Γιώργος Χελάκης: Δροσιστήκαμε μετά από δεκαέξι χρόνια ξηρασίας...

Η δουλειά δεν έχει ολοκληρωθεί. Η ομάδα δεν έχει κατακτήσει ακόμη το όνειρο. Το ’πε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, μαζεύοντας τους συμπαίκτες του στο κέντρο του γηπέδου, λίγο μετά τον θρίαμβο επί της Λιθουανίας. Σίγουρα, όπως το φώναξε ο Κώστας Σλούκας, όλοι θα πάνε ξύπνιοι, με τη… φωτιά της θέλησης αναμμένη, έτοιμοι ν’ αντιμετωπίσουν στα ίσα την Τουρκία του Εργκίν Αταμάν, του ανθρώπου που τον βλέπουμε συχνά σε άλλη όχθη, στον πάγκο του Παναθηναϊκού.

Μα όταν η κόρνα της λήξης αντήχησε στην αρένα της Ρίγα, μία βαθιά ανακούφιση κυρίευσε τις καρδιές όσων περίμεναν δεκαέξι ολόκληρα χρόνια. Παρότι κάθε φορά φαινόταν πως η Εθνική ομάδα αγωνιζόταν με θάρρος, έμενε… μπουκάλα στο κρίσιμο ματς που θα μπορούσε να την οδηγήσει στην
τετράδα ή ακόμη και σε κάτι μεγαλύτερο, στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ολα αυτά τα χρόνια, όμως, υπήρχε κάτι που έλειπε. Μία λογική που δεν επικρατούσε, μία αίσθηση ότι πάντα κάτι έλειπε την κρίσιμη στιγμή. Οι σκελετοί του παρελθόντος στοιχειώνουν και σήμερα τα όνειρα. Η Ελλάδα, κάποτε  πρωταγωνίστρια και νικήτρια, είχε καταντήσει «πελάτισα», έμπαινε στα ματς με το κεφάλι σκυφτό. Οι ήττες με 25 πόντους διαφορά έγιναν συνήθεια, ενώ η αμφιβολία είχε φωλιάσει σε κάθε γωνιά της ομάδας.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, ο «θεός» του μπάσκετ που ήρθε απ’ τα Σεπόλια, φάνταζε ως η τελευταία ελπίδα, το φως στο τέλος της σήραγγας. Κι όμως, όπως πάντα, το φως βγαίνει απ’ το σκοτάδι.

Με προπονητές που προσπάθησαν να δώσουν νέα πνοή, ακόμη κι ο θρυλικός Ρικ Πιτίνο και παίκτες που έμειναν πιστοί, όπως ο Κώστας Παπανικολάου κι ο Κώστας Σλούκας, η ομάδα ξαναβρήκε την πίστη της. Ο Βασίλης Σπανούλης, τώρα στον πάγκο, με τη φιλοσοφία του νικητή, έφερε μία νέα πνοή και την επιθυμία να πάει παραπέρα.

Ο Γιάννης, που πλέον δεν είναι το… άγουρο παιδί, αλλά ένας παίκτης στην κορυφή της καριέρας του, προσφέρει όχι μόνο δύναμη, αλλά και ηγεσία, πνεύμα, εμπειρία. Η ομάδα πια λειτουργεί γύρω του, αλλά και δίπλα του, με κάθε παίκτη έτοιμο να δώσει το κάτι παραπάνω. Τα τρίποντα μπαίνουν με 39,1%, ξεπερνώντας μύθους και στερεότυπα. Η αυτοπεποίθηση, που πηγάζει απ’ το μυαλό κι όχι μόνο απ’ την τεχνική, είναι το μεγαλύτερο «όπλο». Οπως λέει ο Σπανούλης, όλα ξεκινούν απ’ την πίστη. Αυτή η πίστη είναι διάχυτη σε κάθε γωνιά του γηπέδου. Ο μεγάλος θρίαμβος δεν είναι μόνο η πρόκριση στην τετράδα.

Είναι η εμφάνιση νέων ταλέντων, όπως ο Αλέξανδρος Σαμοντούροβ, που φέρνει ελπίδα για το μέλλον κι η αφοσίωση όλων, απ’ τον Κώστα Αντετοκούνμπο μέχρι τον Βασίλη Τολιόπουλο (παρεμπιπτόντως ξεσάλωσε προχθές), που εμφανίζονται όταν η ομάδα τούς χρειάζεται. ΗΕθνική μοιάζει σαν μία οικογένεια που πληγώθηκε, που έπεσε, που αμφέβαλε και πόνεσε, αλλά τώρα σηκώνεται, προσηλωμένη στον στόχο της. Το ταξίδι συνεχίζεται. Η Τουρκία είναι ένας σκληρός αντίπαλος, με παίκτες που
τρέχουν και σκοράρουν με την ίδια δίψα, όμως η δική μας ομάδα έχει κάτι παραπάνω: την ψυχή της ιστορίας, την επιμονή και τη λαχτάρα να γράψει ξανά το όνομά της στην κορυφή. Ας μην πετάμε στα  σύννεφα. Η Εθνική έχει δύο ματς για να φτάσει στο μετάλλιο. Ολοι θέλουμε εκείνο που είναι φτιαγμένο από χρυσάφι. Επειδή θυμόμαστε τι σημαίνει ξηρασία δεκαέξι χρόνων καλό είναι να παραμείνουμε προσγειωμένοι.

Είδαμε πόσο απότομα προσγειώθηκε η Εθνική ομάδα του ποδοσφαίρου…eurib

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News