Νίκος Σαρίδης: Ο Μάνταλος ως deep lying playmaker

Αύγουστος του 2013. Είμαστε στο αεροπλάνο για Λιέγη, όπου η Ξάνθη θα παίξει Γιουρόπα Λιγκ με τη Σταντάρ, διπλανές θέσεις με τον Μάκη Τζάτζο, βετεράνο αρτίστα της θρακιώτικης ομάδας, αλλά για ένα διάστημα και του Αρη. Θέμα συζήτησής μας, μεταξύ άλλων, ο Πέτρος Μάνταλος. Μερικές εβδομάδες νωρίτερα, βλέπετε, τον έχει ανακοινώσει η ΑΕΚ, η οποία έχει υποβιβαστεί στη Γ’ Εθνική κι έχει περάσει στα χέρια του Δημήτρη Μελισσανίδη. Εντούτοις η συμφωνία προβλέπει μία σεζόν ακόμη στα Πηγάδια, ώσπου ν’ ανέβει η «Ενωση» στη Β’ Εθνική.

Δεν είναι ό,τι συνηθέστερο για έναν ποδοσφαιριστή της επαρχίας που ονειρεύεται μεταγραφή και καριέρα σε μεγάλη ομάδα να ξεκινάει σε κατηγορία χαμηλότερη από αυτήν όπου ήδη παίζει και ίσως γι’ αυτό ο Μάνταλος δείχνει –απ’ το αεροδρόμιο, πριν την επιβίβασηαμίλητος και μοναχικός. Τολμώ, λοιπόν, να ρίξω στην κουβέντα τη (μάλλον αιρετική τότε) ιδέα της οπισθοχώρησης του Μάνταλου από «δεκάρι», που είναι εκείνο τον καιρό στην Ξάνθη, σε «εξάρι». Είναι σχετικά νωπός άλλωστε, εκείνη την εποχή ο Αντρέα Πίρλο. Ενας τεράστιος ποδοσφαιριστής στο «6» της κραταιότατης Μίλαν, μ’ εσωτερικούς χαφ δεξιά του κι αριστερά του τον Ρίνο Γκατούζο και τον Κλάρενς Ζέεντορφ, ή τον Μάσιμο Αμπροζίνι (όπως στον τελικό με τη Λίβερπουλ το 2007 στο ΟΑΚΑ).

Γιατί, δηλαδή, ο Αντσελότι να χρίσει τον Πίρλο deep lying playmaker στον «ρόμβο» της Μίλαν κι εμείς, οι άλλοι «προπονητές», να μην μπορούμε να επινοήσουμε κάτι ανάλογο; Κι αφού μεγαλούργησε ο Πίρλο, δίχως μάλιστα, να διαθέτει ταχύτητα κι ανασταλτικά προσόντα, γιατί όχι κι ο Μάνταλος; Εξάλλου οι απαιτήσεις της ΑΕΚ δεν είναι να κατακτήσει το Champions League, μήτε το ιταλικό «σκουντέτο».

Εξηγώ πώς το σκέφτομαι και χωρίς πολλά πολλά ο Τζάτζος διαφωνεί. Ευγενικά. Και μάλλον δικαιώνεται. Στα χρόνια που ακολουθούν, ο Μάνταλος σταδιοδρομεί σε ΑΕΚ κι Εθνική πότε παίζοντας στο «10», πότε ως «οκτάρι», πότε ως πλάγιος χαφεξτρέμ, πότε ως δεύτερος επιθετικός. Στο «6», πάντως, τον βάζουν σπανιότερα και συνήθως δεύτερο αμυντικό μέσο και σε ειδικές περιστάσεις.

Να, όμως, που μετά τη δικαίωση του Τζάτζου απ’ τους προηγούμενους προπονητές του Μάνταλου, ο Μάρκο Νίκολιτς πάει να… δικαιώσει κι εμένα, έστω με καθυστέρηση σχεδόν 12 χρόνων. Να πανηγυρίσω; Ή ν’ αφήσω τις αμφιβολίες μου να με κυριεύσουν επειδή ο Μάνταλος του 2013 δεν είναι ίδιος με τον σημερινό Μάνταλο, που τον άλλο μήνα θα γίνει 34. Οπως και το ποδόσφαιρο δεν είναι ίδιο, καθώς γίνεται ολοένα και πιο αθλητικό.

Τον Νίκολιτς, πάντως, ποσώς τον πτοεί η ηλικία, ίσως και να τη θεωρεί προσόν, εχέγγυο ωριμότητας. Στον δικό του «ρόμβο» (ή «διαμάντι», όπως το λένε στο εξωτερικό), ο Κομοτηναίος άσος είναι ο παίκτης – «κλειδί» μπροστά απ’ τους στόπερ. Είναι ένα πείραμα που έκανε ο Σέρβος και στο τελευταίο φιλικό της «Ενωσης» με την Ομόνοια Λευκωσίας και λογικά θα το επαναλάβει και στο πρώτο ευρωπαϊκό παιχνίδι, την Πέμπτη κόντρα στη Χάποελ Μπερ Σεβά στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Ωστόσο, όπως σ’ εκείνη την πτήση δεν επέμεινα, αποδεχόμενος τη γνώμη του συνομιλητή μου, καθώς και ποδόσφαιρο είχε παίξει σ’ επαγγελματικό επίπεδο και τον Μάνταλο είχε παρακολουθήσει περισσότερο απ’ την αφεντιά μου, έτσι και με τον Νίκολιτς θα είμαι συγκαταβατικός. Ως προπονητής, σίγουρα γνωρίζει περισσότερα, οπότε περιμένω. Τα δύο ματς με τους Ισραηλινούς, εξάλλου, όπου θα κριθεί η πρόκριση της ΑΕΚ, δεν είναι μακριά.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News