Ολυμπιακός: Γι’ αυτό η Νότιγχαμ είναι ευκαιρία και όχι απειλή!

Τα έχουμε ξαναπεί: Στον… ανταρτοπόλεμο, η πλύση εγκεφάλου των αντιπάλων και η προσπάθεια χειραγώγησης της δικής τους σκέψης, αποτελούν ένα από τα πιο βασικά όπλα που επιχειρούν να αξιοποιήσουν στη μάχη όσοι ειδικεύονται στο… σαμποτάζ!

Εδώ και πολλές εβδομάδες οι φίλοι του Ολυμπιακού υποβάλλονται σε μια ανελέητη πλύση εγκεφάλου από ΜΜΕ που πρόσκεινται σε αντιπάλους των πρωταθλητών, προκειμένου να πειστούν ότι:

Α) Ο Μαρινάκης δεν ασχολείται με τον Ολυμπιακό και έχει ρίξει όλο του το βάρος στη Νότιγχαμ.

Β) Ο Μαρινάκης ρίχνει όλα του τα εκατομμύρια στη Νότιγχαμ και αφήνει στον Ολυμπιακό… ψίχουλα.

Γ) Είναι εξευτελιστικό και υποτιμητικό για τον Ολυμπιακό να δέχεται να αγοράζει παίκτες δανεικούς από τη Νότιγχαμ.

Αν αναλογιστεί κανείς το κίνητρο και το συμφέρον όσων διασπείρουν τις συγκεκριμένες θεωρίες στο διαδίκτυο (είτε μέσω αρθρογραφίας, είτε μέσω ελεγχόμενων λογαριασμών στα social media)… και λίγα γράφουν. Είπαμε, στον «ανταρτοπόλεμο» όλα είναι θεμιτά!

Τι νόημα έχει να εξηγείς τα αυτονόητα;

Όποιος φίλος του Ολυμπιακού, λοιπόν, θέλει να πιστέψει κάποιο από τα παραπάνω, μπορεί ελεύθερα να το πράξει. Ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που υποστηρίζουν ότι ένας σύλλογος οφείλει να λαμβάνει πάντα σοβαρά την άποψη των δικών του φιλάθλων ή οπαδών, όσο αυτή προέρχεται από την αγωνία και την ανιδιοτελή αγάπη τους για την ομάδα που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής τους.

Ειλικρινά, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να μπει κανείς στη διαδικασία και να εξηγήσει τον τρόπο λειτουργίας μιας ομάδας της Premier League, πόσα εκατομμύρια εισπράττει, πως ελέγχονται οι ισολογισμοί, τα έσοδα και τα έξοδά της.

Προσωπικά, δεν σας κρύβω ότι διασκεδάζω με την… προσπάθεια προβολής κάθε μεταγραφικής κίνησης της Νότιγχαμ από ανθρώπους που έχουν αναγάγει σε καθημερινή τους ενασχόληση «τον πόλεμο στον Ολυμπιακό», μόνο και μόνο για να ενισχύσουν την προσπάθεια «δηλητηριασμού» της σκέψης των «ερυθρόλευκων» φιλάθλων. Χάνουμε την ουσία, όμως, και ζητώ συγνώμη γι’ αυτό.

Η ουσία, λοιπόν, είναι μία και όποιος διαθέτει στοιχειώδη αντίληψη της σύγχρονης ποδοσφαιρικής πραγματικότητας μπορεί να το αντιληφθεί.

Ελλάδα, ένας… μη ελκυστικός ποδοσφαιρικός προορισμός για τους ξένους

Τη δεδομένη χρονική στιγμή το ελληνικό πρωτάθλημα είναι ένα από τα πλέον απαξιωμένα στη συνείδηση των περισσότερων ξένων ποδοσφαιριστών που διαθέτουν μια άλφα ποιότητα και ένα αξιοσέβαστο βιογραφικό.

Κανένας, μα κανένας ξένος ποδοσφαιριστής δεν θα… πετάξει τη σκούφια του μαθαίνοντας από τον μάνατζερ του ότι έχει στα χέρια του πρόταση από ελληνική ομάδα: Κανένας!

Είτε θέλουμε, είτε δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, μία είναι η «γυμνή αλήθεια» του ελληνικού ποδοσφαίρου…

Στην αρχή άλλος θα αντιδράσει αρνητικά, άλλος θα εμφανιστεί «κουμπωμένος», άλλος θα πει «καλά, κάτσε να δούμε τι άλλο θα έχουμε στα χέρια μας και το βλέπουμε» και άλλος απλά θα ρωτήσει τον ατζέντη του «Ελλάδα; Μα καλά εκεί δεν μας λέει η FIFPro (σ.σ. η Παγκόσμια Ομοσπονδία Ποδοσφαιριστών) να μην πλησιάζουμε;»…

Ποια πιστεύετε ότι είναι η επαφή ενός Βραζιλιάνου, ενός Αργεντίνου ή ενός Κορεάτη επαγγελματία αθλητή με τη δική μας… ποδοσφαιρική Μπανανία; Άντε να μας γνωρίζουν από τίποτα βίντεο… πολεμικών συρράξεων σε κάποιο ελληνικό γήπεδο που έκαναν το γύρο του κόσμου.

Είτε θέλουμε, είτε δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, αυτή είναι η «γυμνή αλήθεια» του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Όταν, λοιπόν, ο ξένος ποδοσφαιριστής διαπιστώσει ότι για τον άλφα ή βήτα λόγο δεν έχει στα χέρια του προτάσεις από ευρωπαϊκά πρωταθλήματα πρώτης ταχύτητας, αρχίζει να εξετάζει, φυσικά, και το ενδεχόμενο μετακόμισής του στην Ελλάδα. Αρχίζει να ψάχνει την ομάδα που ενδιαφέρεται, τον ιδιοκτήτη, το περιβάλλον εργασίας, αρχίζει να μαθαίνει για τον τρόπο ζωής. Και κάπου εκεί άλλοι «ψήνονται» και άλλοι… έρχονται με μισή καρδιά.

Στο χορτάρι απλά αποδεικνύεται ποιοι ανήκουν στην πρώτη κατηγορία και ποιοι στη δεύτερη. Εννοείται ότι πάντα είναι πιο εύκολο να πειστούν να έρθουν στην Ελλάδα παίκτες των οποίων η καριέρα βρίσκεται σε πτωτική πορεία. Δύσκολα, δηλαδή, θα έρθει αυτή τη στιγμή στη χώρα μας κάποιο «βαρύ βιογραφικό» που βρίσκεται στα… ντουζένια του.

Η δυσκολία στο να πείσεις παίκτες όπως ο Χουάνγκ ή ο Σκάρπα να αγωνιστούν στο ελληνικό πρωτάθλημα

Παίκτες σαν τον Ουί Τζο Χουάνγκ ή τον Σκάρπα, όμως, δεν ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία. Όχι μόνο δεν βρίσκονται σε πτωτική πορεία, αλλά η μετοχή τους βρίσκεται σε εξαιρετικά ψηλό επίπεδο. Πόσο εύκολο, πιστεύετε, ότι θα ήταν για οποιαδήποτε ελληνική ομάδα να τους πείσει να φορέσουν τη φανέλα της; Πιστέψτε με από εξαιρετικά δύσκολο, έως απίθανο.

Ποδοσφαιριστές όπως ο Κορεάτης, ή ο Βραζιλιάνος που δεν έχουν φτάσει τα τριάντα και βρίσκονται σε διαρκή ανοδική πορεία, έχουν όνειρό τους να αγωνιστούν στην Premier League, ή έστω κάποιο άλλο από τα τοπ-5 ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.

Η Ελλάδα δεν υπάρχει στη σκέψη τους… ούτε ως υπόνοια! Ακόμη κι αν η ομάδα που ενδιαφέρεται είναι ο Ολυμπιακός, ο οποίος λόγω της συχνότερης παρουσίας του τα τελευταία χρόνια στους ομίλους του Champions League, μπορεί να έχει και μια άλφα μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα στις τάξεις των ξένων.

Ολυμπιακός – Νότιγχαμ μια επικερδής σχέση… διπλής κατεύθυνσης

Κάπου εκεί, λοιπόν, μπαίνει στην εξίσωση η Νότιγχαμ, μια ομάδα που ανήκει πλέον στην ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, στην κορυφαία λίγα του πλανήτη, στο πρωτάθλημα που ονειρεύεται να αγωνιστεί πλέον οποιοσδήποτε ποδοσφαιριστής.

Έρχεται, λοιπόν, ο Βαγγέλης Μαρινάκης (ως πανέξυπνος μάνατζερ που είναι) και λειτουργεί προς όφελος και των δύο ομάδων του: Και του Ολυμπιακού και της Νότιγχαμ.

Βλέπετε ποδοσφαιριστές της ποιότητας ενός Χουάνγκ ή ενός Σκάρπα αποτελούν πολυτέλεια για οποιαδήποτε ελληνική ομάδα, ωστόσο δεν είναι πάντα βέβαιο ότι μπορούν να ανταποκριθούν με τη μία στις ιδιαίτερες και σκληρές απαιτήσεις της Premier League.

Τι κάνει λοιπόν ο Μαρινάκης; Λέει στον κάθε Χουανγκ ή τον κάθε Σκάρπα «εγώ θα είμαι αυτός που θα κάνω το όνειρό σου πραγματικότητα, η Νότιγχαμ θα είναι η ομάδα που θα σου ανοίξει τις πύλες της Premier League, αλλά πρώτα θα αγωνιστείς στον Ολυμπιακό να μου δείξεις τι αξίζεις».

Όχι μόνο, δηλαδή, ο Ολυμπιακός αξιοποιεί το γεγονός ότι ο πρόεδρος του ανήκει στην κλειστή ελίτ των ιδιοκτητών ομάδων του κορυφαίου πρωταθλήματος στον πλανήτη, αλλά αποκτά ποδοσφαιριστές που έρχονται στην Ελλάδα με, εξ ορισμού, τεράστιο κίνητρο να διαπρέψουν.

Ποιος δεν θέλει να δει το Καραϊσκάκη να γεμίζει ξανά με «Ποντένσε» ή «Μιραλάς»;

Γιατί ο κάθε Χουάνγκ και ο κάθε Σκάρπα θα έρθουν στον Ολυμπιακό αποφασισμένοι να πετύχουν για να κυνηγήσουν το μεγάλο τους όνειρο.

Συγχωρέστε με, αλλά προσωπικά δεν βλέπω ούτε κάτι μεμπτό, ούτε κάτι ντροπιαστικό στο παραπάνω σκεπτικό. Πόσες σεζόν κάθισε ο Ποντένσε στον Ολυμπιακό πριν μετακομίσει στην Premier League; Δύο…

Πόσες σεζόν πέταγε φωτιές στο λιμάνι ο Κέβιν Μιραλάς (της πρώτης του θητείας) πριν ταξιδέψει για το Λίβερπουλ και την Έβερτον; Δύο…

Η μεταγραφική συνεργασία του Ολυμπιακού με μια ομάδα Premier League, όπως η Νότιγχαμ, είναι σε θέση να πολλαπλασιάσει τους «Ποντένσε» και τους «Μιραλάς» που θα φορούν τα ερυθρόλευκα. Με τον Ολυμπιακό να έχει μετατραπεί σε εξαιρετικό selling club ο καλός ξένος θα δώσει ότι περισσότερο έχει για ένα ή δύο χρόνια και μετά θα ανοίξει τα φτερά του για ένα προηγμένο πρωτάθλημα.

Ποιος φίλος του Ολυμπιακού θα… χαλαστεί αν βλέπει στο Καραϊσκάκη ολοένα περισσότερους «Ποντένσε» ή «Μιραλάς» κι ας είναι δανεικοί από τη Νότιγχαμ Φόρεστ; Πιστεύω κανείς…

Αντίθετα, η συγκεκριμένη πραγματικότητα αποτελεί μια τεράστια απειλή για όσους επιθυμούν να γκρεμίσουν τους πρωταθλητές από το θρόνο τους. Και γι’ αυτό επιχειρούν να την τορπιλίσουν με κάθε τρόπο. Ακόμη και με… ανταρτοπόλεμο!

ΥΓ: Ανεξαρτήτως συνεργασιών σε επίπεδο ομάδων, πάντα οι προσωπικές σχέσεις θα παίζουν το ρόλο τους στα μεταγραφικά deals. Όπως μέτρησαν πολύ, για παράδειγμα, τα λόγια του Αλμέιδα στον Πινέδα, το ίδιο μέτρησαν τα λόγια του Ίνμπομ στον Ουί Τζο Χουάνγκ…