Αγάπα την ομάδα σου, όπως ο «κυρ Στέλιος»!

Έχουν περάσει κοντά στα δέκα χρόνια από την τελευταία προσωπική μου επαφή με τον τεράστιο Στέλιο Σεραφείδη. Τον θυμάμαι στις αρχές τις δεκαετίας του 2010, στα «πέτρινα» χρόνια των ακαδημιών της ΑΕΚ να βρίσκεται καθημερινά στις προπονήσεις των τμημάτων υποδομής στο Κρυονέρι, στη Δροσιά και σε όποιο γήπεδο της Αττικής περιφερόντουσαν ως τσιγγάνες οι ομάδες των «κιτρινόμαυρων νεοσσών». Με βροχές, με χιόνια, με παγωνιά, πάντα εκεί να προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις και τις εμπειρίες του στους νεαρούς τερματοφύλακες!

Ήταν ο αγαπημένος «κυρ Στέλιος», που όλοι περίμεναν να τους αφηγηθεί μια ιστορία από τα χρόνια της θρυλικής του καριέρας στα γήπεδα. Ένας άνθρωπος που κουβαλούσε στις πλάτες του 75 ολόκληρα χρόνια και ήταν πάντα εκεί στο γήπεδο, με την καρδιά ενός εφήβου να ξεπερνά κάθε δυσκολία και να αποτελεί πηγή έμπνευσης για όλους όσοι είχαν την τύχη να μοιράζονται τη συγκεκριμένη εικόνα.

Βλέποντάς τον το βράδυ της Τετάρτης στα κουλουάρ του ΟΑΚΑ – κι ενώ ο ίδιος δίνει ένα μεγάλο και ενδεχομένως άνισο ντέρμπι στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου – κάθε άλλη εικόνα της 3^ης αγωνιστικής του πρωταθλήματος της Super League, έπαψε να έχει την παραμικρή σημασία.

Το σημερινό blog, λοιπόν, δεν είναι εμπορικό. Δεν προσφέρεται ούτε για… κλικ, ούτε για ίντριγκα, ούτε για… ξεκατίνιασμα στα social media. Είναι από αυτά που λέμε αντιεμπορικά, γιατί πολύ απλά έχει στο επίκεντρό του τον άνθρωπο και τον αθλητισμό.

Το έχω γράψει αρκετές φορές σε κείμενά μου εδώ και πολλά χρόνια: Στην Ελλάδα οι περισσότεροι δεν αγαπάμε πραγματικά τις ομάδες μας, αλλά αγαπάμε τις νίκες των ομάδων μας! Αντιμετωπίζουμε τα αποτελέσματά τους ως προσωπικό μας κεκτημένο: Αν «τα παλικάρια» κερδίζουν όλα καλά, αν χάνουν μας προσβάλλουν, μας ντροπιάζουν, μας ξεφτιλίζουν! Αυτό δεν λέγεται ανιδιοτελής αγάπη…

Προσπαθήστε να αγαπήσετε τις ομάδες σας όχι επειδή περιμένετε από αυτές οιασδήποτε μορφής αντάλλαγμα… ψυχικής ανάτασης και ικανοποίησης των δικών σας εγωιστικών «θέλω», αλλά επειδή την αληθινή αγάπη τη χαρίζεις απλόχερα. Και πάνω απ’ όλα είσαι πάντα εκεί να την προσφέρεις στα δύσκολα, όχι στα εύκολα!

Αγάπη είναι να κλαις στην εξέδρα σαν μωρό παιδί, να σπαράζει η καρδιά σου βλέποντας την ομάδα σου να έχει υποβιβαστεί κατηγορία και εσύ να βρίσκεις το κουράγιο να χειροκροτείς τους παίκτες σου, γιατί ξέρεις ότι πάλεψαν να σώσουν την παρτίδα, αλλά απλά δεν τα κατάφεραν. Αυτό, ναι, είναι ανιδιοτελής αγάπη.

Αγάπη δεν είναι να περιμένεις πως και πως να κάνει λάθος ένας παίκτης της ομάδας σου για να τον αποδοκιμάσεις προκειμένου να αισθανθείς δικαιωμένος επειδή τον αποκαλείς… παλτό!

Αγάπη δεν είναι τη μια εβδομάδα να πανηγυρίζεις και να βγάζεις γλώσσα στα social media και την επόμενη να καταριέσαι τους παίκτες της ομάδας σου επειδή τόλμησαν να χάσουν έναν αγώνα! Αυτό αποκαλείται «υστερία» και «παράκρουση», όχι «αγάπη»…

Αγάπη δεν είναι να μισείς τον αντίπαλό σου, έστω κι αν έτσι σας εκπαιδεύουν εδώ και πολλά χρόνια στη χώρα μας! Κάθε άλλο…

Όσοι (ειδικά οι νεότεροι) θέλετε να δείτε το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό με μια διαφορετική ματιά, προσπαθήστε απλά να τον δείτε μέσα από τα μάτια του Στέλιου Σεραφείδη. Δείτε, λίγο, τις συγκλονιστικές εικόνες του από το ΟΑΚΑ, επιχειρήστε να εισχωρήσετε στον ψυχικό του κόσμο και τότε – πιστέψτε με – θα αποκτήσετε την άσβεστη φλόγα ενός πάλαι ποτέ ήρωα των ελληνικών γηπέδων, που ακόμη και σήμερα παραδίδει σε όλους μας μαθήματα ζωής και νοοτροπίας.

Πάνω απ’ όλα, όμως, προσπαθήστε να αγαπήσετε την ομάδα σας, όπως λατρεύει ο «κυρ Στέλιος» την ΑΕΚάρα του! Ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων, ανεξαρτήτως τίτλων, ανεξαρτήτως χαρούμενων ή στενάχωρων στιγμών.

Προσπαθήστε να αγαπήσετε τις ομάδες σας όχι επειδή περιμένετε από αυτές οιασδήποτε μορφής αντάλλαγμα… ψυχικής ανάτασης και ικανοποίησης των δικών σας εγωιστικών «θέλω», αλλά επειδή την αληθινή αγάπη τη χαρίζεις απλόχερα. Και πάνω απ’ όλα είσαι πάντα εκεί να την προσφέρεις στα δύσκολα, όχι στα εύκολα!

 

 

 

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News