Δώδεκα χρόνια Βαγγέλης Μαρινάκης: Πως γίνεται ένας άνθρωπος 42 ετών να αλλάξει όσα άλλαξε ο Μαρινάκης στον Ολυμπιακό;

Όσες φορές κι αν κοιτάξει κανείς το βιογραφικό του Βαγγέλη Μαρινάκη, η ηλικία που τον συνόδευε εκείνο το ιστορικό πρωινό της 18^ης Ιουνίου 2010 που ανέλαβε επίσημα τις τύχες της ΠΑΕ Ολυμπιακός προκαλεί σοκ και δέος: 42 ετών!

Δώδεκα χρόνια μετά, ξεφυλλίζεις τις σελίδες αυτής της δωδεκαετούς διαδρομής και προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις πως είναι δυνατόν ένας τόσο νέος άνθρωπος να άλλαξε τόσα πολλά σε μια ομάδα με ιστορία ενός αιώνα. Πως είναι δυνατόν να κατέκτησε θάλασσες (για να βρισκόμαστε και στο φυσικό χώρο του Έλληνα εφοπλιστή) που έμοιαζαν απαγορευμένες για όλους τους προκατόχους του στον «ερυθρόλευκο» προεδρικό θώκο.

Μέσα σε αυτά τα 12 χρόνια ο ίδιος ο Μαρινάκης ωρίμασε, εξελίχθηκε και μαζί του άλλαξε ολόκληρος ο Ολυμπιακός

Ξέρετε στην Ελλάδα συνηθίζουμε να αξιολογούμε τα πάντα σε τίτλους, νίκες σε ντέρμπι, τρόπαια. Προφανώς και οι επιτυχίες θρέφουν κάθε μεγάλο σύλλογο, όπως ο Ολυμπιακός, ωστόσο τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του Βαγγέλη Μαρινάκη από το 2010 πραγματοποιήθηκαν εκτός γηπέδων και είναι αυτά που όχι απλά προκαλούν θαυμασμό, αλλά υποχρεώνουν ακόμη και καλόπιστους επικριτές του να αναγνωρίζουν πόσο πολύ εξελίχθηκε και ωρίμασε και ο ίδιος ως παράγοντας κατά τη διάρκεια των δώδεκα ετών που ηγείται της πειραϊκής ΠΑΕ.

Πιθανολογώ ότι αρκετοί Έλληνες παράγοντες στο παρελθόν είχαν επιχειρήσει να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι με έναν εκ των κορυφαίων μάνατζερ του πλανήτη, είτε αυτός λεγόταν Μίνο Ραϊόλα, είτε Ζόρζε Μέντες. Ο Μαρινάκης έγινε ο πρώτος που το πέτυχε!

Είναι δεδομένο ότι ουκ ολίγοι ιδιοκτήτες όχι μόνο του Ολυμπιακού, αλλά όλων των μεγάλων ελληνικών ΠΑΕ θα ήθελαν να μετατρέψουν τις ομάδες τους σε ένα selling club που θα διέθετε την ικανότητα να υπογράφει πωλήσεις δεκάδων εκατομμυρίων κάθε καλοκαίρι, επιτυγχάνοντας την απόλυτη οικονομική του εξυγίανση. Πολλοί το προσπάθησαν, μόνο ο Μαρινάκης το πέτυχε! Για το καλό του ελληνικού ποδοσφαίρου μακάρι να το πετύχουν κι άλλοι στο μέλλον…

Η διοικητική οργάνωση του Ολυμπιακού προσωπικά δεν με εξέπληξε. Η εξέλιξη και η διαρκής αναρρίχηση του Βαγγέλη Μαρινάκη στον εφοπλιστικό κόσμο και τον αδυσώπητο χώρο της παγκόσμιας ναυτιλίας, αποδείκνυαν ότι ο Ολυμπιακός βρισκόταν από το καλοκαίρι του 2010 στα χέρια ενός παράγοντα που όχι απλά δήλωνε έτοιμος να κατακτήσει τον κόσμο, αλλά – το κυριότερο – διέθετε τις γνώσεις, τις ικανότητες και την κατάρτιση για να το πράξει.

Και ξέρετε δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολο για τον γόνο μιας εφοπλιστικής οικογένειας όχι απλά να μην καταστρέφει ότι έχτισε ο πατέρας του (στην προκειμένη περίπτωση ο αείμνηστος Μιλτιάδης Μαρινάκης), αλλά να γιγαντώνει ακόμη περισσότερο την κληρονομιά του, τιμώντας με μοναδικό τρόπο τη μνήμη του. Έχουμε δει ουκ ολίγες εφοπλιστικές οικογένειες να καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος όταν η σκυτάλη περνάει από τη μία γενιά στην επόμενη. Στην περίπτωση της οικογένειας Μαρινάκη βιώνουμε το ακριβώς αντίθετο. Κι αν λάβουμε υπόψη μας τα πρώτα δείγματα γραφής του νεότερου Μιλτιάδη η σκυταλοδρομία της διαρκούς εξέλιξης και γιγάντωσης της οικογένειας Μαρινάκη πιθανότατα έχει αρκετά ακόμη κεφάλαια μπροστά της.

Το έχω επισημάνει ουκ ολίγες φορές σε κείμενά μου μέσα από το sportday.gr, είτε με αφορμή την κατάκτηση τριών διαδοχικών πρωταθλημάτων, είτε με τη… μετάγγιση της τεχνογνωσίας πρωταθλητισμού από τον Ολυμπιακό στη Νότιγχαμ,.

Το πιο σημαντικό για τους «ερυθρόλευκους» είναι ότι οι αγωνιστικές τους επιτυχίες αποτελούν απλά τον καθρέφτη ενός ολόκληρου ποδοσφαιρικού μικρόκοσμου που βρίσκεται καθημερινά σε οργασμό και δεν σταματά να εξελίσσεται και να αναπτύσσεται.

O Ολυμπιακός απέκτησε ισχυρή φωνή σε έναν κόσμο από τον οποίο απείχε για δεκαετίες 

Από τις προπονητικές εγκαταστάσεις του Ρέντη που έχουν μετατραπεί σε μια κυψέλη παραγωγής και εξέλιξης ποδοσφαιριστών και προπονητών, μέχρι τα γραφεία της Πλατείας Αλεξάνδρας, ο Ολυμπιακός του Βαγγέλη Μαρινάκη κατάφερε τη δωδεκαετία 2010-2022 ότι απλά να ισχυροποιηθεί, όχι απλά να αποκτήσει δομές ζηλευτές για οποιοδήποτε ευρωπαϊκό κλαμπ, αλλά να εδραιώσει τη θέση του ως ισότιμος εταίρος στο κλειστό κλαμπ των μελών που ορίζουν τις τύχες του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.

Ο Ολυμπιακός απέκτησε ισχυρή και τεκμηριωμένη φωνή στα κέντρα της ΟΥΕΦΑ απ’ όπου παραδοσιακά απουσίαζε. Απέκτησε σημαντικό ρόλο στην Ομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συλλόγων (ECA).

Κι όλα αυτά υπό τις κατευθύνσεις ενός ανθρώπου που στα 42 του χρόνια αισθάνθηκε έτοιμος και ικανός να ηγηθεί μιας ολόκληρης αυτοκρατορίας! Κι όσο βλέπεις τον ίδιο να εξελίσσεται, όσο αντιλαμβάνεσαι πόσο πολύ τον ωριμάζει η επαφή του με διαφορετικούς ποδοσφαιρικούς κόσμους όπως αυτός του αγγλικού ποδοσφαίρου, τόσο συνειδητοποιείς ότι ενδεχομένως ο Βαγγέλης Μαρινάκης να βρίσκεται ακόμη στην αρχή…

ΥΓ: Θα μπορούσα να γράψω ξεχωριστό άρθρο για το μεγαλύτερο παράσημο της δωδεκαετίας Μαρινάκη στον Ολυμπιακό, που δεν είναι άλλο από τις φιλανθρωπικές δράσεις που μοίρασαν απλόχερα χαμόγελα σε συνανθρώπους μας που είχαν ανάγκη από μια χείρα βοηθείας σε στιγμής δοκιμασίας από τον ίδιο το Θεό. Δεν αισθάνομαι, όμως, ικανός να το πράξω. Γιατί οι λέξεις που θα χρησιμοποιούσα ενδεχομένως να ήταν φτωχές. Θα μπορούσαν, δεδομένα, να το πράξουν καλύτερα αν έγραφαν την ιστορία τους ένα παιδάκι στην Αφρική που ενδεχομένως να ζει μια καλύτερη ζωή λόγω της προσφοράς του Ολυμπιακού στη Unicef. Ένας σεισμόπληκτος στο Αρκαλοχώρι της Κρήτης, ένας πλημμυροπαθής της Μάνδρας, ένα μικρό παιδί που δίνει το δικό του αγώνα σε ένα από τα δωμάτια του ιδρύματος «Ελπίδα». Βλέπετε, υπάρχουν «τίτλοι» και «πρωταθλήματα» που είναι ανεκτίμητα όχι επειδή γεμίζουν με χαρά μια ανθρώπινη ψυχή, αλλά επειδή μπορούν να σώσουν ακόμη και μια ανθρώπινη ζωή!

 

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News