχλεί σ’ αυτό: δεν υπάρχει Κολοσσαίο, αλλά υπάρχουν μελλοθάνατοι. Και δεν μου αρέσει που μας χαιρετούν.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί