ΣΠΥΡΟΣ ΓΡΟΜΗΤΣΑΡΗΣ: Για αυτό ο Πέδρο είναι καλύτερος από Ντούσκο και Ερνέστο!
Μαρτίνς, Μπάγεβιτς, ή Βαλβέρδε; Ο Σπύρος Γρομητσάρης επιχειρεί να δώσει απάντηση στη δύσκολη μαθηματική εξίσωση της σύγκρισης των κορυφαίων προπονητών στην ιστορία του Ολυμπιακού
Το θέμα του blog είναι αναμφίβολα δύσκολο. Μοιάζει με μαθηματική πράξη της οποίας κανείς δεν έχει βρει τη λύση. Πώς να τη βρεις άλλωστε; Δε γίνεται να υπάρχει ποτέ καμία απόλυτη και δίκαιη σύγκριση. Θα μπορούσε αν μ’ έναν μαγικό τρόπο έδινες ακριβώς το ίδιο ρόστερ σε δύο προπονητές την ίδια ακριβώς χρονική περίοδο και μπορούσαν να δώσουν τα ίδια ακριβώς ματς. Αυτό, δεν γίνεται. Τι κάνεις λοιπόν; Βάζεις κάτω τα δεδομένα και καταλήγεις σ’ ένα συμπέρασμα. Αυτό που σου ταιριάζει τελικά. Αυτό που πληροί τις περισσότερες προϋποθέσεις. Προσωπικά, όπως έχω γράψει και σε άλλο πρόσφατο blog, θεωρώ τον Πέδρο Μαρτίνς τον καλύτερο προπονητή που είχε ο Ολυμπιακός όσο τουλάχιστον θυμάμαι εγώ την ομάδα. Γιατί; Για μια σειρά πραγμάτων.
Είναι εντυπωσιακό τι έχει ήδη καταφέρει αν σκεφτεί κανείς ότι αναγκάστηκε να χτίσει σχεδόν από το απόλυτο μηδέν. Και ο Ντούσαν Μπάγεβιτς το 1996 είχε πάρει μια ομάδα που είχε… ξεχάσει τον τρόπο να κατακτά πρωταθλήματα και την άλλαξε ριζικά αλλά παρότι πήρε άμεσα τον τίτλο στην Ευρώπη… ξεφορτώθηκε άμεσα τα βάρη των έξτρα ματς με τον άμεσο αποκλεισμό από τη Φερεντσβάρος ενώ ο Πέδρο Μαρτίνς πήγε… τρένο από το πρώτο του καλοκαίρι στην Ευρώπη με προκρίσεις επί Λουκέρνης και Μπέρνλι.
Και ο σπουδαίος Ερνέστο Βαλβέρδε στην πρώτη του μονοετή θητεία στον Ολυμπιακό (2008/09) απέτυχε στην πρώτη του αποστολή στην Ευρώπη, αποκλείστηκε στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ από την Ανόρθωση και συνέχισε στο -τότε- ΟΥΕΦΑ. Και στη δεύτερη διετή θητεία του (2010/12) ανέλαβε την ομάδα όταν είχε ήδη αποκλειστεί από την Ευρώπη. Ο Μαρτίνς, από την άλλη, δεν πήρε πρωτάθλημα την πρώτη του σεζόν αλλά θα συμφωνήσουμε όλοι πως ούτε ο Ολυμπιακός είχε επί Μπάγεβιτς και Βαλβέρδε την αντιμετώπιση που έχει τα τελευταία χρόνια από τη διαιτησία ούτε οι άλλοι δύο κλήθηκαν ν’ αντιμετωπίσουν πρωτόγνωρες καταστάσεις όπως η πανδημία covid-19 που έχει γονατίσει τον πλανήτη τα τελευταία δύο και κάτι χρόνια.
Για μένα λοιπόν ο Μαρτίνς είναι ο κορυφαίος επειδή πήρε μια ομάδα που άλλαξε από τα θεμέλια και την έκανε να μοιάζει Ολυμπιακός από το πρώτο ματς (με τη Λουκέρνη). Εξίσου σημαντικό είναι ότι ο Πορτογάλος προπονητής, σε αντίθεση με τους άλλους δύο, έδειξε και δείχνει τρομερή αφοσίωση. Ο Μπάγεβιτς ήρθε κουβαλώντας το φουσκωμένο «εγώ» του ως ένας απόλυτα πετυχημένος κόουτς με την ΑΕΚ και δεν το αποχωρίστηκε ποτέ. Ο Βαλβέρδε και στις δύο θητείες του αισθανόσουν ότι δεν είναι ψυχή και σώμα δοσμένος στην ομάδα. Έδειχνε πάντα φευγάτος. Δεν του άρεσαν τα μακροπρόθεσμα πρότζεκτ, τουλάχιστον όχι στον Ολυμπιακό. Ήθελε συμβόλαιο «ενός χρόνου και βλέπουμε το καλοκαίρι».
Ναι, ξέρω, μπορεί να μου παραθέσει κανείς ουκ ολίγα επιχειρήματα για να πείσει ότι ο Μπάγεβιτς ή ο Βαλβέρδε (ή για άλλους ο Λεμονής, για μένα δεν υπάρχει καν θέμα σύγκρισης, είναι πολύ πίσω) είναι καλύτεροι του Μαρτίνς. Και θα είναι πραγματικά και σοβαρά επιχειρήματα, δεν αντιλέγω. Όμως, όπως είπα στην αρχή είναι και τι ταιριάζει στον καθένα. Στη λογική και την αισθητική του. Το ταπεινό και εργατικό προφίλ του Πορτογάλου και το πόσο δοσμένος είναι με την ομάδα ταιριάζει στη δική μου λογική. Φυσικά σε συνδυασμό με τα αποτελέσματα και τις επιτυχίες γιατί στο κάτω κάτω της γραφής αυτά μένουν και κρίνουν τη δουλειά ενός τεχνικού.
Τέλος, σημαντική παράμετρος στην κρίση του έργου ενός προπονητή, παίζει και το τι του ζητάει η ομάδα όταν του δίνει τη δουλειά και τι δεσμεύεται / συμφωνεί να πετύχει εκείνος. Δεν υπάρχουν πράγματα που δεν κατάφερε ο Πέδρο Μαρτίνς από τις προγραμματικές του δηλώσεις. Τώρα που έκανα ένα flash back στη συνέντευξη Τύπου της παρουσίασής του, τον εκτιμώ περισσότερο γιατί είχε τονίσει το θέμα της πειθαρχίας. Και θυμόμαστε όλοι τι σόι παίκτες δεν έχει διστάσει ν’ αφήσει εκτός αποστολής όταν παραφέρθηκαν…