Super League: Δύσκολοι καιροί για ποδοσφαιριστές-προσωπικότητες

Ο Μεγαλέξανδρος του ελληνικού ποδοσφαίρου, ο Γιώργος Κούδας, προέβη σε μια δήλωση που σηκώνει πολύ κουβέντα: «Αν ήμουν εγώ αρχηγός του ΠΑΟΚ, θα κατέβαζα το πανό κι ας με τιμωρούσαν», είπε με αφορμή την εκδήλωση συμπαράστασης γραμμένη σε σεντόνι κάποιων οπαδών του ΠΑΟΚ για τους συλληφθέντες συν-συνδεσμίτες τους. Συλληφθέντες για δολοφονία και όχι για απλά αναίμακτα επεισόδια… 

Ένα πανό που όλοι το είδαν, αλλά κανείς δεν το κατέβασε ή δεν κινήθηκε προς τα εκεί για να διαμαρτυρηθεί – κάτι που θα συνέβαινε, άλλωστε, στα περισσότερα γήπεδα της ελληνικής Super League. Οι μεν διοικήσεις γιατί δεν θέλουν ή φοβούνται να δυσαρεστήσουν τους πελάτες τους, οι δε ποδοσφαιριστές γιατί, πέρα από το λογικό φόβο, πραγματικά κοιτούν τις ποδοσφαιρικές εξελίξεις να περνούν από μπροστά τους με πλήρη απάθεια και αδιαφορία και δεν βγάζουν ποτέ και για τίποτα κάποια αντίδραση. 

Είναι πολλά τα λεφτά για ηρωισμούς

Δυστυχώς τα χρήματα είναι πραγματικά τόσα πολλά γι’ αυτά που προσφέρουν ως ανταπόδοση, που κανείς τους δεν είναι διατεθειμένος να βγει και να μιλήσει για τα σοβαρά θέματα που αντιμετωπίζει ο χώρος τους. Ο σύνδεσμός τους είναι πραγματικά ανίσχυρος, οι δράσεις του περιορισμένες και μικρής εμβέλειας ή σπασμωδικές και συνήθως γίνονται κατόπιν εορτής.

Δεν ξέρω πώς βλέπει η νεολαία τους σύγχρονους ποδοσφαιριστές, γνωρίζω όμως ότι όσοι έχουμε ζήσει το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο από τα γεννοφάσκια του, κοιτώντας του «σταρ» της εποχής μας βλέπουμε στο πρόσωπό τους ανθρώπους που τους ενδιαφέρει το συμβόλαιο, το λουκ, τα τατουάζ και το γκελ στα social media. 

Δεν έχουμε δει ποτέ και καμία αντίδραση στα κοινωνικά προβλήματα, για τους συναδέλφους τους των μικρότερων κατηγοριών που αμείβονται με ψίχουλα ή μένουν απλήρωτοι, για όσους αναγκάζονται να λύνουν τα συμβόλαια τους υπό το καθεστώς απειλών. Καμία αντίδραση για το αγωνιστικό πρόγραμμα που γίνεται όλο και πιο βαρύ, πιο φορτωμένο.

Ούτε κιχ όταν δέχονται ύβρεις, απειλές, αντικείμενα. Μόνο φτηνό οπαδιλίκι κακής ποιότητας και μαγκιές στα αποδυτήρια, όταν δεν τους αρέσει ο προπονητής ή ο συμπαίκτης τους, ακόμα και σε επίπεδο εθνικής ομάδας.

Οι αγώνες περασμένων δεκαετιών

Τη δεκαετία του ’70, αλλά και του ’80 οι ποδοσφαιριστές δεν ήταν άγγελοι, αλλά βγήκαν μπροστά και διεκδίκησαν δικαιώματα, τροποποιήσεις στα συμβόλαια, υγειονομική περίθαλψη. Και πέτυχαν πολλά. Σήμερα δεν διεκδικούν τίποτα άλλο παρά ένα καλό, εγγυημένο συμβόλαιο, ακόμα κι αν ποτέ δεν πάρουν όλα τα χρήματα που τους αντιστοιχούν.

Πριν από 10-15 χρόνια ο ΠΣΑΠ είχε προαναγγείλει απεργία σε περίπτωση επανάληψης επεισοδίων σε βάρος ποδοφαιριστών. Επεισόδια έγιναν ξανά, απεργία ποτέ. Ο επαγγελματικός τους κλάδος έχει να απεργήσει από το 1986, δηλαδή εδώ και 36 χρόνια. Ή όλα βαίνουν καλώς ή οι πάντες κάνουν ότι δεν βλέπουν.  

Για το συνάφι μας μια καλή, ενδιαφέρουσα συνέντευξη είναι αυτή που μιλά κάποιος παλαίμαχος ποδοσφαιριστής. Θα μοιραστούν πράγματα, θα διηγηθούν ιστορίας, θα ασκήσουν κριτική, σε αντίθεση με τους εν ενεργεία ποδοσφαιριστές που το μέλημά τους είναι να αποθεώσουν τον πανμέγιστο πρόεδρο και τον υπέροχο κόσμο της ομάδας τους.

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν περιμένω να δω ποδοσφαιριστές-επαναστάτες που θα πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και θα δημιουργήσουν έναν ιδεατό κόσμο – άλλωστε υπάλληλοι είναι κι αυτοί. Θα ήθελα όμως να δω ανθρώπους που θα αντιδρούν στα προβλήματα, θα επισημαίνουν όσα κακώς-κείμενα δηλητηριάζουν το χώρο τους και θα αγωνιούν για ένα πιο καθαρό και υγιές ποδόσφαιρο. Ποδοσφαιριστές που, όταν ένα πανό θα συμπαραστέκεται σε κατηγορούμενους για φόνο, αν δεν έχουν την ψυχική δύναμη να το κατεβάσουν, τουλάχιστον θα αρνηθούν να αγωνιστούν ή να συνεχίσουν τον αγώνα, αν δεν απομακρυνθεί. 

Έναν σύγχρονο Γιώργο Κούδα. Κι ας έχει και τατουάζ…

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News