Εθνική Ελλάδος: Δεν είναι μικρός τελικός

Στον αθλητισμό υπάρχουν δύο ειδών τουρνουά. Αυτά στα οποία διακιβέβονται μετάλλια κι αυτά στα οποία «ο δεύτερος δεν είναι τίποτα». 

Στο μπάσκετ εθνικών ομάδων, όχι μόνο ο δεύτερος, αλλά και ο τρίτος, είναι κάτι. «16 χρόνια χωρίς μετάλλιο» ακούμε και γράφουμε από το καλοκαίρι. Για να λέμε ολόκληρη την αλήθεια, μόνο οι μεγάλοι nerds του μπάσκετ μπορούν να σου πουν απέξω ποιές χώρες κατέκτησαν το χάλκινο σε κάθε Ευρωπαϊκό. Το μετάλλιο στο στήθος, όμως, είναι μια προσωπική υπόθεση για τον κάθε μπασκετμπολίστα.

Απέχει πολύ το «ολοκλήρωσα την καριέρα μου στην εθνική χωρίς καμία διάκριση» από το «την ολοκλήρωσα με ένα μετάλλιο». Εδώ που φτάσαμε, λοιπόν, μετά την τεράστια σφαλιάρα από την Τουρκία, το παιχνίδι με τη Φινλανδία χαρακτηρίζεται ορθώς από πολλούς ως το σημαντικότερο των τελευταίων ετών. Δεν είναι μικρός τελικός, δεν είναι συνάντηση απογοητευμένων, είναι τελικός χάλκινου μεταλλίου. 

Μπράβο, γιατί…

Ούτε άψυχοι, ούτε χωρίς συγκέντρωση μπήκαν οι διεθνείς στον ημιτελικό – εφιάλτη με την Τουρκία. Η μπασκετική κατάρρευση εξηγείται απλά και έχει πολλά κοινά με την… ποδοσφαιρική της Δευτέρας. Μια ομάδα που πιέζει αφόρητα, οδηγεί σε συνεχόμενα λάθη και έτσι βρίσκει αβίαστα στόχο μπροστά. Στο χορτάρι ήταν τα κομάντο του Μπράιν Ρίμερ, στο παρκέ ήταν οι παιχταράδες του Εργκίν Αταμάν. Στο Φάληρο ήταν τα… δύσμοιρα χαφ, στη Ρίγα ήταν… όλη η εθνική Ελλάδος, που πνίγηκε από την ένταση, την ενέργεια και την ταχύτητα των Τούρκων. 

Την εθνική του Βασίλη Σπανούλη δε μπορείς ούτε να την κακολογήσεις, ούτε να υπερβάλεις -ακόμα- για την επιτυχία της. Στην πραγματικότητα, όποτε αντιμετώπισε αντίπαλο χαμηλότερο του ύψους της ή πολύ κοντά σε αυτό, τον κέρδισε, με μοναδική εξαίρεση τη Βοσνία, σε ένα παιχνίδι που τελικά δεν έπαιξε κανέναν απολύτως ρόλο. Η Τουρκία είναι μία σαφέστατα καλύτερη ομάδα και μας νίκησε. Ταπεινωτικά; Ναι, αλλά αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία. Ενας αποκλεισμός είναι ένας αποκλεισμός. Το μόνο που μπορούμε να πούμε, λοιπόν, για την ως τώρα πορεία, είναι ένα μπράβο στα παιδιά που έπαιξαν σταθερά κοντά στο ταβάνι τους και έφτασαν ως το τέλος της διοργάνωσης.

Ομως…

Η Κυριακή είναι η ημέρα της κρίσης. Καλώς ή κακώς, η επίσημη αγαπημένη έχει μια τεράστια ευκαιρία. Στον τελικό για το πολυπόθητο (ναι, πολυπόθητο) χάλκινο μετάλλιο, το πρώτο και τελευταίο της γενιάς των μιλένιαλς, αντιμετωπίζει τη Φινλανδία.

Μία ομάδα που απαγορεύεται να υποτιμηθεί, καθώς συνδυάζει ταλέντο με φρεσκάδα και τρέλα, όμως απαγορεύεται και να υπερτιμηθεί. Θα μπορούσαμε αύριο να αντιμετωπίζουμε τη Σερβία του Γιόκιτς, τη Γαλλία ή τη Γερμανία. Μπροστά μας, όμως, βρίσκουμε μια ομάδα που είναι στα μέτρα μας. Κι αυτή η ευκαιρία δεν πρέπει να χαθεί. Γιατί αν χαθεί, η Ρίγα θα μας στοιχειώνει περισσότερο από κάθε άλλο φάντασμα του παρελθόντος. 

Το παιχνίδι είναι επικίνδυνο. Οχι μόνο γιατί η παρέα του Λάουρι Μάρκανεν έχει παίξει εκπληκτικό μπάσκετ ανά διαστήματα, αλλά και γιατί η ψυχολογική ζυγαρία δε δείχνει να μας ευνοεί. Οι Φινλανδοί χαίρονται που έφτασαν ως εδώ. Ο αποκλεισμός από τη Γερμανία δεν ήταν σοκ. «Σοκ» δεν ήταν ούτε το δικό μας νοκ άουτ από τους γείτονες, όμως ήταν σίγουρα ο τρόπος με τον οποίον ήρθε. Οπότε η διαχείριση της ψυχολογίας είναι προαπαιτούμενο. 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News