ΑΝΤΩΝΗΣ ΤΣΑΚΑΛΕΑΣ: Και δίκιο να έχεις, Ουάρντα, δε θα το βρεις έτσι…

 

Ελάτε, ας είμαστε όσο ειλικρινείς μπορούμε. Κανείς δεν έπεσε από τα σύννεφα με την εξέλιξη που πήρε η συνύπαρξη του Ραζβάν Λουτσέσκου και τον Αμρ Ουάρντα. Όλοι μας έχουμε ζήσει παρόμοιες καταστάσεις. Να είμαστε σε μια δουλειά και να πρέπει να συνυπάρξουμε με κάποιον με τον οποίο είχαμε προστριβές στο παρελθόν, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι οι πιθανότητες να «δέσει το γλυκό» μεταξύ μας είναι μικρές έως ελάχιστες. Ούτε προφήτης είμαι, ούτε ξερόλας το παίζω. «Τώρα που γύρισε ο Λουτσέσκου… Χαμπίμπι bye bye ε; Τι λες;». Έχω δεχθεί τέτοια ερώτηση στα μηνύματα του fb. Και τι να απαντήσεις σε αυτό; Να του πεις «όχι φίλε, θα αλλάξουν τα πράγματα»; Αφού δεν το πιστεύεις. Να του πεις «Λογικά, αυτό θα γίνει»; Θα σκεφτεί «αυτός κάτι ξέρει, καθαρισμένο τον έχει ο Ρουμάνος τον Αιγύπτιο».

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Λουτσέσκου και Ουάρντα, δεν… Και ούτε κακό είναι, ούτε και πρέπει όπως και δήποτε να πέσει το βάθος της ευθύνης σε έναν και των δυο. Έκαναν κακή αρχή, κανείς από τους δυο δεν έχει διάθεση να αλλάξει. Και τώρα που βρεθήκανε ξανά μαζί, τι θα γινόταν, μου λέτε; Θα άλλαζε άποψη ο ένας για τον άλλον; Μπα, χλωμό. Για να πάμε στην πλευρά του ποδοσφαιριστή, η άποψή μου είναι η εξής.

Και δίκιο να έχει ο Ουάρντα, ο τρόπος με τον οποίο το ψάχνει, όχι μόνο δεν θα το βρει, αλλά θα συμβεί και το αντίθετο. Στο ποδόσφαιρο ισχύει ο,τι και στον στρατό. Ο ποδοσφαιριστής εκτελεί και μετά βγαίνει παραπονούμενος

Ο καθένας μπορεί να θυμηθεί περιπτώσεις ποδοσφαιριστών που έβαλαν γκολ και γύρισαν το αιχμηρό τους βλέμμα στον πάγκο και τον προπονητή. Άλλοι έχουν κάνει χειρονομίες, άλλοι έχουν φωνάξει και τόσο που τους άκουσαν όλοι. Πότε το έκαναν αυτό; Όταν έδειξαν στον προπονητή ότι τους έχει ανάγκη. Την περασμένη εβδομάδα, καταγράφηκαν ακόμα και σκέψεις απουσίας του Αμρ Ουάρντα από το βασικό στάδιο της προετοιμασίας στην Ολλανδία. Και η αλήθεια είναι πως Λουτσέσκου και Ουάρντα έκαναν μια τελευταία προσπάθεια. Για τα μάτια του κόσμου; Επειδή έπρεπε; Από αγγαρεία; Την έκαναν, τέλος πάντων. Και ξαναλέω.

Ό,τι και να γίνει εκτός γηπέδου, όσα και να ειπωθούν εκτός γηπέδου, το χορτάρι είναι πάντα ο καθρέφτης. Εκεί, όσο και να προσπαθήσεις, δεν κρύβεται τίποτα. Δεν έχει σημασία ποιος έχει δίκιο και ποιος έχει άδικο. Κάποτε, ο Αγγελος Αναστασιάδης έδιωξε παίκτη λέγοντάς του «παλικάρι μου, σου εύχομαι να καταφέρεις να παίξεις στην Μπαρτσελόνα, απλά μαζί μου δεν πρόκειται να παίξεις». Και στο κάτω – κάτω της γραφής, αυτή είναι η αλήθεια.

Ο μόνος τρόπος να έδεναν οι Ουάρντα και Λουτσέσκου ήταν ένας. Να κάνει ο Ουάρντα τα πάντα σωστά. Από τις ασκήσεις μέχρι και τα φιλικά. Να «πετάει». Μα, πως να το κάνει ο Ουάρντα όταν μέσα του νιώθει πως ο προπονητής τον στραβοκοιτάζει από την πρώτη στιγμή; Και, πως να δώσει χρόνο συμμετοχής ο Λουτσέσκου στον Ουάρντα, να του δείξει εμπιστοσύνη, όταν ξέρει πως ο και Αιγύπτιος τον στραβοκοιτάζει από την πρώτη στιγμή;

Το θέμα είναι το σύνολο. Το… μοναστήρι που λέει και η παροιμία. Σε έναν ΠΑΟΚ που ψαχνόταν, στα μισά της περσινής σεζόν, ο Ουάρντα έγινε βασικός και αναντικατάστατος. Σε έναν ΠΑΟΚ που ήξερε τι ήθελε, στην πρώτη θητεία του Λουτσέσκου, και ξέρει τι θέλει, στην δεύτερη θητεία του Λουτσέσκου, πάντα κάτι γίνεται με τον Ουάρντα. Καμία από τις δυο καταστάσεις δεν μπορεί να είναι τυχαία ειδικά από τη στιγμή που αμφότερες έχουν επαναληφθεί.

 

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News