ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Πρώτα «οπλίζουμε» τα χέρια δολοφόνων και μετά δηλώνουμε… σοκαρισμένοι!

Η δολοφονία του 19χρονου Άλκη και η «ηθική αυτουργία» των αθλητικών συντακτών για κάθε ζωή νέου ανθρώπου που χάνεται. Γράφει ο Αλέξανδρος Σόμογλου

«Τι ομάδα είσαι;»… «Άρης»… Και κάπου εκεί το νήμα της ζωής ενός 19χρονου παιδιού κόβεται. Με δρεπάνι, με μαχαίρι, με σουγιά, μικρή σημασία έχει. Η φύση και η κυνικότητα του εγκλήματος είναι αυτές που σοκάρουν! Σε συναντώ τυχαία στο δρόμο και σε δολοφονώ επειδή υποστηρίζεις μια ομάδα! Είναι σοκαριστικό, δεν το χωρά ο ανθρώπινος νους. Αλήθεια, όμως, ειδικά οι αθλητικοί συντάκτες δικαιούμαστε να δηλώνουμε σοκαρισμένοι;

Διαβάζω και ακούω πολλά από το πρωί της Δευτέρας στα αθλητικά media για την εν ψυχρώ δολοφονία του 19χρονου Άλκη. Εξαιρετικά νηφάλιες και ψύχραιμες τοποθετήσεις που αναλύουν τις ευθύνες του κράτους, της Πολιτείας, της Αστυνομίας για την μετατροπή της ελληνικής κοινωνίας σε ζούγκλα που εκθρέφει δολοφόνους και εγκληματίες. Για μισό λεπτό, όμως. Τις δικές μας ευθύνες στο συγκεκριμένο θλιβερό φαινόμενο θα τις συζητήσουμε ποτέ;

Πόσο εύκολο είναι, ως δημοσιογράφοι, να κοιτάξουμε στα μάτια μια χαροκαμένη μάνα; 

Το εύκολο είναι να κουνάμε πάντα το δάχτυλο στους άλλους. Να κρίνουμε, να κατακρίνουμε και να καταδικάζουμε. Τον εαυτό μας στον καθρέφτη αντέχουμε να τον κοιτάξουμε; Μπορούμε να συζητήσουμε σοβαρά για το δικό μας ποσοστό «ηθικής αυτουργίας» σε κάθε έγκλημα που σχετίζεται άμεσα ή έμμεσα με τον αθλητισμό; Μόνο οι άλλοι φταίνε; Εμείς, οι δημοσιογράφοι δεν έχουμε μερίδιο στην κατρακύλα της κοινωνίας μας;

Κάθε φορά που μια χαροκαμένη μάνα βυθίζεται στο πένθος, το πιο εύκολο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να την αγγίξουμε στοργικά στον ώμο και να της σφίξουμε παρηγορητικά το χέρι. Το δύσκολο είναι να την κοιτάξουμε στα μάτια! Γιατί τότε θα πρέπει να απολογηθούμε…

Θα πρέπει να της εξηγήσουμε πως έχουμε επιτρέψει να μετατραπεί ο χώρος της αθλητικής δημοσιογραφίας σε βιομηχανία μίσους που «οπλίζει» καθημερινά τα χέρια δολοφόνων…

Θα πρέπει να την κοιτάξουμε στα μάτια και να της εξηγήσουμε γιατί καθημερινά μέσα από τα media και τα social media επαγγελματίες αθλητικοί συντάκτες «εκπαιδεύουμε» νέα παιδιά πρώτα να μισούν τον αντίπαλο και λιγότερο να αγαπάνε την ομάδα τους.

Θα πρέπει να της ζητήσουμε συγχώρεση γιατί είτε με την ενεργή συμμετοχή μας, είτε με τη σιωπή μας, είτε με την ανοχή μας επιτρέψαμε τη μετατροπή ενός τόσο όμορφου λειτουργήματος (όπως αυτό του αθλητικού συντάκτη) σε «φροντιστήριο» πνευματικής εκπαίδευσης οπαδών πλημμυρισμένων από μίσος για οποιονδήποτε και οτιδήποτε εκφράζει τον «απέναντι», τον «εχθρό».

Στο επόμενο «κάλπικο πέναλτι» θα ξεχάσουμε τον Άλκη… 

Όχι, δεν είναι εύκολο να την κοιτάξουμε στα μάτια. Θα την αγγίξουμε στον ώμο, θα γυρίσουμε την πλάτη μας και θα συνεχίσουμε να ζούμε σε έναν κόσμο ψευδαισθήσεων, όπου για όλα φταίνε οι πάντες, εκτός από εμάς.

Και θα περιμένουμε καρτερικά να ξεκινήσουν τα επόμενα παιχνίδια της Super League, να γράψουμε για τον «στημένο διαιτητή» που τα πήρε από τον εχθρό για να καταδικάσει την ομάδα μας σε ήττα, θα ανακαλύψουμε το επόμενο «κάλπικο πέναλτι» για να γεμίσουμε το διαδίκτυο με κείμενα μίσους και η ζωή θα συνεχιστεί μέχρι να υπάρξει ο επόμενος Άλκης για να δηλώσουμε σοκαρισμένοι από το θάνατό του! Μέχρι να βρεθεί η επόμενη χαροκαμένη μάνα, στην οποία θα πρέπει να απολογηθούμε. Μόνο που και τότε θα σκύψουμε το κεφάλι και θα αποφύγουμε να την κοιτάξουμε στα μάτια…

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News