ΜΑΡΙΝΟΣ ΠΡΙΝΤΕΖΗΣ: Χωρίς αρχή και μέση, δεν έχει ιδανικό τέλος!

Ειλικρινά δεν μπορώ να το καταλάβω. Ανήκει στη σφαίρα του ανεξήγητου. Δεν ξέρω αν το δίδυμο Μόλντερ-Σκάλι κατάφερνε να βρει την άκρη στα όσα ανισόρροπα παρουσιάζει ο αγωνιστικός φάκελος των πράσινων Χ-Files. Ακόμα και οι… μετρ του είδους, ίσως σήκωναν τα χέρια ψηλά. Πραγματικά είναι να τρελαίνεσαι! Τι κοινό έχουν λοιπόν τα ματς με Μονακό, Ρεάλ και Μακάμπι; Το γεγονός πως ο Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ πάτησε στο παρκέ όντας πνευματικά ανέτοιμος. Τουλάχιστον αυτό κατάλαβα. Και αν με την Ρεάλ υπήρχε το «ελαφρυντικό» της κούρασης και του αντιπάλου, να με συγχωράτε, αλλά αυτή η εικόνα των πρώτων 32’ ήταν άκρως απαράδεκτη κόντρα σε ένα σύνολο που δεν έκανε τα σούπερ πράγματα, αλλά λίγα και καλά. Φανταστείτε να είχαν βάλει και τα τρίποντα. Τώρα θα μιλούσαμε για συντριβή.

Ειλικρινά αναρωτιέμαι. Στο μέλλον θα βλέπουμε περισσότερο τον Παναθηναϊκό των πρώτων 32’ ή τον Παναθηναϊκό των τελευταίων 8’; Οι «πράσινοι» κατάφεραν δύο κατορθώματα μέσα σε ένα ματς. Κατόρθωσαν να προσφέρουν απλόχερα στον αντίπαλο μια διαφορά 20 πόντων και στα καπάκια κατόρθωσαν να γυρίσουν το ματς μέχρι το -2. Αντε να βγάλεις άκρη μετά από αυτό. Αντί να είναι ζόρικοι στο παρκέ, έκαναν ζόρικη τη ζωή τους. Κάποια πράγματα, δεν είναι θέμα αδυναμιών, ή απειρίας, είναι θέμα μυαλού και λανθασμένης νοοτροπίας που πρέπει να διορθωθεί. Δηλαδή ξέρεις ότι έχεις μπροστά σου ένα ματς-κλειδί, με στόχο να επενδύσεις πάνω του, να κάνεις το βήμα παραπάνω και μπαίνεις στο παρκέ με αυτή την εμφάνιση; Δεν είναι θέμα άγχους και πίεσης. Κάποιες φορές δεν θέλει κόπο, αλλά τρόπο. Υπήρξαν πολλές φάσεις στις οποίες οι «πράσινοι» είχαν θολωμένο μυαλό με αποτέλεσμα να σημειώσουν μόλις 23 πόντους σε ένα ημίχρονο. Αίφνης και με τη διαφορά στο -20 (64-44 στο 32’), σαν να… αποφορτίστηκαν. Σαν να ένιωσαν πιο άνετα και άρχιζαν να κάνουν τα αυτονόητα με «όπλο» τη περιφέρεια (6/7 τρίποντα στην τελευταία περίοδο) και φυσικά τη σκυλίσια άμυνα. Ακόμα και αν κέρδιζε η ομάδα, τα ίδια θα έγραφα. Γιατί είναι κρίμα, πολύ κρίμα να πετάγονται έτσι οι ευκαιρίες.

Οι «πράσινοι» κατάφεραν δύο κατορθώματα μέσα σε ένα ματς. Κατόρθωσαν να προσφέρουν απλόχερα στον αντίπαλο μια διαφορά 20 πόντων και στα καπάκια κατόρθωσαν να γυρίσουν το ματς μέχρι το -2.

Θα ήθελα να σταθώ και σε δύο πρόσωπα που αλλιώς ξεκίνησαν και αλλιώς έχουν προχωρήσει. Στον Ντάριλ Μέικον και τον Κέντρικ Πέρι. Ο πρώτος ο οποίος πήρε τη σκυτάλη από τον τρομερό Οκάρο Γουάιτ, αρχίζει να νιώθει περίσσεια αυτοπεποίθηση. Νιώθει ότι μπορεί να πάρει την ομάδα στην πλάτη του και να «χτυπήσει» σε κρίσιμα σημεία. Παρουσιάζει μια ανοδική πορεία. Από την άλλη ο Πέρι δεν τα κάνει όλα και συμφέρει. Εχει πάρει την… κάτω βόλτα. Μπαίνει στο παρκέ με ένα τρομερό άγχος για να αποδείξει πράγματα, αλλά φαίνεται πως δεν το διαχειρίζεται σωστά. Είναι και θέμα απειρίας σε αυτό το επίπεδο. Όμως ο Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ τον έχει ανάγκη και οφείλει να βρει τρόπους για να τον «κερδίσει» ξανά. Γιατί η σεζόν είναι μακρά και άπαντες υπολογίζονται.

Αντί επιλόγου, θα σταθώ και στο ντεμπούτο του Γιόγκι Φέρελ. Προφανώς και δεν μπορεί να κριθεί για τα 10’ που έπαιξε ένας παίκτης που για πρώτη φορά στην ζωή του αγωνίζεται στην Ευρώπη. Όμως έδειξε καλά σημάδια στο κομμάτι της δημιουργίας (όπως η πάσα πίσω από τη πλάτη με αποδέκτη τον Παπαγιάννη) και της άμυνας. Με την ευχή να μπορέσει να απελευθερώσει περισσότερο τον Πέρι, αλλά και να γλυκάνει το παιχνίδι της ομάδας που στηρίζεται κυρίως από ατομικές εμπνεύσεις, παρά ομαδικές.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News