Εθνική Ελλάδας: ΕΠΟ και Πογέτ δεν έγιναν ποτέ… ομάδα!

Πολύς κόσμος ψάχνει ακόμη να βρει για ποιον λόγο η Εθνική ομάδα δεν κατάφερε να ξεπεράσει το εμπόδιο της Γεωργίας και να εξασφαλίσει μία θέση στην τελική φάση του καλοκαιρινού Euro. Παραμονές του αγώνα με το Καζακστάν είχατε διαβάσει ότι οι μοναδικοί που μπορούν να κρατήσουν τον Γκουστάβο Πογέτ στον πάγκο του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος ήταν οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές του. Το έκαναν στο ματς με τους Καζάκους, δεν έπραξαν το ίδιο στην Τιφλίδα, με αποτέλεσμα να χάσουν το εισιτήριο της πρόκρισης μέσα απ’ τα χέρια τους κι από μία ομάδα που δεν είναι καλύτερή τους σε καμία περίπτωση.

Επειδή το κάθε κακό έχει τις ρίζες του και στο υψηλό επίπεδο του αθλητισμού τη διαφορά την κάνουν πάντα οι λεπτομέρειες, έχω την αίσθηση ότι η Εθνική δεν μπόρεσε να κάνει το παραπάνω βήμα επειδή πολύ απλά η ΕΠΟ κι ο Ουρουγουανός τεχνικός δεν λειτούργησαν ποτέ ως ομάδα!

Ακόμη κι οι άνθρωποι που υπερθεμάτισαν στην πρόσληψή του, απ’ τους πρώτους μήνες δεν ήθελαν να τον βλέπουν. Θεωρούσαν ότι δεν χειρίστηκε καλά συγκεκριμένες καταστάσεις, από ένα σημείο  και μετά τον κατηγόρησαν πως περισσότερο ασχολήθηκε με την προσωπική του ατζέντα παρά με το καλό της Εθνικής ομάδας. Σε έναν βαθμό δεν θα διαφωνήσω. Πρώτα απ’ όλα σε μία πολιτεία που τηρούνται οι νόμοι, το να γίνεται θέμα επειδή ένας συνεργάτης του προπονητή θέλει να πληρωθεί με διαφορετικό τρόπο απ’ τους υπόλοιπους Ελληνες, αποτελεί από μόνο του σημείο ρήξης. Οχι για τον Πογέτ, αλλά και για τον Σάντος ή τον Μουρίνιο.

Οταν οι περισσότεροι στη χώρα μας μετρούν και το ευρώ για να βγάλουν τον μήνα και να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους, δεν γίνεται το μέλος μιας εθνικής ομάδας να απαιτεί -χωρίς ίχνος ντροπής- ιδιαίτερη μεταχείριση. Η απάντηση εδώ είναι «άντε γεια», χωρίς δεύτερη σκέψη. Σε αντίθεση περίπτωση προκαλείς το περί δικαίου αίσθημα και πρέπει να υποστείς τις συνέπειες.

Και σε αγωνιστικό επίπεδο, ωστόσο, παρότι η ομάδα ήταν πιο ουσιαστική, συγκριτικά με τις μέρες του Φαν Σιπ στο τιμόνι, κάτι εντυπωσιακό δεν είδαμε. Για τους περισσότερους είναι αδιανόητο να μην είναι μέλος αυτής της ομάδας ο πιο ποιοτικός ποδοσφαιριστής της τελευταίας δεκαετίας, με τη δικαιολογία ότι «έχω άλλα τρία “δεκάρια”». Δεν γίνεται σε παιχνίδια, όπως αυτό της Τρίτης, να θέλεις έναν ποδοσφαιριστή που είναι ικανός στην ατομική ενέργεια και να μην έχεις τον Φορτούνη ούτε στον πάγκο.

Ακόμη κι αν πιστεύεις ότι ο Μπακασέτας, ο Μάνταλος κι ο Κωνσταντέλιας είναι πιο συμβατοί στο πλάνο, την ποιότητα, αλλά και τη φόρμα ενός ποδοσφαιριστή, που φέτος διανύει μία από τις καλύτερες σεζόν της καριέρας του, δεν την αγνοείς. Δεν γίνεται να περιμένεις ότι σε τέτοια παιχνίδια θα καθαρίσει ο Γιακουμάκης -να ’ναι καλά το παλικάρι και μακριά από μας οι κατάρες και τα αναθέματα, για μπάλα μιλάμε διάολε…- ή να τα περιμένεις όλα απ’ τον Κωνσταντέλια, που όσο ταλαντούχος κι αν είναι ακόμη δεν έχει «ψηθεί» σε αυτό το επίπεδο…

Κάπου εδώ, αν η ομοσπονδία στήριζε επί της ουσίας τον Πογέτ, θα είχε μεριμνήσει προκειμένου να λειάνει το έδαφος σε κάποιες περιπτώσεις, ώστε την ώρα της κρίσης, να υπάρχουν περισσότερα «όπλα» στη φαρέτρα. Είμαι σε θέση να ξέρω ότι από ένα σημείο και μετά ο Ουρουγουανός δεν ήθελε ούτε καν να συζητήσει ακόμη και με τους αρμόδιους της Ομοσπονδίας για θέματα Εθνικής κι αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να απασχολήσει πρώτα απ’ όλα τον Τάκη Μπαλτάκο και την παρέα του.

Εν ολίγοις αν σε τέτοιες προσπάθειες, με έπαθλο μία τόσο μεγάλη πρόκριση, δεν ισχύει το «πάση δυνάμει», αρκεί μια στραβοκλοτσιά για να… χυθεί η καρδάρα με το γάλα. Ας ελπίσουμε για τον επόμενο να ισχύσει σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό το «η ισχύς εν τη ενώσει»…

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News