ΣΠΥΡΟΣ ΓΡΟΜΗΤΣΑΡΗΣ: Μασούρας, η δικαίωση ενός ποδοσφαιρικού… Ταλιμπάν

Τη δική μου ψήφο για τον καλύτερο Έλληνα την είχα δώσει τον Οκτώβριο και κατά πως φάνηκε ήταν στο σωστό πρόσωπο.

Ήταν 19 Οκτώβρη όταν κατέθετα σε τούτη εδώ την ηλεκτρονική γωνιά την εξής γνώμη: «Έχει αποθεωθεί πολλάκις, και δικαίως, ο επικεφαλής του τμήματος σκάουτινγκ του Ολυμπιακού, Φρανσουά Μοντέστο, για μερικά από τα ποδοσφαιρικά του… ευρήματα τύπου Καμαρά ή Σισέ. Δε θυμάμαι να έχει συμβεί το ίδιο για τον ένα (ή περισσότερους) που είχε τη φαεινή ιδέα να αποκτηθεί από τον Πανιώνιο ο Γιώργος Μασούρας. Ειλικρινά δε γνωρίζω ποιός ή ποιοί είδαν αυτό το «κάτι» στον συγκεκριμένο ποδοσφαιριστή που στα Γιάννενα συμπλήρωσε 200 συμμετοχές στη μεγάλη κατηγορία και τις… γιόρτασε με μια ασίστ (στο 0-1 του Αγκιμπού) και εν τέλει την πολύτιμη νίκη που πήρε ο Ολυμπιακός. Είμαι βέβαιος ότι αξίζει έναν μεγάλο έπαινο».

Και συνέχιζα στο ίδιο blog: «Είμαι βέβαιος ότι σε αρκετούς θα «ακουστεί» κάπως αλλά αν έπρεπε να ψηφίσω αυτή τη στιγμή τον καλύτερο Έλληνα ποδοσφαιριστή πιθανότατα θα έδινα την ψήφο μου στον Γιώργο Μασούρα. Προσοχή στο… κενό μεταξύ πιο ποιοτικού και ταλαντούχου και καλύτερου. Καλύτερος είναι ο πιο συνεπής, ο πιο επιδραστικός, ο πιο αναγκαίος και ο πιο αξιόπιστος μιας ομάδας. Μπορεί ο καλύτερος να μην είναι εκείνος που κάνει… κορδελάκια με τη μπάλα ή που κοντρολάρει με το… καλάμι αλλά εκείνος που φροντίζει να έρχονται νίκες και τίτλοι».

Χαίρομαι που τότε είχα γράψει εκείνο το κείμενο και προφανώς δεν θα άλλαζα ούτε τελεία. Ή μάλλον θα άλλαζα. Το «πιθανότατα» που είχα γράψει στο που θα έδινα την ψήφο μου. Ακόμα και σε περιόδους που δεν είναι στα καλύτερά του, όπως τώρα, ο Γιώργος Μασούρας είναι από τους παίκτες με τους οποίους αρχίζεις την 11άδα. Δύσκολα θα σε «προδώσει» αγωνιστικά. Θα παλεύει διαρκώς. Ακόμα κι αν δεν του βγαίνουν όσα θέλει στον αγωνιστικό χώρο. Θα είναι ένας ποδοσφαιρικός… Ταλιμπάν που θα πασχίζει για το καλύτερο. Όσο περνούν τα χρόνια όλο και περισσότερο εκτιμώ παίκτες σαν τον Μασούρα, σαν τον Ρέαμπτσιουκ. Εργατικούς, ταπεινούς με μόνιμη διάθεση αυτοθυσίας υπέρ του συνόλου. Παίκτες που και στον πάγκο να κάτσουν δεν θα μουρμουρήσουν, δεν θα «γεννήσουν» προβλήματα με τη μίρλα. Έστω και καθυστερημένα αναγνωρίζονται και στην Ελλάδα παίκτες τέτοιου τύπου και δεν κοιτάζουμε… παρωπιδικά μόνο σε όλους όσοι προσφέρουν μια ή δύο στάλες ομορφιάς και ποιότητας αλλά συχνά -ποδοσφαιρικά- ζουν σε βάρος των συμπαικτών και της ομάδας…

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News