J2US: Ο Παραολυμπιονίκης Πάνος Τριανταφύλλου μάγεψε με την παρουσία του

O Πάνος Τριανταφύλλου αποτελεί μία από τις πιο αξιόλογες συμμετοχές στο μουσικό σόου του ALPHA, καθώς έχει διαγράψει μία σπουδαία διαδρομή ως αθλητής στην ξιφασκία με αμαξίδιο, πλούσια σε διακρίσεις και μετάλλια.

H πρώτη του συμμετοχή στους Παραολυμπιακούς ήταν σε αυτούς του Λονδίνου το 2012, ενώ κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στο Ρίο το 2016 και το χρυσό στο παγκόσμιο κύπελο στην Ολλανδία το 2019. Στο Τόκιο το 2021 ανέβηκε για μία ακόμα φορά στο βάθρο, αυτή τη φορά για να φορέσει το χάλκινο μετάλλιο.  Ο πρωταθλητής του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου, προηγουμένως είχε κατακτήσει επίσης το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο στη Βαρσοβία, πραγματοποιώντας σπουδαία εμφάνιση, υπό τις οδηγίες πάντα του εξαίρετου ομοσπονδιακού τεχνικού, Δημήτρη Κάζαγλη.

Το βράδυ του Σαββάτου (8/10), ο Τριανταφύλλου μοιράστηκε τη σκηνή του J2US με την εξαιρετική ερμηνεύτρια Φωτεινή Δάρρα και ομολογουμένως «έκλεψαν» τις εντυπώσεις με την παρουσία τους.

 

Το ατύχημα που μετέτρεψε σε «θείο δώρο»

Ο Πάνος Τριανταφύλλου έχει περιγράψει σε συνέντευξή του στη lifo στο παρελθόν, το ατύχημα που είχε αλλά και τον τρόπο που του άλλαξε τη ζωή, περνώντας συγκλονιστικά μηνύματα και παραδίδοντας μαθήματα δύναμης.

«Το ατύχημα συνέβη στις 21 Νοέμβριου του 2004, ένα τροχαίο. Πηγαίναμε να δούμε από περιέργεια και για βόλτα, μαζί με δυο φίλους ένα φράγμα στον Διόνυσο. Ήταν Κυριακή και δεν δούλευα. Τότε σπούδαζα στη Λαμία και δούλευα ταυτόχρονα στην Αθήνα. Ανέβαινα για λίγες μέρες στη Λαμία και κατέβαινα, δούλευα και τα Σαββατοκύριακα αλλά εκείνη την Κυριακή έτυχε να μη δουλεύω. Περνάει ένας φίλος, συμμαθητής με το αυτοκίνητο και λέει να πάμε να δούμε για βόλτα ένα φράγμα στον Διόνυσο. Όπως ανεβαίναμε πάνω στη στροφή από την Πεντέλη, έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου και έπεσε σε γκρεμό μεγάλου βάθους. Η πρώτη αντίδραση μόλις άνοιξα τα μάτια μου, τα οποία πρέπει να άνοιξα ακαριαία με το που χτύπησα ήταν “οκ, εγώ θα σηκωθώ. Θα κάνω γυμναστική και θα σηκωθώ”. Προσπάθησα δηλαδή εκείνη την ώρα να σηκωθώ να περπατήσω, κατάλαβα ότι δεν μπορώ να δώσω εντολή στα πόδια μου οπότε πιάστηκα από ένα κλαδί δίπλα μου, ήρθα σε μια θέση ευθεία ανάσκελα και περίμενα να δω αν θα με βοηθήσουν. Στην πρώτη μου αντίδραση όμως, επειδή τα παιδιά έκλαιγαν που δεν μπορούσα να αντιδράσω και να περπατήσω, τους είπα ότι όλα καλά θα πάνε. Και νομίζω ότι αυτό ήταν πάρα πολύ σημαντικό και για τη μετέπειτα πορεία. Προσωπικά το θεωρώ σαν θείο δώρο. Από εκείνη τη δεδομένη χρονική στιγμή που εγώ το πήρα τόσο θετικά και είπα πως ό,τι και να γίνει εγώ θα τα καταφέρω, όλα μετά εξελίχθηκαν με αισιοδοξία. Σίγουρα στην πορεία μιλώντας και με γιατρούς καταλάβαινα, ότι είναι πάρα πολύ δύσκολα τα πράγματα, και μόνο με κάποιο “ιατρικό θαύμα” θα αλλάξουν. Συνειδητοποίησα ότι η κατάσταση είναι πάρα πολύ σοβαρή και ότι μπορεί να είναι και μόνιμη, που κατά 99,9% είναι μόνιμη. Αλλά δεν με έριξε αυτό γιατί πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα γίνει κάτι, όπως ένα ιατρικό θαύμα και θα σηκωθεί πάρα πολύς κόσμος. Αλλά και να μη γίνει αυτό, έχω μάθει πλέον να ζω με αυτόν τον τρόπο και θα πορεύομαι έτσι».

 

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News