Μάτι, τέσσερα χρόνια μετά: «Κι αν γυρίσει ο άνεμος ξανά;»

Ο Αλέξανδρος Σόμογλου γράφει για τη συμπλήρωση τεσσάρων ετών από τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι, στις 23 Ιουλίου 2018.

Έβλεπα τον καπνό να υψώνεται απειλητικός πίσω από την Πεντέλη και ο ορίζοντας του σπιτιού μου σκοτείνιαζε με μιας, το ίδιο και οι σκέψεις μου:

«Κι αν γυρίσει πάλι ο άνεμος ξαφνικά όπως τότε; Όχι Θεέ μου πάλι, όχι Θεέ μου». Πάλι Ιούλιος, πάλι ντάλα καλοκαίρι, μόνο που αυτή τη φορά το ημερολόγιο δεν έδειχνε 23, αλλά 20 του μήνα. Και το έτος δεν ήταν 2018, αλλά 2022.

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσες φορές κι αν η φύση επιχειρήσει να σκεπάσει τη διαστροφή του ανθρώπινου νου με το δικό της πράσινο πέπλο, για όλους εμάς τους κατοίκους της Νέας Μάκρης και της Ραφήνας οι μνήμες εκείνης της αποφράδας Δευτέρας του Ιουλίου του 2018 δεν θα σβήσουν ποτέ. Τίποτα δεν θα γίνει ξανά το ίδιο…

Κάθε φορά που θα προβάλλει καπνός πίσω από τις κορυφές της Πεντέλης και του Διονύσου, η καρδιά θα χτυπά πιο δυνατά, η σκέψη θα τρέχει με ταχύτητα φλόγας στον εφιάλτη που ζήσαμε πριν από τέσσερα χρόνια, στα αγωνιώδη τηλεφωνήματα σε συγγενείς και φίλους, στα τραγικά μαντάτα που έφταναν με μηνύματα στα κινητά: «Φίλε χάσαμε τον Κώστα, την Ελισάβετ, τον Ανδρέα, τη Χρύσα»…

«Κι αν γυρίσει πάλι ο άνεμος;»… Και εκείνο το απόγευμα της 23^ης Ιουλίου 2018, η φωτιά που έκοψε απότομα το νήμα της ζωής σε 103 ανθρώπους, παράλληλα με τη λεωφόρο Μαραθώνος κινούνταν. Κανείς δεν πρόβλεψε την αλλαγή των ανέμων που λυσσομανούσαν, όπως ακριβώς το έπρατταν και πριν από λίγες μέρες.

«Κι αν γυρίσει πάλι ο άνεμος;»… Ποιος θα προστατεύσει την οικογένειά μου, τους φίλους μου, τους συγγενείς μου, το σπίτι μου; Μπόμπιρας δέκα χρονών ήμουν το 1982 όταν η μεγάλη καταστροφική πυρκαγιά του Διονύσου έμελλε να γίνει ο πρώτος πύρινος εφιάλτης που στοίχειωνε τις αναμνήσεις μου. Σαράντα ολόκληρα χρόνια μετά και δεν θυμάμαι καλοκαίρι χωρίς πυρκαγιές στην Αττική.

«Κι αν γυρίσει πάλι ο άνεμος;»… Εύχομαι ειλικρινά σε όλους όσοι πλακώνεστε στα social media για τη Νέα Δημοκρατία, τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ – κάθε φορά που μαθαίνετε ότι μια πυρκαγιά απειλεί ανθρώπινες ζωές – να μην δείτε τις φλόγες να υψώνονται στη δική σας γειτονιά. Να απειλούν το δικό σας σπίτι, τους δικούς σας συγγενείς, τους δικούς σας φίλους. Πιστέψτε με, αν έρθει εκείνη η στιγμή (που εύχομαι από τα βάθη της ψυχής μου να μη ζήσετε ποτέ) το τελευταίο πράγμα που θα σας ενδιαφέρει θα είναι ο Μητσοτάκης, ο Τσίπρας ή ο Παπανδρέου. Ο φόβος, βλέπετε, θα σκεπάζει τα πάντα. Ο φόβος, η οργή και η αγανάκτηση…

Κι αυτά τα συναισθήματα δεν έχουν ούτε χρώματα, ούτε κομματικές ταυτότητες. «Κι αν γυρίσει πάλι ο άνεμος;»… Μόνο αυτό θα σκέφτεστε και θα νιώθετε την ψυχούλα σας να τρέμει…

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News