Ολυμπιακός: Το «μεγάλο πρέπει» και ο ρεαλισμός για τον νέο προπονητή!

Από το 2012 όταν ο Ερνέστο Βαλβέρδε άφησε πίσω του το λιμάνι του Πειραιά για να φτάσει μέχρι και τον πάγκο της Μπαρτσελόνα, το όνομά του χρησιμοποιείται ως… μονάδα μέτρησης για οποιονδήποτε προπονητή καθίσει στον πάγκο του Ολυμπιακού.

Με τους «ερυθρόλευκους» να βρίσκονται σε ένα εξαιρετικά κρίσιμο σταυροδρόμι αναδόμησης, προφανώς ένας νέος Βαλβέρδε θα αποτελούσε την ιδανική επιλογή, ωστόσο πρέπει άπαντες να κατανοήσουν ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο συνολικά δεν διαθέτει τα εφόδια που υπήρχαν πριν από 10-15 χρόνια για να πείσει έναν τεχνικό με τόσο «βαρύ» βιογραφικό να εργαστεί στη χώρα μας.

Όταν ο 44χρονος Βάσκος είχε συστηθεί για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό (το 2008), θεωρούνταν ένας από τους πλέον ανερχόμενους προπονητές στο ισπανικό ποδόσφαιρο, έχοντας οδηγήσει την Εσπανιόλ ακόμη και σε ευρωπαϊκό τελικό.

Θυμάστε, όμως, σε ποια κατάσταση βρισκόταν η χώρα μας (και συνολικά και ποδοσφαιρικά) την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα; Το χρήμα έρρεε παντού, η οικονομική κρίση που μας γονάτισε αποτελούσε άγνωστη έννοια, στο ποδόσφαιρο ήμασταν οι πρωταθλητές Ευρώπης, οι ομάδες μας είχαν εξασφαλισμένες θέσεις τις περισσότερες φορές στους ομίλους των ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Σε απλά ελληνικά η Ελλάδα ευημερούσε σε όλα τα επίπεδα και δεδομένα μπορούσε να προσελκύσει το ενδιαφέρον επαγγελματιών με «βαριά» βιογραφικά, όχι μόνο στον αθλητισμό.

Σήμερα, καλώς ή κακώς, η κατάσταση δεν είναι η ίδια. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να πείσει έναν εξαιρετικό προπονητή να έρθει να εργαστεί στις εγκαταστάσεις του Ρέντη. Κάθε άλλο! Απλά, μην περιμένετε νέο Βαλβέρδε…

Τα βιογραφικά Αλμέιδα, Γιοβάνοβιτς, Λουτσέσκου

Ποιοι προπονητές δουλεύουν αυτή τη στιγμή στους πάγκους των υπόλοιπων μεγάλων ομάδων; Δύο «Έλληνες», ο Γιοβάνοβιτς και ο Λουτσέσκου, και ένας τεχνικός που την τελευταία τριετία εργαζόταν σε μια από τις χειρότερες ομάδες του MLS και αναζητούσε διαβατήριο εισόδου στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.

Θυμάστε να… πέταγαν τη σκούφια τους οι φίλοι της ΑΕΚ όταν η ομάδα τους έφερνε τον Ματίας Αλμέιδα για συζητήσεις στην Ελλάδα; Θυμάστε να έχει τύχει ο Αργεντινός κάποιας διθυραμβικής υποδοχής στο «Ελευθέριος Βενιζέλος»; Όχι, βέβαια…

Ο άνθρωπος όμως ήρθε, κέρδισε τους πάντες με τη μεθοδικότητά και το επίπεδο της δουλειάς του και παρουσιάζει από το ξεκίνημα της σεζόν μια ΑΕΚ που γοητεύει τους φίλους της με το ποδόσφαιρο που τους χαρίζει και δεδομένα δεν έχει την παραμικρή σχέση με το «κιτρινόμαυρο» συνονθύλευμα της τελευταίας τριετίας.

Το ρίσκο αναπόφευκτο, το πείραμα όχι…

Μήπως, όμως, είχε προκαλέσει… ντελίριο ενθουσιασμού η πρόσληψη του Πέδρο Μαρτίνς στον Ολυμπιακό; Οι περισσότεροι φίλοι της πειραϊκής ομάδας… έκραζαν στα social media υποστηρίζοντας «μα καλά, με τα χάλια που έχουμε πάει και φέρνει ο Μαρινάκης προπονητή της Ρίο Άβε και της Γκιμαράες που δεν έχει ιδέα από πρωταθλητισμό;»… Η απάντηση δόθηκε στο χορτάρι!

Δεδομένα, λοιπόν, η επιλογή προπονητή που θα πραγματοποιήσει ο Βαγγέλης Μαρινάκης θα έχει ρίσκο. Όποιος προπονητής κι αν προσληφθεί μοιάζει σχεδόν απίθανο να συνοδεύεται από βιογραφικό που θα εγγυάται την επιτυχία. Άλλωστε, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς στον Πειραιά χρειάζονται ριζικές αποφάσεις αναδόμησης που δεν θα αφορούν μόνο τον πάγκο, αλλά θα μπορούν όλες να θωρακίσουν τον «εκλεκτό» που θα καθίσει σε αυτόν.

Τι δεν αντέχει ο Ολυμπιακός; Κάποιο πείραμα… Οι «ερυθρόλευκοι» δεν μπορούν να εξαλείψουν το ρίσκο της επιλογής τους, μπορούν όμως να το περιορίσουν. Κι αυτό θα συμβεί με ένα τρόπο: Ο προπονητής που θα φέρουν να έχει παρουσιάσει έστω και μία φορά στο παρελθόν πετυχημένο έργο αναδόμησης οποιασδήποτε ομάδας, σαν αυτό που θα κληθεί να φέρει εις πέρας με επιτυχία στον Πειραιά.

Οι «ερυθρόλευκοι» δεν μπορούν να εξαλείψουν το ρίσκο της επιλογής τους, μπορούν όμως να το περιορίσουν. Κι αυτό θα συμβεί με ένα τρόπο…

Θα πρέπει δηλαδή να έχει παρουσιάσει ολοκληρωμένο έργο δημιουργίας μιας σύγχρονης ομάδας, παραλαμβάνοντας την σε περίοδο αμφισβήτησης, όπως συμβαίνει τώρα με τον Ολυμπιακό. Και το βασικότερο; Να έχει μείνει στους πάγκους των ομάδων που έχει εργαστεί 2-3 σεζόν. Να μην πετάει από… κανάρα σε κανάρα που τραγούδαγε και ο Χρηστάκης!

Αυτό, άλλωστε, είναι το κοινό γνώρισμα που διέθεταν οι πιο πετυχημένοι προπονητές που πέρασαν τα τελευταία χρόνια από τον Πειραιά. Ο Βαλβέρδε είχε κλείσει τουλάχιστον διετία στους πάγκους της Μπιλμπάο και της Σοσιεδάδ. Ο Μάρκο Σίλβα είχε περάσει μια γεμάτη τριετία στην Εστορίλ. Ο Πέδρο Μαρτίνς εμφάνιζε στο βιογραφικό του τουλάχιστον από μια διετία σε Μαρίτιμο, Ρίο Άβε, Γκιμαράες.

Όσο προσεκτικός κι αν είναι ο Βαγγέλης Μαρινάκης στην επιλογή του, το ρίσκο μοιάζει αναπόφευκτο, καθώς εκτός των άλλων ο Ολυμπιακός είναι ένα κλαμπ που διαχρονικά χαρακτηρίζεται από αφόρητη πίεση και ακραία συναισθήματα ιδιαίτερα στις αποτυχίες. Χωρίς ίχνος υπερβολής, μεγαλύτερη πίεση θα έχει ο νέος προπονητής του Ολυμπιακού από τους τεχνικούς που θα κληθούν να εκπονήσουν σχέδιο αναδόμησης ομάδων όπως η Γιουβέντους, η Τσέλσι και η Μπάγερν.

Το ζητούμενο είναι αυτό το ρίσκο να είναι όσο το δυνατόν περιορισμένο. Και σε καμιά περίπτωση να μην προχωρήσει ο Ολυμπιακός σε πειραματική επιλογή τύπου Κάρλος Κορμπεράν. Και τον ίδιο θα «κάψει» (όπως συνέβη με τον ανερχόμενο Ισπανό που όμως δεν ήταν ακόμη έτοιμος να κουμαντάρει ένα τόσο απαιτητικό καράβι όπως οι πρωταθλητές Ελλάδος) και ο ίδιος θα κινδυνέψει να… τσουρουφλιστεί ξανά!

 

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News