Super League: Αν δεν γίνουμε όλοι… Γιοβάνοβιτς, σύντομα θα θρηνήσουμε και άλλον Άλκη!

Τρόμος! Το μοναδικό συναίσθημα που προκαλεί το περιβάλλον κάτω από το οποίο έχει ξεκινήσει το φετινό πρωτάθλημα της Super League.

Ούτε μισός χρόνος δεν έχει συμπληρωθεί καλά-καλά από τη στυγερή δολοφονία του Άλκη Καμπανού στη Θεσσαλονίκη κι αντί να βάλουμε μυαλό, ξεχειλίζουμε ολοένα και περισσότερο το δηλητήριο του μίσους στη λεκάνη από την οποία όλοι μας κινδυνεύουμε να πνιγούμε!

Ναι, το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είναι ένας χώρος αγγελικά πλασμένος. Το αντίθετο! Ειλικρινά, όμως, ουδέποτε στο παρελθόν δεν είχαν δημιουργηθεί τόσο επικίνδυνες συνθήκες διεξαγωγής ενός πρωταθλήματος από την 5η του αγωνιστική.

Όλοι μας έχουμε ευθύνη για τη διαμορφωμένη πραγματικότητα. ΟΛΟΙ! Δεν εξαιρείται κανείς. Άλλος με τη σιωπή του, άλλος με τα λεγόμενα ή τα γραφόμενά του, άλλος με τις ενέργειές του, άλλος με τις ανακοινώσεις του, άλλος με τις πράξεις του, άλλος με την υποκρισία του. Ποδοσφαιριστές, προπονητές, παράγοντες, δημοσιογράφοι, φίλαθλοι, οπαδοί, ΟΛΟΙ!

Και ΟΛΟΙ μας θα έχουμε μερίδιο ευθύνης αν σύντομα θρηνήσουμε και άλλον Άλκη να πέφτει θανάσιμα χτυπημένος από «οπαδικό μαχαίρι» σε κάποιο σκοτεινό σοκάκι ή κάποια εξέδρα γηπέδου. Είτε γιατί ποτίσαμε με τα ίδια μας τα χέρια τη σκέψη ενός ανθρώπου με το δηλητήριο του τυφλού οπαδισμού και του μίσους, είτε γιατί δεν κάναμε το παραμικρό για να αποτρέψουμε την πλύση εγκεφάλου του.

Ιβάν Γιοβάνοβιτς, ο φάρος του σεβασμού και της αξιοπρέπειας στη θάλασσα του άσβεστου μίσους!

Ένας άνθρωπος δεν έχει την παραμικρή ευθύνη για το πολεμικό περιβάλλον που ζούμε. Όχι μόνο δεν έχει ευθύνη, αλλά αποτελεί το φωτεινό φάρο μιας ολοκληρωτικά αντίθετης διαδρομής σε μία θάλασσα που κυριαρχούν τα κύματα του μίσους!

Κάθε Σαββατοκύριακο που έρχεται δεν σας κρύβω ότι τρέμω τις στιγμές που θα ζήσουμε. Και κάθε Σαββατοκύριακο περιμένω πως και πως να ολοκληρωθούν τα παιχνίδια του Παναθηναϊκού για να δω τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς να παίρνει θέση μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες.

ΟΛΟΙ μας θα έχουμε μερίδιο ευθύνης αν σύντομα θρηνήσουμε και άλλον Άλκη να πέφτει θανάσιμα χτυπημένος από «οπαδικό μαχαίρι» σε κάποιο σκοτεινό σοκάκι ή κάποια εξέδρα γηπέδου.

Είναι πλέον η πιο ευλαβική στιγμή της εβδομάδας μου. Είναι ένα δίλεπτο φροντιστήριο σεβασμού απέναντι στο ίδιο το ποδόσφαιρο, την ομάδα που αγαπάμε (όποια κι αν είναι αυτή), τους αντιπάλους μας, τον ίδιο μας τον εαυτό.

Κάθε λέξη, κάθε κίνηση, κάθε λόγος του Σέρβου προπονητή φωτίζει έναν διαφορετικό κόσμο από αυτόν που κυριαρχεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Αν δεν ακολουθήσουμε το παράδειγμά του, αν δεν γίνουμε όλοι μας… Γιοβάνοβιτς, φοβάμαι ότι η φετινή χρονιά θα έχει εφιαλτική κατάληξη. Και ειλικρινά το σενάριο που συγγράφεται αυτή τη στιγμή μόνο τρόμο για το μέλλον μπορεί να προκαλέσει!

Στο γήπεδο όλοι μπορούν να ξεφύγουν, το ζητούμενο είναι πως αντιδρούν την επόμενη μέρα…

Επιτρέψτε μου δύο λόγια για το περιστατικό με τον Ματίας Αλμέιδα στο Αγρίνιο. Από τον υπογράφοντα δεν θα διαβάσετε ποτέ σχόλιο που θα στήνει στο… εκτελεστικό απόσπασμα άνθρωπο, ακόμη κι αν έχει ξεφύγει όπως το έπραξε ο Αργεντινός τεχνικός στο παιχνίδι με τον Παναιτωλικό.

Άλλωστε όποιος έχει πατήσει το πόδι του σε ποδοσφαιρικό γήπεδο (ακόμη και σε τουρνουά… 5Χ5) γνωρίζει ότι πρόκειται για ένα χώρο που δοκιμάζονται διαρκώς τα όρια της ανθρώπινης συμπεριφοράς και όλοι μας έχουμε ξεφύγει και μία και δύο φορές.

Σκεφτείτε, λοιπόν, να βρίσκεσαι σε ένα γήπεδο με τους παλμούς σου να χτυπάνε κόκκινο και να έχεις να διαχειριστείς (στην Ελλάδα) και έναν όχλο να σου βρίζει τη μάνα και την οικογένεια, επειδή το θεωρεί αναφαίρετο δικαίωμά του!

Μπορείς να ξεφύγεις όχι αν είσαι Αλμέιδα (μια προσωπικότητα δηλαδή εκ φύσεως εκρηκτική), αλλά ακόμη κι αν είσαι πολύ πιο ήπιος χαρακτήρας.

Το ζητούμενο είναι πάντα πως αντιμετωπίζεις την πράξη σου την επομένη. Αν τη βλέπεις στην τηλεόραση και νιώθεις περήφανος ή μετανιώνεις. Αν καλύπτεσαι πίσω από την όποια επικοινωνιακή στρατηγική της ομάδας ή τις… νομικές κατευθύνσεις των δικηγόρων σου, ή αν αντιλαμβάνεσαι ότι η συγκεκριμένη συμπεριφορά μπορεί να επηρεάσει αύριο-μεθαύριο έναν πιτσιρικά που σε θαυμάζει, ή έναν τυφλωμένο οπαδό που σε χρησιμοποιεί ως πηγή έμπνευσης ή ως άλλοθι για τις δικές του πράξεις.

Προσωπικά έχω πάψει προ πολλού να κουνάω το δάχτυλο στον οποιονδήποτε σε αυτό το ελληνικό ποδόσφαιρο, γιατί αισθάνομαι και τον εαυτό μου συνένοχο για το αρρωστημένο περιβάλλον στο οποίο ζούμε.

Από τον Ματίας Αλμέιδα, όμως, και τον κάθε Ματίας Αλμέιδα περιμένω να βρίσκει το σθένος και να ζητάει ένα ντόμπρο, μάγκικο και ειλικρινές συγνώμη. Και να εξηγεί, κυρίως στα μικρά παιδιά, πόσο λανθασμένη ήταν η αντίδρασή του.

ΥΓ 2: Ναι, μια εικόνα, ένα φωτογραφικό καρέ, μπορεί να διαμορφώσει εικονικές πραγματικότητες και να διαστρεβλώσει την αλήθεια με τρόπο σοκαριστικό. Όταν, όμως, υπάρχει ολοκληρωμένο βίντεο η δύναμη της εικόνας είναι αμείλικτη! Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση του Ματίας Αλμέιδα…

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News