Ολυμπιακός: Οι παλιοί, οι άλλοι και οι ανύπαρκτοι εχθροί

Ηταν από τις ήττες που σε βγάζουν απ’ τα ρούχα σου. Εβγαλε ολόκληρο το ΣΕΦ, που σε μια σχεδόν ιστορική στιγμή, γιούχαρε με το μπάζερ της λήξης. Ιστορική, διότι μάλλον δεν έχει προηγούμενο επί των ημερών της δεύτερης θητείας του κόουτς Μπαρτζώκα. 

Σχετικά γρήγορα, το γιουχάρισμα καταλάγιασε και αντικαταστάθηκε από την επανάληψη της λέξης που όλους τους ενώνει: Ολυμπιακός, Ολυμπιακός. Δεν ήταν τόσο η πίστη που υπήρχε μέχρι πέρσι σε ένα σύνολο που έδειχνε να μάχεται, όσο ο σεβασμός σε κάποιες από τις σημαίες που εκπροσωπούν το έμβλημα. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας είναι μία από αυτές.

Ο κόουτς παραμένει μπερδεμένος και σημαντικά πιεσμένος. Δεν υπήρχε καμία ανάγκη να σταθεί στα σχόλια που δεχόταν για το ρολόι ή που δέχεται (;) τώρα για το «αντίθετο» αυτού. Ο Ολυμπιακός δεν χρειάζεται σε αυτή τη φάση να ψάχνει εχθρούς, εσωτερικούς ή εξωτερικούς. Εχει σαφή αγωνιστικά και πνευματικά προβλήματα, τα οποία πρέπει να αντιμετωπίσει. 

Είναι απόλυτα σεβαστή και επιτυχημένη η επιλογή του Γιώργου Μπαρτζώκα να μη βγάζει παίκτες… στη σέντρα. Στο παρελθόν έχει δικαιωθεί πολλάκις. Πρέπει, όμως, να αντιμετωπίσει τα ζητήματα με ρεαλισμό κι αυτό ενίοτε απαιτεί «σφίξιμο» στα λουριά. 

Το παιχνίδι με τη Βαλένθια ανέδειξε περισσότερο από ποτέ πως το ρόστερ είναι κατά κάποιον τρόπο χωρισμένο σε παλιούς και νέους, με την πρώτη ομάδα να είναι αυτή που αισθάνεται πολύ περισσότερο το τι πραγματικά συμβαίνει. Η εικόνα του σκασμένου Μιλουτίνοφ, που έβλεπε στο τέλος τους Ισπανούς να ευστοχούν στα πάντα και να φεύγουν με μια διπλάρα… να από το Φάληρο, είναι ενδεικτική. Οπως και η υπερπροσπάθεια του Παπανικολάου, ή η μεγάλη εμφάνιση του Τόμας Γουόκαπ. 

Ο Σέρβος και ο Τεξανός έχουν εξελιχθεί στους βασικότερους πυλώνες του φετινού ρόστερ. Οταν βγαίνουν από τα παρκέ, ο Ολυμπιακός αναζητά μπαλώματα. Ο Φρανκ Ντιλικίνα δεν μπορεί να ανταποκριθεί επιθετικά, ενώ ακόμα και αμυντικά περιορίζεται σε όσα καλύπτουν τα μακριά του χέρια. Δε γίνεται να θεωρείται κορυφαίος αμυντικός και να αποτελεί σταθερή πληγή στις αλλαγές και στα σκριν, στα οποία πέφτει σα να τον μαγνητίζουν. Ο Λι… δε βγάζει πουθενά, την ίδια ώρα που ο Λαρεντζάκης είναι εντελώς εκτός ομάδας χωρίς γνωστό λόγο. Ναι, «ο καλύτερος παίκτης είναι πάντα αυτός που δεν παίζει», όμως στην προκειμένη περίπτωση σίγουρα δεν είναι… αυτός που παίζει.

Ο Χολ είναι ένας ψηλός ειδικών συνθηκών. Οχι ο δεύτερος σέντερ μιας ομάδας που θέλει να κατακτήσει την Ευρωλίγκα. Η διαφορά του από τον Μιλουτίνοφ είναι απλά χαωτική και ο Ολυμπιακός γίνεται άλλη ομάδα όταν βγαίνει ο ένας για να μπει ο άλλος. Ενδεχόμενος τραυματισμός του Σέρβου, μοιάζει με πραγματικό εφιάλτη.

Αυτό που μένει να φανεί είναι το πόσο θα βελτιωθεί η κατάσταση στην περιφέρεια με την προσθήκη του Μόρις, η οποία όμως δε θα αλλάξει τα προβλήματα της άμυνας, που προσφέρει απλόχερα στους αντιπάλους βραδιές με ποσοστά τριπόντων μεγαλύτερα του 40%. Στο ζωγραφιστό, η κατάσταση θα βελτιωθεί αποκλειστικά και μόνο με προσθήκη. Δε χρειάζεται να δαιμονοποιούμε τις μεταγραφές, γιατί κάποιες φορές είναι αναγκαίες. Ετσι λειτουργεί το μπάσκετ, έτσι κατέκτησε την Ευρωλίγκα πέρσι η Φενέρ (ΜακΚόλουμ), έτσι και πρόπερσι ο Παναθηναϊκός (Ναν). 

Δε χρειάζεται να σταθούμε στην τραγική νύχτα του Εβάν Φουρνιέ, ο οποίος είναι ένας αστάθμητος παράγοντας. Αλλες φορές παίρνει παιχνίδια και τίτλος, άλλες φορές είναι μοιραίος. Κάθε καλή ομάδα μπάσκετ έχει στο δυναμικό της τέτοιες μονάδες.

Γυρνάει; 

Γυρνάει. Με τον Μπαρτζώκα; Εννοείται. Αν γυρίσεις την Ευρώπη ανάποδα, ίσως και να μη βρεις καταλληλότερο. Ωστόσο και ο ίδιος πρέπει να καταλάβει ότι η κριτική δεν έρχεται μόνο λόγω ατζέντας (όπως προηγούμενα χρόνια), αλλά και με μπασκετικά κριτήρια. 

Χρειάζονται αλλαγές στη νοοτροπία, αλλά και στο ρόστερ. Υπάρχει πολύς χρόνος, όμως αυτός δεν είναι σύμμαχος του Ολυμπιακού, που όπως είπε ο αρχηγός του είναι συνυφασμένος με την πίεση.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News