Νίκος Σαρίδης: Γύρος και δη αυθεντικός είναι ένας, ο χοιρινός!
Ο Νίκος Σαρίδης ξεσπά και γράφει για τον Σάκη απ’ τα Σεπόλια, ο οποίος για ένα Σαββατοκύριακο την είδε Αμπέμπε Μπικίλα, και τη Ρούλα απ’ το Κουκάκι που την ψώνισε και περνάει φάση… Ρόζα Μότα.
Αμαρτία εξομολογουμένη ουκ έστιν αμαρτία. Έτσι δεν λένε; Ε, λοιπόν, βδελύσσομαι τον «Αυθεντικό Μαραθώνιο», τον «Ημιμαραθώνιο της Αθήνας», τον «Ποδηλατικό Γύρο της Αθήνας» κι όλα αυτά τα σπουδαία (τωόντι ή ντεμέκ) αθλητικά events που κόβουν την πόλη στα δύο και προκαλούν κυκλοφοριακά εμφράγματα (άλλα τα κυκλοφορικά, μην τα συγχέουμε).
Είμαι ικανός να βρίσκομαι με τραβηγμένο χειρόφρενο στη διασταύρωση Κατεχάκη και Κηφισίας, απόγευμα Σαββάτου, όπως και βρέθηκα, κουνώντας τη… βελόνα τέρμα δεξιά (για να μιλήσουμε με όρους παλαιού ραδιοφώνου), μπας και πετύχω στα ερτζιανά κύματα εκείνο το λαϊκό των 70ς, με το ρεφρέν «Η κατάρα μου να δέρνει στη σκιά σου κι εφιάλτες να σε παίρνουν στα όνειρά του». Κι όχι απλώς εφιάλτες, αλλά να καταριέμαι να πάθει ο δρομέας, εξαιτίας του οποίου υφίσταμαι αυτή την ανείπωτη ταλαιπωρία, ρήξη πρόσθιου χιαστού. Και στα δύο πόδια!
Διότι, δεν γίνεται, άνθρωπέ μου, εσύ που κότσαρες ένα νούμερο στην πλάτη και στο στήθος και φαντασιώθηκες ότι είσαι μέγας fit-ουλας, να παίζεις με τον δικό μου χρόνο και τα δικά μου νεύρα. Ναι, είμαι έξω φρενών, διότι ποιος δεν ζει στην Αθήνα, δεν μπορεί να διανοηθεί πόσα νούμερα ήταν εκεί το Σάββατο και την Κυριακή. Χιλιάδες. Και βεβαίως, κάθε καρυδιάς καρύδι οι κάτοχοι. Ο ένας, ντυμένος με θώρακα και περικεφαλαία. Φειδιππίδης ή κάτι παρόμοιο. Ίσως να τον χάλασε λίγο που μπροστά στο Παναθηναϊκό Στάδιο τον έχουμε μπαζώσει τον Ιλισσό και ποτάμι… γιοκ, αλλά τι να κάνουμε τα έχει αυτά το ρεπεράζ στα… έργα εποχής. Ούτε σε ταινία του Ψάλτη τέτοια εικόνα, αλλά να που συνέβη και στην πραγματική ζωή.
Εκεί, επίσης, ήταν κι ο Μπακογιάννης. Γιατί, αν δεν το γνωρίζετε, έχει κι ο μαραθώνιος θέσεις: ο χαφ ο Μήτσος, ο στόπερ ο Γιώργος, ο μπακ ο Γιάννης (αλλέως πώς: Μπακογιάννης)! Όπως παρούσα κι η Έλενα Ράπτη. Κι ο Μάξιμος Μουμούρης, που στην οικονομική συσκευασία του ενός κουβαλά τις ιδιότητες του ηθοποιού, του συζύγου της Νάντιας Γιαννακοπούλου, της βουλεύτριας του ΠΑΣΟΚ και του Σπύρου Λούη άνευ φουστανέλας. Κι ο Καραμέρος του ΣΥΡΙΖΑ… Αυτούς θυμάμαι απ’ στις φωτογραφίες του πρακτορείου «Eurokinissi», αυτούς αναφέρω απ’ το σελεμπριταριό.
Εν τω μεταξύ, κάποτε ο μαραθώνιος της Αθήνας είχε κι ένα «φορτίο», όσο να πεις, ήταν αφιερωμένος στην ειρήνη στον Γρηγόρη Λαμπράκη. Αλλά μάλλον ο Λαμπράκης τούς έπεφτε σαν τη… γλουτένη στο παριζάκι, γι’ τον εξοβέλισαν κι απ’ τις αφίσες κι από παντού. Ένα «Αυθεντικός» στη μαρκίζα και τέρμα.
Χωρίς Λαμπράκη συνεπώς κι ο φετινός, ο 40ός. Είχε, βέβαια, και κάτι περίεργους η φετινή διοργάνωση: ο ένας, για παράδειγμα, ανέμιζε σημαία της Παλαιστίνης, ενώ η άλλη έτρεχε με πικέτα που έγραφε να μην κοπούν για το μετρό τα δέντρα της πλατείας Εξαρχείων. Αλλά την επόμενη φορά, ποιος ξέρει, μαζί με τον παπά μπορεί να τρέχει και κάνας ΜΑΤατζής, για να συλλάβει πάραυτα τους «κακούς Ινδιάνους». Είπαμε, κουτσοί στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα τον… Αυθεντικό, αλλά μην το παρακάνουμε και παρασυρθούμε στη «λάθος πλευρά της Ιστορίας»…
Για όποιον μου πει «μα, ένα Σαββατοκύριακο είναι, έχει υπάρξει ειδοποίηση για τις κυκλοφοριακές ρυθμίσεις, πού πηγαίνετε όλοι εσείς;», η απάντηση είναι απλή: Καταρχήν εκατέρωθεν των τελευταίων χιλιομέτρων της διαδρομής υπάρχουν ένα κάρο νοσοκομεία, η υγειονομική «πιάτσα» της πρωτεύουσας: υπάρχει κόσμος που θέλει να μεταφέρει δικούς του ανθρώπους σε κάποιο απ’ αυτά ή να πάει ένα επισκεπτήριο ή… οτιδήποτε.
Από εκεί και πέρα, εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένων αυτής της μεγαλούπολης περιμένουν πώς και πώς το Σαββατοκύριακο για χίλιους δύο λόγους (για κάποιον απ’ αυτούς ή για όλους σωρευτικά): για να βρεθούν μ’ έναν φίλο για έναν καφέ, για να επισκεφτούν τους ηλικιωμένους γονείς τους, για να κουβαλήσουν το παιδάκι τους που έχει αγώνα με την ακαδημία μπάσκετ, βόλεϊ ή ποδοσφαίρου, για να πάνε σε μια κοινωνική υποχρέωση, σ’ έναν γάμο ή σε μια άλλη εκδήλωση, για να κάνουν μια δουλειά που δεν μπορούσαν μες στη βδομάδα.
Και καλά, για τους κανονικούς αθλητές να γίνουμε μια φορά θυσία, άντε δύο, άντε πέντε φορές. Αλλά απ’ το Σάββατο παράπλευροι αγώνες; Δρόμος φοιτητών παντεπιστημίων και τα ρέστα; Να περιμένω, δηλαδή, με τις ώρες ν’ ανοίξει η Αστυνομία, ΕΛ.ΑΣ. και Δημοτική τους δρόμους, ακούγοντας απ’ το ανοιχτό παράθυρο του διπλανού αυτοκινήτου την περιπαθή φωνή της τάδε ραδιοφωνικής παραγωγού, ωσότου τερματίσει στο Καλλιμάρμαρο ή όπου αλλού τερματίζουν ο Σάκης απ’ τα Σεπόλια, ο οποίος για ένα Σαββατοκύριακο την είδε Αμπέμπε Μπικίλα, ή η Ρούλα απ’ το Κουκάκι που την ψώνισε και περνάει φάση… Ρόζα Μότα. Και την άλλη μέρα πάλι τα ίδια;
Όχι, ρε, ποτέ! Θα πολεμάω τους «Αυθεντικούς», τους «Ημιμαραθωνίους» και τους «Ποδηλατικούς Γύρους» μέχρι να πεθάνω! Γύρος και δη αυθεντικός είναι ένας: ο χοιρινός!