Τραγωδία στα Τέμπη: «Μας συγχωρείτε, πρέπει να έρθετε να αναγνωρίσετε το πτώμα του παιδιού σας!»

Δεν ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που δηλώνουν «ατρόμητοι» απέναντι στο θάνατο! Τον τρέμω. Φοβάμαι τη στιγμή που θα έρθει, δυσκολεύομαι να εμπλακώ σε συζητήσεις για το τι ακολουθεί με το φόβο του απόλυτου κενού, της απόλυτης σιωπής.

Όσο, βέβαια, κι αν ο θάνατος δεν γνωρίζει ηλικίες, πάντα με τρομάζει περισσότερο το σπάσιμο της φυσικής ροής του κύκλου της ζωής. Δεν μπορώ να διανοηθώ, δηλαδή, τον πόνο που καλείται να κουβαλήσει ένας γονιός όταν χάσει το παιδί του. Πατέρας τριών παιδιών είμαι και κάθε φορά που διαβάζω, βλέπω ή ακούω για θάνατο μικρού παιδιού ή νέου ανθρώπου αισθάνομαι το αίμα μου να παγώνει.

Υποσυνείδητα, βάζω τον εαυτό μου στη θέση του γονιού που πρέπει να συνεχίσει τη ζωή του, σηκώνοντας το κεφάλι και ξεπερνώντας το μεγαλύτερο, ίσως, πόνο που καλείται να βιώσει ένας άνθρωπος.

Από τα ξημερώματα της Τετάρτης, μαθαίνοντας ότι το μοιραίο τρένο στα Τέμπη ήταν γεμάτο από φοιτητές, δεν μπορώ παρά να σκέφτομαι την εφιαλτική στιγμή που βίωσαν κάποιοι συνάνθρωποί μας ακούγοντας το κινητό τους να χτυπά.

«Μας συγχωρείτε για την ενόχληση, αλλά πρέπει να έρθετε στο νοσοκομείο να αναγνωρίσετε το πτώμα του παιδιού σας!»… Αδιανόητο, ασύλληπτο! Πως το διαχειρίζεσαι; Πως το ξεπερνάς; Πως το αντέχεις;

Καταλαβαίνω ότι κάποια στιγμή σε κυριεύει ο θυμός, η οργή γιατί διαπιστώνεις ότι η ζωή του παιδιού σου χάθηκε από ένα ανθρώπινο λάθος. Κι άντε την ανθρώπινη αμέλεια, βρίσκεις τη δύναμη και τη συγχωρείς. Την αδιαφορία και την ανικανότητα, όμως, πως να τη συγχωρέσεις;

Γιατί όσα στοιχεία εμφανίζονται σταδιακά το ένα μετά το άλλο για τα αίτια της μετωπικής σύγκρουσης των δύο τρένων στα Τέμπη κάνουν λόγο για το χρονικό μιας προαναγγελθείσας τραγωδίας. Ενός δυστυχήματος που όλοι γνώριζαν ότι έρχεται και ουδείς έκανε το παραμικρό για να το σταματήσει. Πως μπορείς, αλήθεια, να ελέγξεις την οδύνη σου και να μην επιτρέψεις να αλλοιώσει το χαρακτήρα σου;

Ναι, δεν ξέρω αν οι σκέψεις μου έχουν συνοχή. Πιο πολύ γράφω αυτή τη στιγμή με το συναίσθημα και λιγότερο με τη λογική. Μακάρι όλοι οι άνθρωποι που έχασαν συγγενείς τους στα Τέμπη, να έχουν δίπλα τους αγαπημένα πρόσωπα να τους δίνουν κίνητρο και όρεξη για να συνεχίσουν τη ζωή τους. Μακάρι να βρουν το κουράγιο να τιμούν τη μνήμη των παιδιών που έφυγαν, ζώντας τη ζωή που δεν θα προλάβουν εκείνα να ζήσουν.

Δεν ξέρω ποια λόγια μπορούν να τους παρηγορήσουν. Ίσως να μην υπάρχουν. Ίσως τελικά περισσότερο από οτιδήποτε άλλο να χρειάζονται τη δική μας σιωπή. Ίσως έτσι να μπορούμε να τους βοηθήσουμε περισσότερο σε μια στιγμή που κανείς μας δεν θέλει να βρεθεί!

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News