ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΟΜΟΓΛΟΥ: Παιδιά συγνώμη, η δική μας γενιά έκαψε τη χώρα και τα όνειρά σας!
Ο Αλέξανδρος Σόμογλου κάνει την αυτοκριτική της γενιάς των πενηντάρηδων και δυσκολεύεται να κοιτάξει στα μάτια τους νέους και τις νέες της Ελλάδας
Από τις 23 Ιουλίου 2018, η λέξη «πυρκαγιά» έχει αποκτήσει άλλη διάσταση στο λεξικό των προσωπικών μου συναισθημάτων. Ζώντας – ως μόνιμος κάτοικος Νέας Μάκρης από το 1981 – την τραγωδία του Ματιού, βίωσα το αληθινό πρόσωπο της μανίας της φύσης και το σκληρό «προσωπείο» της ανθρώπινης ανικανότητας. Πάνω απ’ όλα όμως, αισθάνθηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου τι θα πει πραγματικά ανθρώπινη τραγωδία. Γιατί, πιστέψτε με, είναι άλλο πράγμα να «μαγκώνεται» η καρδιά σου, κάθε φορά που μαθαίνεις ένα γεγονός που οδήγησε σε απώλεια ανθρώπινης ζωής και είναι εντελώς διαφορετικό αυτή η απώλεια να έχει τη μορφή οικείων προσώπων σου. Ανθρώπων, με τους οποίους μπορεί να μην υπήρξες ποτέ κολλητός, μπορεί καν να μην είχες γνωριστεί μαζί τους, αλλά ήξερες τις οικογένειές τους, τους συναντούσες στο δρόμο, λέγατε «καλημέρα»…
Ως άνθρωπος, λοιπόν, που το 2018 είδε τη δική του περιοχή να βιώνει τι θα πει οδύνη και πόνος, αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω δυο λέξεις.
Για τη συγνώμη του τεράστιου Γιάννη Φουντούλη, τι άλλο να προσθέσω; Με κάλυψε πλήρως ο Σταύρος Καραϊνδρος!
Ειλικρινά ο αρχηγός της εθνικής πόλο, πρέπει να είναι ο πρώτος άνθρωπος σε αυτή τη χώρα που ζητάει «συγνώμη» για μια καταστροφή, για την οποία φυσικά τόσο ο ίδιος, όσο και οι συμπαίκτες του δεν έχουν την παραμικρή ευθύνη. Το αντίθετο: Εν μέσω πολύ δύσκολων ωρών για χιλιάδες οικογένειες που βλέπουν τις περιουσίες τους να καταστρέφονται ή να απειλούνται, τα «χρυσά αγόρια» του Θοδωρή Βλάχου μας έδωσαν μια μικρή αφορμή να σκάσει ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μας.
Ξέρετε, οι κάτοικοι του Ματιού ακόμη περιμένουν να ακούσουν μια «συγνώμη» για όσα συνέβησαν εκείνο το «μαύρο» απόγευμα της 23ης Ιουλίου 2018. Όπως δεν έχουμε ακούσει ως πολίτες μια τυπική «συγνώμη» για όλα τα δεινά που τραβάει η χώρα μας (σε όλα τα επίπεδα) εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Το χειρότερο; Όχι μόνο δεν έχουν ακούσει μια «συγνώμη» – έστω και για τα μάτια του κόσμου – αλλά έχουν πέσει κι αυτοί θύματα ενός κράτους που πάντα θυμάται να ξεδιπλώνει τις ευαισθησίες του μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες και πάντα τις ξεχνά όταν ξεστήνονται τα link και οι κεραίες.
Δεν πειράζει, όμως. Έχω πάψει προ πολλού να έχω απαιτήσεις από τους Έλληνες πολιτικούς, πόσο μάλλον να έχω προσδοκίες για συγνώμες και παραιτήσεις για λόγους ευθιξίας. Γιατί αυτή είναι μια τεράστια διαφορά μας από άλλες χώρες του εξωτερικού. Φυσικές καταστροφές υπάρχουν παντού! Ο πλανήτης, βλέπετε, δεν κάνει γεωγραφικές εξαιρέσεις στην εκδίκησή του, για όσα έχει τραβήξει από το ανθρώπινο είδος εδώ και έναν αιώνα.
Απλά, όταν μαθαίνεις για μια φυσική καταστροφή σε κάποια άλλη γωνιά του πλανήτη, η οποία είτε οδήγησε σε απώλεια ανθρώπινων ζωών, είτε σε μαζική καταστροφή περιουσιών, είτε απλά φανέρωσε οποιασδήποτε μορφής έλλειψη ικανότητας ενός κρατικού μηχανισμού να περιορίσει το μέγεθος της ζημιάς που υπέστησαν οι πολίτες του, συνήθως την επόμενη μέρα μαθαίνεις για παραιτήσεις ευθιξίας, για απολογητικές επιστολές, για ειλικρινείς συγνώμες! Εδώ; Στη δική μας χώρα μπορεί να δεις καμιά φορά τους υπευθύνους μιας τραγωδίας (όπως αυτή του Ματιού) να αναβαθμίζονται σε ρόλους και αξιώματα. Και μετά όταν ξανακαεί η Ελλάδα να κοιτάζεις το άπειρο με απορία και να αναρωτιέσαι «μα πως έγινε αυτό»…
Ως εκπρόσωπος της γενιάς των πενηντάρηδων θέλω να ζητήσω για πολλοστή φορά την πιο ειλικρινή μου συγνώμη από τα παιδιά μου, κι απ’ όλες τις επόμενες γενιές. Και το πράττω με κατεβασμένο κεφάλι, χωρίς να μπορώ καν να τα κοιτάξω στα μάτια!
Η συγνώμη του Φουντούλη, λοιπόν, ήταν η πιο ανθρώπινη και η πιο ειλικρινής συγνώμη που έχει ειπωθεί σ’ αυτή τη χώρα κατά τη διάρκεια μιας τραγωδίας, σαν αυτή που βιώνουμε τα τελευταία 24ωρα.
Ωστόσο, βλέποντας για πολλοστή φορά την Ελλάδα μας ολοκληρωτικά ανοχύρωτη, απέναντι στη μανία της φύσης και κυρίως αντικρίζοντας τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτικών να εκμεταλλεύονται ακόμη και φυσικές καταστροφές για να αποκομίσουν κομματικά οφέλη, οφείλω ως εκπρόσωπος της γενιάς των πενηντάρηδων να ζητήσω για πολλοστή φορά την πιο ειλικρινή μου συγνώμη από τα παιδιά μου, κι απ’ όλες τις επόμενες γενιές. Και το πράττω με κατεβασμένο κεφάλι, χωρίς να μπορώ καν να τα κοιτάξω στα μάτια!
Τους ζητάω συγνώμη, γιατί η δική μας γενιά έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη για την κατρακύλα της ελληνικής κοινωνίας σε όλα τα επίπεδα…
Τους ζητάω συγνώμη, γιατί όταν το χρήμα έρεε άφθονο στις τσέπες μας, αντί να αντιληφθούμε ότι ο οικονομικός παράδεισος που ζούσαμε ήταν εικονικός, από την απληστία μας αφήσαμε τη χώρα να βυθιστεί στο έλεος των ανίκανων και των λαϊκιστών.
Τους ζητάω συγνώμη, γιατί ουδέποτε αξιοποιήσαμε τη δύναμη της ψήφου μας προς όφελος του κοινωνικού συνόλου και πάντα κοιτάζαμε την πάρτη μας. Πάντα επιβραβεύαμε τον πολιτικάντη (ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης) που θα μας βοηθούσε με κάποιο ρουσφέτι, που θα βόλευε τον συγγενή μας στο Δημόσιο, που θα μας αράδιαζε τόνους ψέματα, επειδή απλά ήξερε ότι αν μας έλεγε την αλήθεια, θα χάλαγε τη βολή μας! Κι ας ξέραμε βαθιά μέσα μας ότι στηρίζαμε με την ψήφο μας έναν άχρηστο!
Τους ζητάω συγνώμη γιατί ουδέποτε μας απασχόλησε ως πολίτες να στέλνουμε στο Εθνικό μας κοινοβούλιο και τα όργανα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης τους πιο ικανούς. Πάντα επιλέγαμε τους πιο λαϊκιστές και τους πιο επώνυμους!
Και τέλος τους ζητάω συγνώμη, γιατί πολύ φοβάμαι ότι τα δικά μας λάθη θα τα βρίσκουν μπροστά τους για δεκάδες χρόνια ακόμα. Και θα τα συναντούν με διαφορετικές κομματικές ταμπέλες και διαφορετικά πρόσωπα. Πάντα όμως πίσω από την όποιου χρώματος γραβάτα θα υπάρχει το ίδιο σκληρό πρόσωπο της ανικανότητας! Και πάντα θα έρχονται μέρες σαν τη σημερινή, ή σαν την 23η Ιουλίου 2018 να μας το θυμίζουν και μάλιστα με τον πλέον επώδυνο τρόπο!