Ολυμπιακός: Το deja vu και η ευχή να είναι last chance και όχι last dance

Η ευρωπαϊκή πρεμιέρα της 2ης θητείας του Μίτσελ στον πάγκο του Ολυμπιακού, δυστυχώς για τον ίδιο και την ομάδα, ήταν παρόμοια με την πρώτη. Βαριά ήττα με το ίδιο σκορ (0-3). Μόνο που τότε ήταν εκτός έδρας το ματς, στην Ισπανία με τη Λεβάντε, και τώρα στο Γ.Καραϊσκάκης με την Καραμπάγκ. Το 2ο ματς εκείνης της θητείας ήταν και πάλι αρνητικό, εντός έδρας ήττα από τους Ισπανούς με 1-0 και πολύ άδοξος αποκλεισμός.

Απόψε (13/10 – 19:45) ο Ολυμπιακός δεν θέλει να βιώσει ένα ανάλογο deja vu. Αντιθέτως να πάει στην επόμενη… πίστα. Να ζήσει μια βραδιά ανάλογη μ’ εκείνη στις Βρυξέλλες που θυμήθηκε χθες ο Αλέξανδρος Σόμογλου. Μια βραδιά που έγινε ανέλπιστα αυτό που θα ήθελαν να δουν όλοι να συμβαίνει και απόψε.

Αυτό που τα άλλαξε όλα και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει

Το «κλικ» που τα άλλαξε όλα. Το «κλικ» που είχε κάνει κι εκείνο το σύνολο να πιστέψει πιο πολύ στον εαυτό του και τις δυνατότητές του. Το «κλικ» που βελτίωσε την ψυχολογία του συνόλου και των ατόμων. Ένα από τα στοιχεία του ποδοσφαίρου που το κάνουν μαγικό είναι ότι παραμένει ακόμα αρκετά απρόβλεπτο.

Υπάρχουν στιγμές που νομίζεις ότι τα έχεις κάνει όλα καλά και διαλύεσαι. Και όταν αισθάνεσαι ότι είσαι σαν… μελλοθάνατος με την πλάτη στον τοίχο και κλείνεις τα μάτια ν’ ακούσεις το: στοχεύσατε, πυρ… Τότε συμβαίνει ό,τι συνέβη εκείνο το βράδυ στις Βρυξέλλες που είχα την τύχη να είμαι παρών.

Θυμάμαι πολύ καλά το κλίμα εκείνου του ματς και το έχω αναφέρει σε προηγούμενο blog μου. Ο προπονητής ήταν σε πολύ δύσκολη θέση. Τώρα βεβαίως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο Μίτσελ μόλις έχει έρθει, δεν έχει κάνει προετοιμασία με την ομάδα και προσπαθεί να το συμμαζέψει. Η κατάσταση της ομάδας ωστόσο έχει κοινά. Και τότε είχε έλλειμμα ψυχολογίας όπως και τώρα. Και τότε χρειάστηκε ένα ψυχολογικό… σπρώξιμο όπως το χρειάζεται και τώρα για να μπαίνουν άπαντες στο παιχνίδι με το μάτι να γυαλίζει λίγο παραπάνω και την πίστη ότι όλα θα πάνε καλά και όχι περιμένοντας ότι θα γίνει η στραβή στο φινάλε.

Να είναι last chance και όχι last dance, δηλαδή η τελευταία ευκαιρία (και να δώσει αφορμή και για επόμενη) και όχι ο τελευταίος -ευρωπαϊκός- χορός.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News