Euroleague: Να λες ότι είσαι Ολυμπιακός και να σου σφίγγουν το χέρι!

Να αισθάνεσαι Βατούτιν στην τοποθεσία Κωνσταντινούπολη το 2012. Να αισθάνεσαι Καρλ Μαλόουν στην τοποθεσία Γιούτα το 1998. Να αισθάνεσαι ακόμη και… Όλιβερ Καν στην τοποθεσία «Καμπ Νου» το 1999!

Δεν υπάρχει τίποτα πιο σκληρό στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού από τον «ξαφνικό θάνατο». Να κρατάς τον κόσμο ολόκληρο στα χέρια σου και να τον αφήνεις να σου γλιστρήσει άλλοτε σε 4 δευτερόλεπτα και άλλοτε σε… 114 (όσα χρειάστηκε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για να ανατρέψει το εις βάρος της 1-0 επί της Μπάγερν στον αλησμόνητο τελικό του Champions League στη Βαρκελώνη πριν από 24 χρόνια).

Από το βράδυ της Κυριακής έχετε και έχουμε διαβάσει και ακούσει πολλά για τους λόγους της ήττας του Ολυμπιακού από τη Ρεάλ. Από τις πιο λογικές μέχρι τις πιο… παράλογες εξηγήσεις. Το χειρότερο είναι ότι για πολλοστή φορά δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε το μεγαλείο ενός αντιπάλου μας.

Δεν γίνεται όταν οι Έλληνες είμαστε θύτες τέτοιων επικών στιγμών να αναφερόμαστε σε ήρωες κι όταν γινόμαστε τα θύματα να αναζητούμε λάθη και εγκλήματα.

Δεν γίνεται όταν ο Πρίντεζης σε στέλνει στα ουράνια με το κορυφαίο πεταχτάρι όλων των εποχών στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ, να ξεχνάμε ότι για να καταφέρει ο Ολυμπιακός να γράψει ιστορία στον επικό τελικό της Κωνσταντινούπολης, έπρεπε νωρίτερα να αστοχήσουν σε τέσσερις διαδοχικές ελεύθερες βολές δύο πολύπειροι παίκτες, όπως ο Τεόντοσιτς και ο Σισκάουσκας.

Προφανώς σε τόσο κλειστά παιχνίδια ανάμεσα σε σπουδαίες ομάδες πάντα ένα άστοχο ή ένα εύστοχο σουτ θα συγγράφει την ιστορία. Άλλοτε θα ευστοχεί ο Σπανούλης, άλλοτε θα αστοχεί ο Σισκάουσκας, άλλοτε θα πετυχαίνει το τρίποντο της ζωής του ο Διαμαντίδης και άλλοτε θα στέλνει την μπάλα… στο φεγγάρι ο Γιουλ, πριν αυτή προσγειωθεί στο διχτάκι του Ολυμπιακού.

Ναι, φυσικά και ο Ολυμπιακός μπορούσε να έχει κατακτήσει το τέταρτο Ευρωπαϊκό του, αν είχε τη δυνατότητα να… παίξει ξανά το τελευταίο τρίλεπτο του τελικού. Ενδεχομένως να μην είχε κατακτήσει ποτέ εκείνο της Πόλης, αν η ΤΣΣΚΑ είχε την ευκαιρία ριμέικ του δικού της εφιάλτη.

«Κάθε χειραψία, κάθε “Olympiacos, what a team” που ακούγαμε, αποτελούσε ελάχιστο δείγμα αναγνώρισης ενός αθλητικού οργανισμού που αποδεικνύει τι μπορούμε να πετύχουμε οι Έλληνες όταν βαδίζουμε στο μονοπάτι της μεθοδικότητας, της εργατικότητας, του εκσυγχρονισμού και του σεβασμού στην ιστορία μας»

Θεωρώ, όμως, ότι η συγκεκριμένη συζήτηση είναι άτοπη. Αν μου ζητάγατε να γράψω τον επίλογο του ταξιδιού μας στο Κάουνας, και να αναδείξω την πιο σημαντική στιγμή του στα δικά μου μάτια, αυτή δεν θα ήταν ούτε το αδιανόητο καλάθι του Γιουλ, ούτε το αξέχαστο τρίτο δεκάλεπτο του Ολυμπιακού στον ημιτελικό με τη Μονακό, ούτε οτιδήποτε άλλον συνέβη στο παρκέ της επιβλητικής “Zalgirio Arena”.

Όχι. Η πιο σημαντική στιγμή για όλους όσοι είχαμε την ευλογία να συνοδεύσουμε την «ερυθρόλευκη» αποστολή στη Λιθουανία ήταν και η πιο… επαναλαμβανόμενη καθ’ όλη τη διάρκεια της εκεί πενθήμερης παραμονής μας. Από τα ταξί που μας παρέλαβαν από το αεροδρόμιο στο κέντρο της πόλης, από την Fan Zone που φιλοξένησε τις παράπλευρες εκδηλώσεις της διοργάνωσης, από τις απλές βόλτες μας στο Κάουνας και τις συναντήσεις μας με απλούς φίλους της Ζαλγκίρις.

Ξέρετε τι σημαίνει να βλέπεις ανθρώπους να σου σφίγγουν το χέρι μόνο και μόνο στο άκουσμα της ομάδας που λες ότι υποστηρίζεις; Ξέρετε με πόση περηφάνια γεμίζεις όταν ακούς απ’ όλους τους αντιπάλους σου να σε χαρακτηρίζουν ομάδα-πρότυπο για ολόκληρο το ευρωπαϊκό μπάσκετ;

Κάθε χειραψία, κάθε “Olympiacos, what a team” που ακούγαμε, ακόμη και κάθε ειλικρινές φιλικό χτύπημα παρηγοριάς στην πλάτη μετά την απώλεια του τροπαίου, έμοιαζε με ελάχιστο δείγμα αναγνώρισης ενός αθλητικού οργανισμού που αποδεικνύει τι μπορούμε να πετύχουμε οι Έλληνες όταν βαδίζουμε στο μονοπάτι της μεθοδικότητας, της εργατικότητας, του εκσυγχρονισμού και του σεβασμού στην ιστορία μας.

Χωρίς ίχνος υπερβολής, καθισμένος στην αίθουσα αναχωρήσεων του αεροδρομίου του Κάουνας, το πρωί της Δευτέρας, σκεφτόμουν πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή όλων μας αν κάθε φορά που ταξιδεύαμε στο εξωτερικό, λέγαμε ότι είμαστε Έλληνες και απλά μας έσφιγγαν το χέρι.

Πόσο διαφορετική θα ήμασταν ως χώρα, αν μπορούμε να παρουσιάσουμε την εξέλιξη και την ανάπτυξη που εμφανίζει ο Ολυμπιακός εδώ και πάρα πολλά χρόνια. «Ναι ρε Αλέξανδρε, αλλά έπρεπε να το έχουμε πάρει. Χάσαμε μια μεγάλη ευκαιρία», θα πουν ορισμένοι…

Όχι, ούτε ο Ολυμπιακός, ούτε οποιαδήποτε ομάδα στον πλανήτη δεν δικαιούται να μιλά για «χαμένη ευκαιρία» όταν έχει να αντιμετωπίσει είτε στο παρκέ, είτε στο χορτάρι τον μεγαλύτερο σύλλογο της Υφηλίου. Όταν η Ρεάλ μπαίνει να παίξει τελικό σε οποιοδήποτε άθλημα, νομοτελειακά είναι το φαβορί. Όχι επειδή το γράφω εγώ ή κάποιος άλλος δημοσιογράφος, αλλά γιατί το πιστοποιεί η ίδια η ιστορία της «βασίλισσας της Ευρώπης» και συνολικά η Βίβλος των μεγαλύτερων επιτευγμάτων του ευρωπαϊκού αθλητισμού.

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News