Τέμπη, δύο χρόνια μετά: Ο δρόμος γράφει τη δική του Ιστορία

Ηταν Τετάρτη πρωί σ’ ένα λύκειο στον Υμηττό και σε κάθε λύκειο της Ελλάδας. Πρώτη μέρα της άνοιξης, αλλά εκείνη η άνοιξη δε θα έμπαινε ποτέ. Δε μπορείς να καταλάβεις τι είναι το μαύρο σύννεφο αν δε σε έχει πλακώσει. Ολα θολά. Οι πιο πολλοί μπερδεμένοι, η πιο συνειδητοποιημένη δεν κρατούσε τα δάκρυα. Πολλών ωρών σιγή. Αδιανόητο.

Δεν υπάρχει μέτρο στις τραγωδίες, όπως δεν υπάρχει και πιο μαύρο από το μαύρο. Ομως εκείνη η μέρα, ήταν διαφορετική. Δεν εξηγείται, αλλά το ένιωθες. Ρωτούσες από μέσα σου εκείνο το «γιατί» που σήμερα στοιχειώνει τα μαξιλάρια των γονιών 58 θυμάτων και, γαμώτο, δε τους αφήνει να πενθήσουν γιατί κάτι εκκρεμεί. Η δίκη, κανονική ή λαϊκή, των κροκοδείλων που έσπευσαν να δείξουν τα αξύριστα μούτρα τους στον τόπο που είχε συμβεί το έγκλημα αμέλειας και θα γινόταν αφορμή για ένα ακόμα, περισσότερο ξεδιάντροπο. Μία ανήκουστη επιχείρηση συγκάλυψης και «σκόνης» με καλά -ή λιγότερο καλά-  εκπαιδευμένους άψυχους εκτελεστές, ασύστολα ψέματα, και φωνές από τσεκουροφόρους πολιτικούς. Εκείνους που, μάλλον τυχαία, στέκονται και διαφημίζουν πάντα τη λάθος πλευρά της Ιστορίας. Είτε μιλάμε για το έγκλημα των Τεμπών, είτε για το… Πολυτεχνείο.

Ηταν παιδιά, κι οι άνθρωποι που τα έχασαν από τις αγκαλιές τους είναι η δύναμη που δεν υπολογίζανε. Δύο χρόνια μετά τη σύγκρουση που εξέθεσε ένα κράτος, το Ιβανώφειο εκκενώθηκε γιατί με την ψυχή του φώναζε πως δεν ήταν ατύχημα, αλλά δολοφονία. Το «Καραϊσκάκης» ζητούσε σύσσωμο δικαίωση για 57 ψυχές, όπως κι ο Τάφος του Ινδού. Κάθε γειτονιάς τ’ αλάνια ένιωσαν να πνίγονται. Το ίδιο κι οι γονείς τους, που μόνο στη σκέψη αυτού του εφιάλτη έκλεισαν το μαγαζί, αποφάσισαν να απεργήσουν, είπαν πως δε θα πάνε στη δουλειά. Γιατί σήμερα είναι 28 Φεβρουαρίου κι οι νεανικές ψυχές πρέπει να δικαιώνονται. Είτε έχουν φύγει Νοέμβρη από σφαίρα στην καρδιά, είτε Φλεβάρη γιατί τράκαραν με τα αμαρτήματα μιας χώρας έξω από τις ράγες.

Σήμερα, δυο χρόνια μετά, ο δρόμος θα γράψει τη δική του Ιστορία με μια ισχύ και έναν τρόπο που νομίζαμε πως είχαν μείνει στο παρελθόν. Που νομίζαμε πως το ίντερνετ είχε αντικαταστήσει σα τις κασέτες και τα βινύλια. Αυτοί οι άνθρωποι, όμως, και η άγνοια κινδύνου που κάποιοι τους ανάγκασαν να αποκτήσουν, κούνησαν τη Γη ή έστω ολόκληρη τη χώρα. Την επανέφεραν, τουλάχιστον για λίγο, σε μια εποχή λιγότερο υπνωτισμένη, που δεν υποκινείται από διαδικτυακές στρατιές και κακιασμένα ανθρώπινα μεγάφωνα. 

Οι νεανικές ψυχές δε θα δικαιωθούν ποτέ γιατί δεν ήθελαν να γίνουν θυσία σε κανενός τον βωμό. Ηθελαν να ζήσουν, να γνωριστούν μεταξύ τους, να αγαπήσουν, να αγαπηθούν, να απολαύσουν το δώρο της ύπαρξης, να είναι εκεί ανάμεσα στα πλήθη, που θα ζητούν ένα καλύτερο, τουλάχιστον ανθρώπινο, αύριο. Στη μνήμη τους και στο μέλλον μας και των παιδιών μας, όμως, χρωστάμε πολλά. 

Δυο χρόνια πέρασαν και μέχρι να απαντάται κανονικά το «αν λειτουργεί σήμερα το σύστημα τηλεδιοίκησης», δεν έχουμε κάνει βήμα. Απλά βλέπουμε τα κεριά να σβήνουν. Μεγάλη μέρα η σημερινή…

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News