Ολυμπιακός: Όταν προηγείται ο… άρτος (μηδέν στην άμυνα) του θεάματος

Ποιό είναι το… ηθικό δίδαγμα για τον Ολυμπιακό από το ματς του στο Αγρίνιο με τον Παναιτωλικό (0-2); Κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι σαφές. Πρέπει να προηγείται πάντα ο άρτος και μετά τα θεάματα. Ο Μίτσελ παρέταξε την ομάδα του με τη διάταξη που έχει συνηθίσει περισσότερο από κάθε άλλη (4-2-3-1) και στο μεγαλύτερο βαθμό οι επιλογές της 11άδας ήταν ορθολογικές.

Ο Ντόη και ο Μπιέλ ήταν οι δύο της 11άδας που δεν έπαιξαν 100% στη θέση τους ωστόσο ο μεν πρώτος είναι σε διαδικασία καθιέρωσης ως στόπερ (και τηρουμένων των αναλογιών τα πάει καλά) από τον Μίτσελ και οφείλει κανείς να το σεβαστεί ενώ ο δε δεύτερος φαίνεται να αισθάνεται καλύτερα ως 10άρι και όχι έξω δεξιά στην επίθεση αλλά παίζει ΚΑΙ εκεί.

Με την αγαπημένη διάταξη το 5ο μηδέν

Τυχαίο ή όχι λοιπόν, προφανώς όχι, ο Ολυμπιακός με την «σωστή» ή «αγαπημένη» του διάταξη κράτησε μόλις για 5η φορά στα φετινά επίσημα ματς του το μηδέν στην άμυνα. Και μάλιστα κατάφερε επί της ουσίας να μην κινδυνέψει καθόλου ή να κινδυνέψει ελάχιστα. Κάτι ανάλογο συνέβη και στο Μπακού με την Καραμπάγκ όταν ο Μίτσελ έκανε τις διορθωτικές κινήσεις από το 25ο λεπτό και μετά. Ο Ολυμπιακός λοιπόν στο Αγρίνιο θυμήθηκε ποιό είναι το θεμέλιο της νίκης και της επιτυχίας, και είναι μια άμυνα με σταθερότητα, σοβαρότητα και συγκέντρωση σαν κι αυτή που είχε κόντρα στον Παναιτωλικό η ομάδα του Μίτσελ.

Ναι, προφανώς δεν παραγνωρίζει κανείς ότι απέναντι από τον Ολυμπιακό δεν ήταν μια ομάδα όπως η Φράιμπουργκ την οποία θα αντιμετωπίσει σύντομα αλλά ο ταπεινός Παναιτωλικός που δεν έχει και τρομερές επιθετικές αρετές. Όμως ο Ολυμπιακός φέτος έχει κινδυνέψει και έχει εκτεθεί αμυντικά από ανάλογες με τον Παναιτωλικό ομάδες, άρα…

Ο… άφαντος άνοιξε το δρόμο της νίκης με γκολάρα

Κι αφού τα είπαμε για την άμυνα, ας μιλήσουμε και για το άλλο μισό του γηπέδου, τη δημιουργία και την επίθεση. Σ’ αυτό το σκέλος βέβαια δεν υπάρχουν πολλά που μπορεί να πει κανείς. Τι να πεις δηλαδή; Ο Ολυμπιακός έβαλε τη βάση για να κερδίσει στο Αγρίνιο με μια γκολάρα ενός πολύ ποιοτικού του παίκτη που ως εκείνο το σημείο του ματς ήταν ουσιαστικά άφαντος. Έτσι συμβαίνει όμως με τους παίκτες ποιότητας. Μπορούν με μισή φάση να κάνουν τη διαφορά και ειδικά ο Μπιέλ που δεν ζει και εις… βάρος του συνόλου, δηλαδή δεν είναι αδιάφορος αμυντικά και μη προσηλωμένος τακτικά. Έμενε στο ματς προφανώς γιατί ο Μίτσελ περίμενε αυτή τη στιγμή και γιατί δεν αισθάνονταν ότι ο συμπατριώτης του ήταν… τρύπα αμυντικά.

Ψάχνοντας… κλειδαρότρυπες

Εντάξει, για τον Χάμες τι να πει κανείς; Η κλάση του ξεχειλίζει και έβγαζε μάτια ειδικά στο μέτριο α’ ημίχρονο που ο Κολομβιανός ήταν όαση. Ούτε για τον Ινμπόμ υπάρχει κάτι άλλο να ειπωθεί. Στο α’ ημίχρονο έψαχνε τις… κλειδαρότρυπες στη διπλή ζώνη άμυνας του Παναιτωλικού και στο β’ μετά το 0-1 όλα έγιναν πιο εύκολα και απέδωσε και ο Νοτιοκορεάτης καλύτερα αφού βγήκε από το καβούκι του ο γηπεδούχος.