Ελληνικό ποδόσφαιρο: Στο δικό μας βούρκο πνίγεται… ακόμη και ο Μέσι!

Ειλικρινά, δεν ξέρω ποιον… σεναριογράφο του συγκλονιστικού τελικού του Μουντιάλ πρέπει να ευχαριστήσω (πιθανότατα θα πρέπει να στρέψω το βλέμμα μου προς τον ουρανό), αλλά να είναι καλά όποιος κι αν είναι, για το έπος που μας χάρισε!

Όχι, δεν θα σας κουράσω κι εγώ με ύμνους για τον κορυφαίο τελικό στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου (και με διαφορά), αλλά θα ήθελα να αξιοποιήσουμε παρέα το συγκεκριμένο ονειρικό παιχνίδι για να θυμηθούμε τη μαγεία του αθλήματος με το οποίο οι περισσότεροι από εμάς αισθανόμαστε παράφορα ερωτευμένοι.

Δεν τρέφω αυταπάτες, ούτε ισορροπώ σε μια κλωστή… άκρατου ρομαντισμού. Προφανώς δεν είναι τα πάντα καθαρά στο χώρο του ποδοσφαίρου, όπως δεν είναι σε κανένα άλλο επίπεδο της παγκόσμιας κοινότητας. Σε ποιο χώρο δεν υπάρχει διαφθορά; Στην πολιτική; Στην εκκλησία; Στη showbiz;

Όπου κινείται χρήμα, υπάρχει και διαφθορά, ζει και «βασιλεύει» η παρανομία. Απόλυτα φυσιολογικό, λοιπόν, να δηλητηριάζεται με καχυποψία η σκέψη ακόμη και των πιο αγνών φιλάθλων, εκείνων που εξακολουθούν να παρακολουθούν παιχνίδια του αγαπημένου τους αθλήματος για να απολαύσουν γκολ, εναλλαγές, έντονα συναισθήματα και όχι κρατώντας ένα μικροσκόπιο στο χέρι αναζητώντας ποιος είναι ο… πιο στημένος στον αγωνιστικό χώρο. Ο διαιτητής; Οι βοηθοί του; Ο VARίστας; Το στόπερ; Ο τερματοφύλακας; Το σέντερ φορ; Όλη η ομάδα;

Ο… στημένος τελικός που έγινε η απόλυτη ποδοσφαιρική ραψωδία όλων των εποχών!

Στο ημίχρονο του τελικού του Μουντιάλ είχα την ατυχή έμπνευση να σερφάρω για λίγο στα social media και… τρελάθηκα! Σ’ όποιο post κι αν έστρεφες το βλέμμα σου στο διαδικτυακό «καφενείο», δύο ήταν τα ερωτήματα που κυριαρχούσαν. Αν «ο Μαρτσίνιακ ήταν στημένος» ή αν «η Γαλλία… τα είχε πιάσει όπως η Βραζιλία στον τελικό του 1998 για να το σηκώσει ο Μέσι»…

Όσοι επέλεγαν να μιλήσουν για ποδόσφαιρο, έμοιαζαν με… γραφικούς! Όλο το διαδίκτυο… μια απέραντη θεωρία συνομωσίας. Ιδιαίτερα στα ελληνικά social media, δεν υπήρχαν καν ερωτήματα παρά μόνο… πορίσματα. Δεν υπήρχε δηλαδή απορία «ρε μήπως είναι στημένος ο τελικός που βλέπουμε;», υπήρχε έκδοση κατηγορηματικής απόφασης «εννοείται ότι είναι στημένος ο τελικός».

Και προσέξτε! Όλο αυτό το δηλητηριασμένο σκηνικό, όλο αυτό το κυνήγι μαγισσών δεν ακολουθούσε κάποιο ντέρμπι της Super League (όπου ο φανατισμός εξ ορισμού οδηγεί σε ακραίες καταστάσεις), αλλά έναν τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου που υποτίθεται ότι παρακολουθούμε όλοι μας λίγο περισσότερο αποστασιοποιημένα.

Ευτυχώς, λοιπόν, ήρθε ο… σεναριογράφος του τελικού, όχι μόνο να ανατρέψει κάθε θεωρία ίντριγκας, αλλά να την ισοπεδώσει, να την ξεφτιλίσει.

Ο Μαρτσίνιακ που είχε εντολή από τη FIFA να στέψει παγκόσμια πρωταθλήτρια την Αργεντινή, καταλόγισε τελικά δύο πέναλτι εις βάρος της.

Οι Γάλλοι που τα είχαν… πιάσει για να χάσουν το τρόπαιο, όχι μόνο ανέτρεψαν τα εις βάρος τους δεδομένα, αλλά αν δεν υπήρχε η απίθανη απόκρουση του Εμιλιάνο Μαρτίνες στο τελευταίο λεπτό της παράτασης, θα είχαν στεφθεί για δεύτερη διαδοχική φορά παγκόσμιοι πρωταθλητές.

Τα γράφω όλα αυτά γιατί όπως ακριβώς αντιμετωπίσαμε ως «κοινωνία» τον τελικό του Μουντιάλ, έτσι βλέπουμε συνολικά πλέον το ποδόσφαιρο. Κυνηγάμε τη σαπίλα, γινόμαστε ντετέκτιβ αναζήτησης στησιμάτων, βλέπουμε κάθε διαιτητή με μισό μάτι…

Ο τελικός του Μουντιάλ, λοιπόν, ήρθε να μας θυμίσει με τον πλέον γοητευτικό και αποστομωτικό τρόπο ότι δεν είναι τα πάντα στημένα στο ποδόσφαιρο. Ακόμη και τα πιο τρελά σενάρια, ακόμη και τα πιο παλαβά παιχνίδια μπορεί να συμβαίνουν όχι επειδή οι παίκτες που συμμετέχουν σε αυτά έχουν παίξει… άσο ημίχρονο – διπλό τελικό, αλλά γιατί αυτή είναι η φύση του λαοφιλέστερου αθλήματος στον πλανήτη!

Αν το θυμηθούμε κάποια στιγμή, αν πάψουμε να δηλητηριάζουμε διαρκώς την ποδοσφαιρική μας σκέψη, ίσως κάποια στιγμή να μπορέσουμε να χαρούμε ξανά τη μαγεία του!

Η προσγείωση στον ελληνικό βούρκο άργησε μόνο λίγες ώρες…

Πως να κατηγορήσεις, όμως, οποιονδήποτε υγιή φίλαθλο που αναζητεί σενάρια συνομωσίας πίσω από κάθε αμφισβητούμενη φάση, κάθε άτσαλο μαρκάρισμα, κάθε αποβολή;

Δεν πρόλαβαν να περάσουν λίγες ώρες από τη μυσταγωγία που ζήσαμε στο Κατάρ και η προσγείωση στη σκληρή ελληνική πραγματικότητα, ήρθε με τον πιο ξεδιάντροπο και χυδαίο τρόπο.

Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σας. Θυμάμαι τον εαυτό μου να παρακολουθεί μανιωδώς ποδόσφαιρο από το 1980, ως μπόμπιρας οκτώ ετών. Ασχολούμαι επαγγελματικά με το χώρο κοντά 30 χρόνια, άρα γνωρίζω τι θα πει «έλεγχος του συστήματος της ΕΠΟ» ή «έλεγχος της διαιτησίας». Και μη κοροϊδευόμαστε! Κατά καιρούς όλοι οι μεγάλοι έχουν καθίσει στη θέση του «κυβερνήτη του σκάφους».

Απόλυτα συνειδητοποιημένα έχω επιλέξει διαχρονικά να κρατώ σχετικά μετριοπαθή στάση στις όποιες κραυγές για τη διαιτησία, απ’ όπου κι αν προέρχονται.

Αυτό που γίνεται, όμως, στο φετινό πρωτάθλημα της Super League 2, πιστέψτε με δεν έχει προηγούμενο. Δεν μιλάμε για μεμονωμένα «διαιτητικά» εγκλήματα, ή απλά για συστηματική εύνοια συγκεκριμένων ομάδων. Αυτά τα έχουμε ξαναδεί…

Εδώ μιλάμε για ένα ξεδιάντροπα «χειραγωγημένο» πρωτάθλημα –από την κορυφή ως τα νύχια– από διαιτητές που είτε είναι εντελώς ανίκανοι, είτε βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία. Άλλη εξήγηση για τα «εγκλήματά» τους δεν υπάρχει! 

Δεν αναφερόμαστε σε διαιτητικά λάθη, ή απλές λανθασμένες υποδείξεις (που μας θυμίζουν, εκτός των άλλων – ιδιαίτερα σε περιπτώσεις οφσάιντ – πόσο υπερπολύτιμο είναι το VAR στο ποδόσφαιρο, και δη στο ελληνικό), αλλά σε διαιτητικές εφευρέσεις που σε τόσο μαζικό επίπεδο, και σε τέτοιο εύρος αμφιβάλλω αν έχουν υπάρξει στο παρελθόν.

Έχετε δει, αλήθεια, τη φάση του ακυρωθέντος γκολ του Ολυμπιακού Β’ στην Καλλιθέα; Μα να ακυρώνεται γκολ για υποτιθέμενο χέρι επιτιθέμενου, όταν ο μόνος παίκτης που έρχεται σε επαφή με την μπάλα πριν αυτή περάσει τη γραμμή είναι… αμυντικός;

Βλέπουμε πλέον Γαλλία – Αργεντινή με την οπτική που παρακολουθούμε το… Κηφισιά – Ιεράπετρα!

Το έχω επισημάνει επανειλημμένα. Να είναι καλά και ο Μπένετ και ο Μπαλτάκος και η ΚΕΔ και η ΕΠΟ για το… ξεδιάντροπο του πράγματος με τους «εκλεκτούς» που στέλνουν να σφυρίξουν τα παιχνίδια της Super League 2. Τέτοια «εκδήλωση προθέσεων» για το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου, όπως οι ίδιοι το οραματίζονται, τη λες και… ειλικρινέστατη!

Δυστυχώς, όμως, όσα συμβαίνουν στα ελληνικά γήπεδα δηλητηριάζουν συνολικά τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία το ποδόσφαιρο. Δεν μας επιτρέπουν να χαρούμε ούτε επικά παιχνίδια όπως ο ανεπανάληπτος τελικός του Μουντιάλ που ζήσαμε…

Έχουμε φτάσει στο σημείο να παρακολουθούμε Γαλλία – Αργεντινή και να το αντιμετωπίζουμε με την καχυποψία που παρακολουθούμε το… Κηφισιά-Ιεράπετρα!

Κι όσο οι «Μπαλτάκοι» ποτίζουν τη σκέψη των Ελλήνων φιλάθλων με το δηλητήριο της καχυποψίας, τόσο πιο εύκολη θεωρούν ότι θα γίνει η ολοκληρωτική άλωση του ελληνικού ποδοσφαίρου και η βύθισή του στα χρόνια του σκοταδισμού.

Γιατί όσο πιο ευρεία γίνει η διασπορά του δηλητήριου του μίσους και του φανατισμού, τόσο πιο εύκολο είναι να ευδοκιμήσουν τα πάσης φύσεως… ποδοσφαιρικά παράσιτα.

 

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News