ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΟΜΟΓΛΟΥ: Ο χρόνος κυλά, ο κανονικός Ολυμπιακός του Μαρτίνς αγνοείται…

Τί λέγαμε μετά τη νίκη του Ολυμπιακού στο Αγρίνιο; «Σημαντικό διπλό, αλλά η Άιντραχτ… δεν είναι Παναιτωλικός!». Από το βράδυ της Πέμπτης, αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχουν δύο τάσεις αξιολόγησης της ήττας του Ολυμπιακού από τους Γερμανούς. Αμφότερες τάσεις που… τιμούν την ελληνική ποδοσφαιρική παράδοση: Αυτή της πλήρους ισοπέδωσης και αυτή της λείανσης των γωνιών της κριτικής.

Νομίζω, όμως, ότι το πρόβλημα του φετινού Ολυμπιακού είναι τόσο εξόφθαλμο που δεν μπορείς ούτε να το μεγεθύνεις, ούτε να μειώσεις τη σημασία του: Πολύ απλά ο Ολυμπιακός που βλέπουμε μέχρι σήμερα σε Ελλάδα και Ευρώπη δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον Ολυμπιακό του Πέδρο Μαρτίνς που θαυμάζαμε τα τελευταία τρία χρόνια.

Γιατί ο Ολυμπιακός του Πέδρο που χαζεύαμε τα προηγούμενα χρόνια να στριμώχνει στα σχοινιά ομάδες όπως η Μίλαν, η Άρσεναλ ή η Γουλβς – θα το πω ωμά – θα είχε «καθαρίσει» για πλάκα την πρωτιά στον όμιλο, βάσει της εικόνας που εμφανίζουν και οι αντίπαλοί του. Γιατί ούτε η Άιντραχτ, ούτε η Φενέρ βρίσκονται στην καλύτερη δυνατή κατάστασή τους. Το αντίθετο…

Ναι, δεδομένα η μη αποβολή στον Μπαρκόκ (η οποία έπρεπε να έχει δοθεί ανεξαρτήτως λειτουργίας VAR) αλλοίωσε τις ισορροπίες στον «τελικό» με τους «αετούς» της Φρανκφούρτης. Πάντα, όμως, έχω ως αρχή μου το δόγμα «κοίτα πρώτα τι έχει κάνει σωστά ή ομάδα σου για να ζητάς ευθύνες από άλλους για τα λάθη τους». Άλλωστε, όποιος πιστεύει ότι οι ελληνικές ομάδες (όχι μόνο ο Ολυμπιακός) θα έχουν ευνοϊκές διαιτησίες στην Ευρώπη, σε μια περίοδο που το ελληνικό ποδόσφαιρο αποτελεί κακό σπυρί και βάρος για τη ΟΥΕΦΑ, ας κατέβει από το συννεφάκι του…

Το ζητούμενο είναι, λοιπόν, ο Ολυμπιακός και οι λόγοι για τους οποίους μπήκαμε Νοέμβριο και με εξαίρεση συγκεκριμένα διαστήματα του αγώνα με τη Φενέρ στην Πόλη, δεν έχουμε δει ακόμη… κανονικό Ολυμπιακό του Μαρτίνς.

Γιατί ο κανονικός Ολυμπιακός του Μαρτίνς, θα είχε μπει στο δεύτερο ημίχρονο του αγώνα με την Άιντραχτ και δεν θα είχε επιτρέψει στους Γερμανούς των πολλών απουσιών να… ξεμυτίσουν από την περιοχή τους! Γιατί ακούω και διαβάζω για εξαιρετικό Ολυμπιακό, λες και το παιχνίδι ολοκληρώθηκε στο 45’. Πόσες ευκαιρίες για γκολ δημιούργησαν οι «ερυθρόλευκοι» σε ολόκληρο το δεύτερο ημίχρονο; Μία – κλασσική μεν με τον Ονιεκούρου – αλλά… μία!

Προσωπικά, λοιπόν, δεν δέχομαι από τον εαυτό μου να χαμηλώνει τις προσδοκίες για το φετινό Ολυμπιακό και να… γλυκαίνω εμφανίσεις που είναι πολύ χαμηλότερες ποιοτικά από τα στάνταρντς που μας είχε συνηθίσει μια ομάδα που διαθέτει για τέταρτη σεζόν τον ίδιο προπονητή και κατά μεγάλο ποσοστό τον ίδιο κορμό παικτών. Το ζητούμενο είναι να κατανοήσουμε γιατί οι πρωταθλητές παρουσιάζουν στα περισσότερα παιχνίδια – εντός και εκτός συνόρων – πρόσωπο που δεν συνάδει με τις πραγματικές τους δυνατότητες.

ΑΙΤΙΟ ΠΡΩΤΟ: Η μετάλλαξη του ίδιου του Πέδρο

Είναι, ίσως, και το αίτιο που μου προκαλεί τη μεγαλύτερη απορία. Θαρρείς και ο Πέδρο Μαρτίνς έχει αφήσει στην άκρη βασικές ποδοσφαιρικές του αρχές. Το κυριότερο; Θαρρείς και ο Πορτογάλος τεχνικός δεν περιβάλλει το ρόστερ του με την εμπιστοσύνη που το έπραττε την προηγούμενη τριετία. Ένας προπονητής που εκτόξευε τις μετοχές παικτών που ακόμη και ο κόσμος κοιτούσε με… μισό μάτι (π.χ. Μασούρας, Μπουχαλάκης), ένας τεχνικός που δεν δίσταζε να ρίξει στη φωτιά νέα παιδιά (π.χ. Βρουσάι, Τσιμίκα) και να δικαιώνεται πανηγυρικά για την εμπιστοσύνη που τους έδειχνε, μοιάζει ξαφνικά να κλείνει το ροτέισον και να περιορίζεται στα «βαριά χαρτιά του». Και βλέποντας κανείς τα χάλια του Μπα αναρωτιέται «τόσο κακός παίκτης είναι ο Μάρκοβιτς για τον οποίο ακούγαμε τα καλύτερα το καλοκαίρι»; Βλέποντας τα προβλήματα στα εξτρέμ δεν απορείς «γιατί έχει εξαφανιστεί από το ροτέισον ο Βρουσάι»; Με τόσα προβλήματα στα χαφ δεν αναρωτιέσαι «μα καλά, σέρνεται στις προπονήσεις ο Κουντέ και δεν τον εμπιστεύεται καθόλου ο Πέδρο; Για βασικό τον πήραμε το καλοκαίρι»…
Προσωπικά, βλέπω έναν Μαρτίνς πολύ λιγότερο απελευθερωμένο και πολύ περισσότερο «θολωμένο» σε σχέση με τις προηγούμενες σεζόν. Και, ειλικρινά, αδυνατώ να αντιληφθώ το γιατί. Με την εμπιστοσύνη που τον περιβάλλει ο οργανισμός του Ολυμπιακού (κόσμος, διοίκηση) το αντίθετο θα έπρεπε να ισχύει…

ΑΙΤΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ: Αναζητείται ο κανονικός Μαντί…

Ναι, όλοι έχουμε γράψει πολλάκις για το διαμάντι που ακούει στο όνομα Αγκιμπού Καμαρά, αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα του φετινού Ολυμπιακού είναι ότι ο MVP του είναι ο… λάθος Καμαρά! Όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται οι ευθύνες που έχουν πέσει στις πλάτες ενός 20χρονου παιδιού, έχουν φορτωθεί εκεί γιατί πολύ απλά μαζί με τον Ολυμπιακό του Μαρτίνς αγνοείται και το πολυτιμότερο εργαλείο του. Δεν γνωρίζω αν ο Μαντί Καμαρά είναι ξενερωμένος επειδή δεν πήρε μεταγραφή, ή απλά εξαντλημένος από τα διαδοχικά παιχνίδια μιας εξοντωτικής διετίας, το σίγουρο είναι ότι ο ποδοσφαιριστής που βλέπουμε από τον Σεπτέμβριο, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον παικταρά που χάζευε τόσο τους «ερυθρόλευκους» οπαδούς, όσο και τους αντιπάλους των πρωταθλητών.

ΑΙΤΙΟ ΤΡΙΤΟ: Δεν γίνεται να περιμένεις λύσεις από τα φάουλ του 37χρονου Βαλμπουενά

Ναι, στο χαμηλής ποιότητας πρωτάθλημα της Super League, ακόμη και σαράντα χρονών να φτάσει ο Βαλμπουενά, θα μπορεί να «καθαρίζει» παιχνίδια με την ποιότητα και ιδιαίτερα με την ικανότητά του στις εκτελέσεις στατικών φάσεων.
Το να θέλεις να κερδίσεις, όμως, την Άιντραχτ (μια ταχυδυναμική ομάδα) και η πρώτη σου αλλαγή από τον πάγκο να είναι ο Γάλλος άσσος, φανερώνει ένδεια ποδοσφαιρικού πλάνου. Σαν να δηλώνεις ως προπονητής ότι «πάμε να δούμε μήπως κερδίσουμε κάποιο φάουλ κοντά στην αντίπαλη περιοχή, μπας και βρούμε προκοπή».

ΑΙΤΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ: Ο καλός Σεμέδο λείπει πολύ, πάρα πολύ…

Όσα αρνητικά κι αν κουβαλά ο Ρούμπεν Σεμέδο ως προσωπικότητα, όσο είχε σώας τας… ποδοσφαιρικά του φρένας, συνιστούσε πολυτέλεια για την αμυντική λειτουργία του Ολυμπιακού. Ούτε ο Σισέ και πολύ περισσότερο ο Μπα (δύο παιδιά ιδιαίτερα επιρρεπή στο εύκολο λάθος) δεν μπορούν να καλύψουν το κενό του Πορτογάλου. Ποδοσφαιρικά είναι μη επιτρεπτό να δέχεται μια ομάδα επιπέδου Ολυμπιακού γκολ σαν αυτό του Βέργου στο Αγρίνιο και μετά από τέσσερις μέρες να… βγάζει καρμπόν και να δέχεται ίδιο ακριβώς γκολ στο παιχνίδι με την Άιντραχτ.

ΑΙΤΙΟ ΠΕΜΠΤΟ: Όχι, δεν μπαίνουν τα ακραία μπακ στην εξίωση…

Προς θεού, μια ομάδα που πριν από τρία χρόνια διέθετε στα «φτερά» της άμυνας της Τσιμίκα και Ομάρ, προφανώς και έχει υποστεί ποιοτική… σμίκρυνση με Ρέαμπτσιουκ, Λαλά, ιδιαίτερα στην επιθετική της ανάπτυξη. Μήπως, όμως, διέθετε πέρσι ο Ολυμπιακός ακραία μπακ που… πετούσαν φωτιές; Γι’ αυτό δεν συμπεριλαμβάνω τους πλάγιους αμυντικούς στην εξίσωση της μετάλλαξης. Γιατί με ίδια μπακ, ο περσινός Ολυμπιακός του Μαρτίνς ήταν τρεις φορές καλύτερος του φετινού.

Σε κάθε περίπτωση οι «ερυθρόλευκοι» δεν έχουν ανάγκη ούτε από ισοπέδωση, ούτε από… γλυκόλογα. Οφείλουν άπαντες στου Ρέντη, να εντοπίσουν την πηγή του προβλήματος και να βρουν τη λύση του. Γιατί ο χρόνος κυλά και οι επόμενες έξι εβδομάδες που έρχονται είναι κομβικές για τη συνολική εξέλιξη της σεζόν.