Νίκος Σαρίδης: Δεν έχω οξυγόνο... απ’ τα χημικά

Ωρα μία. Στο περίπου, δηλαδή. Γεωγραφικό στίγμα, οδός Πανεπιστημίου, στο ύψος των Προπυλαίων, σχεδόν στη γωνία με την Ιπποκράτους και με το βλέμμα να είναι σε διέγερση και να κοιτάει προς Ομόνοια… Σε τι απόσταση να εκτείνεται, άραγε, το μπούγιο, ή έστω το σχετικά πυκνό κομμάτι, η απόληξη της πολυκοσμίας του συλλαλητηρίου για τα Τέμπη; Προσπαθείς να μετρήσεις κι είναι ακριβώς η στιγμή που νιώθεις ευγνωμοσύνη για τη μαμά πατρίδα. Για τη μέθοδο του δικράνου, που σ’ τη δίδαξε κάποτε ένας «καραβανάς».

Υπολογίζεις… Μέχρι τη Θεμιστοκλέους, εκεί που κάνει στροφή ο δρόμος κι «εκτροχιάζεται» το μάτι, δεν μπορεί να είναι πάνω από 500 μέτρα, του κερατά. Αλλά ούτε και λιγότερα από 300. Αθροίζεις και βγάζεις μέσο όρο 400. Τόσο τα υπολογίζεις και κάπου εκεί πρέπει να είναι. Κι όλα αυτά, διότι κάτι πρέπει να κάνεις μέχρι κάποιος (ποιος άραγε;) να σφυρίξει… λήξη. Εντάξει, το κάναμε το επαναστατικό μας καθήκον, αλλά -κακά τα ψέματα- πλανάται και μία αμηχανία σε ένα «προσκλητήριο» πρωτοφανούς μαζικότητας κι εκ των πραγμάτων ετερόκλητης σύνθεσης. Γι’ αυτό κι ολόγυρα διαδραματίζονται διάφορα… Αλλος, ξεστραβώνει το παιδί του·ταχύρρυθμο, για τα κτήρια της λεγόμενης αθηναϊκής τριλογίας: Βιβλιοθήκη, Πανεπιστήμιο στη μέση, Ακαδημία δεξιά (φαντάζομαι ότι ο μικρός κατάλαβε πως δεν πρόκειται για… ακαδημία ποδοσφαίρου!).

Παρεμπιπτόντως, τίγκα στον κόσμο είναι μέχρι κι η διπλή καμπυλωτή σκάλα της Βιβλιοθήκης – δεν λένε τυχαία, δηλαδή, ότι πρόκειται για τη μεγαλύτερη μεταπολιτευτική συγκέντρωση. Σε μία άλλη παρέα, παραδίπλα, ένας πονεμένος ΑΕΚτζής εξηγεί πώς ο Αλμέιδα «διάβασε» λάθος -κατά τη γνώμη του- τον Ολυμπιακό του Μεντιλίμπαρ και γι’ αυτό έφαγε έξι γκολ… Κάποιοι, οι… πρωινοί, παίρνουν τον δρόμο της αποχώρησης και κάποιοι άλλοι έρχονται εκείνη την ώρα στο συλλαλητήριο. Αλλοι, πάλι, βλέπουν γνωστό μέσα στην κινητικότητα, οπότε… ματς, μουτς και τα τοιαύτα. Αλλη σκύβει συνωμοτικά στο αφτί της φιλενάδας της και της λέει «αυτός που ανεβαίνει, δεν είναι που έπαιζε στο “Σόι σου”; Αυτός με το παλτό εκεί…». Ναι, αυτός ήταν, ο Γιάννης Δρακόπουλος. Κάπου εκεί, όμως, αρχίζουν και χτυπάνε σαν συνεννοημένα τα κινητά. Ναι μεν οι περισσότερες οικογένειες είχαν τουλάχιστον έναν εκπρόσωπο στο συλλαλητήριο, αλλά είχαν αφήσει κι οπισθοφυλακή, για να βλέπει απ’ την τηλεόραση του σπιτιού.

Αρχισαν επεισόδια στο Σύνταγμα…», είναι η ενημέρωση απ’ την άλλη πλευρά. Η συνέχεια είναι γνωστή.
Το «Δεν έχω οξυγόνο» έγινε «Δεν έχω οξυγόνο… απ’ τα χημικά». Οχι πως δεν το περίμεναν οι πιο… περπατημένοι στους δρόμους των διαδηλώσεων, αλλά έτρεφαν μία κρυφή ελπίδα μήπως κι αυτή τη φορά, λόγω του απέραντου πλήθους (όλων των ηλικιών), το «έργο» εξελισσόταν κάπως διαφορετικά.

Μάταια. Ο Χρυσοχοΐδης κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του (λέμε τώρα…), μήτε τη γνώμη άλλαξε, μήτε την κεφαλή του. Η πιο σοκαριστική εικόνα, πάντως, ήταν εκείνη με τα νεαρά παιδιά που, όπως κάποτε στο στάκαμαν, σήκωναν τα χέρια απέναντι στα ΜΑΤ. Και προχωρούσαν αργά και σταθερά και με σηκωμένα χέρια όταν μετά το πρώτο κύμα βίας ήθελαν να πλησιάσουν ξανά στο επάνω μέρος του Συντάγματος.

Ναι, με σηκωμένα χέρια, λες κι είχαν να κάνουν με ένστολους κατακτητές, με δυνάμεις κατοχής ή κάτι τέτοιο, τους οποίους έπρεπε να πάρουν με το μαλακό προκειμένου να προστατεύσουν τη σωματική τους ακεραιότητα. Οφείλουμε να παραδεχτούμε, πάντως, ότι η κυβέρνηση και τα ενεργούμενά της κάνουν ό,τι μπορούν, ώστε ν’ αυξάνουν κάθε φορά με γεωμετρική πρόοδο τον κόσμο που βγαίνει στις πλατείες.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News