Εθνική Ελλάδας: Η πρόοδος της ομάδας και η «ευχή και κατάρα» με Πογέτ

Φέρε μου τον έλεγχο να σου βάλω 10, σαν άλλος Αθηνόδωρος Προύσαλης ακούστηκαν οι περισσότεροι φίλαθλοι μετά το τέλος του αγώνα της Εθνικής με την Ολλανδία. Λυγίσαμε στις καθυστερήσεις, με ένα πέναλτι που είδε μόνο ο διαιτητής και με έναν Βλαχοδήμο να κάνει εμφάνιση καριέρας που θα τη διηγείται στα εγγόνια του.

Αυτά μέχρι να πέσουν οι παλμοί και να «σβήσουν» οι φλέβες από το λαιμό. Ναι, πήραμε καλό βαθμό κόντρα στους Ολλανδούς (ειδικά όταν είναι φρέσκια η τριάρα στο πρώτο παιχνίδι) και τελικά πήραμε ό,τι αξίζαμε σε αυτή την προκριματική φάση. Βασικά πήραμε αυτό που περιμέναμε όταν έγινε η κλήρωση, άλλο αν πιστέψαμε μέχρι την προτελευταία αγωνιστική ότι έχουμε την ποιότητα να βάλουμε από κάτω τους «οράνιε».

Ποιότητα σαν ομάδα και σαν γενιά έχουμε και μπόλικη, τόση όση χρειάζεται για να μας στείλει στα τελικά του Euro μέσω των πλέι οφ. Ταυτόχρονα, όμως, είναι ευχή και κατάρα να έχουμε έναν προπονητή σαν τον Γκουστάβο Πογέτ στον πάγκο.

Ευχή γιατί μας έκανε ξανά ομάδα, μας έβαλε σε ένα καλούπι, βρήκε μία αγωνιστική ταυτότητα και βελτίωσε συνολικά την εικόνα του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος. Κατάρα γιατί είναι ένας προπονητής με συγκεκριμένα κολλήματα, όπως έχουν όλοι οι προπονητές. Μόνο που κάποιες φορές είναι αυτά που κρίνουν τη μοίρα της ομάδας.

Για παράδειγμα χθες, το παιχνίδι «φώναζε» για Κωνσταντέλια. Σε μία χρονική στιγμή που με την αλλαγή συστήματος και την τετράδα στην άμυνα καταφέραμε να ρίξουμε την επιθετική ορμή των Ολλανδών και να ηρεμήσει λίγο ο Βλαχοδήμος, ο Πογέτ προτίμησε να ρίξει στον αγώνα Παυλίδη και Γιακουμάκη, μαζί με τον Φώτη Ιωαννίδη. Τίποτα δεν πήραμε από αυτή την επιλογή του ομοσπονδιακού τεχνικού, παρά μόνο την ελπίδα πως με περισσότερους φορ θα κάνουμε φάσεις στην αντίπαλη εστία.

Η Ελλάδα στο τελευταίο μισό του ματς είχε την μπάλα, είχε και το μομέντουμ. Δεν είχε, όμως, το κάτι διαφορετικό, το κάτι παραπάνω που θα φέρει αυτό το διαφορετικό. Ο Κωνσταντέλιας είναι ποδοσφαιριστής με τεράστια ποιότητα, την μπάλα που ξέρει ίσως δεν την ξέρει κανείς στην Εθνική. Έχει το απρόβλεπτο, αυτό που ο αντίπαλος δεν ξέρει από πού θα του έρθει και στο συγκεκριμένο παιχνίδι η Ελλάδα το ήθελε αυτό το απρόβλεπτο στη φάση της πίεσης προς την ολλανδική άμυνα και της αναζήτησης του «χρυσού» γκολ.

Είδαμε τον Ιωαννίδη να κάνει τρομερό παιχνίδι, να παθαίνει… Μέσι, είδαμε τον Μασούρα άξιο συμπαραστάτη του, αλλά δεν είχε τις μπαλιές που θα ήθελε, είδαμε πολλά μπροστά, αλλά λίγα μπροστά στην ποιότητα των Ολλανδών και στις απαιτήσεις του αγώνα.

Και μόνο που συζητάμε για χαμένη ευκαιρία της Ελλάδας, σημαίνει πρόοδος. Πηγαίνουμε μπροστά, αφήνουμε πίσω το «μαύρο» παρελθόν όπου γίναμε περίγελος. Ο Πογέτ παίρνει τα εύσημα για τη βελτίωση της ελληνικής ομάδας, αλλά επειδή έχουν γεννηθεί προσδοκίες θα παίρνει και το ανάθεμα.

Η Εθνική δεν χρειάζεται πάντα να παίζει το ποδόσφαιρο της αυταπάρνησης και της ελληνικής ψυχής, το ποδόσφαιρο της φουστανέλας. Εχει παίκτες να παίξει και κανονικό, ωραίο, δημιουργικό, απρόβλεπτο. Αξίζει να είναι στο Euro, αν τα καταφέρει θα το έχει πετύχει με την αξία της. Αν όχι θα μείνει αυτό το «what if» που θα διατηρήσει και την όποια εσωστρέφεια. Η Εθνική πείθει, ο Πογέτ ακόμα όχι, τουλάχιστον στα μεγάλα ματς.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News