Αντώνης Νικοπολίδης: Ο «επίμονος κηπουρός», τα τούβλα και η νύχτα που έγινε «αθάνατος»!

Δομάζης, Σιδέρης, Αντωνιάδης, Δεληκάρης, Κούδας, Παπαϊωάννου, Μαύρος, Αναστόπουλος, Σαραβάκος, Κούης. Ιερά τέρατα, ζωντανοί θρύλοι του της «στρογγυλής θεάς» που όλοι τους, ωστόσο, έχουν να… ζηλεύουν το μυθικό επίτευγμα ενός Έλληνα τερματοφύλακα!

Βλέπετε, στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου υπάρχει μόνο ένας ποδοσφαιριστής που κατάφερε να οδηγήσει δύο διαφορετικές ομάδες που αγωνίστηκε σε τρεις διαδοχικές κατακτήσεις νταμπλ: Ο Αντώνης Νικοπολίδης!

Η βραδιά που ο Νικοπολίδης ξεπέρασε τους μύθους του ελληνικού ποδοσφαίρου

Ίσως με αυτόν τον τρόπο οι «θεοί του ποδοσφαίρου» να θέλησαν να επιβραβεύσουν στο πρόσωπο του κορυφαίου Έλληνα τερματοφύλακα του 21^ου αιώνα, τη σπάνια επιμονή και υπομονή που επέδειξε για να καταξιωθεί στη συνείδηση φίλων και «εχθρών» ως κορυφαίος στο είδος του. Ναι, οι τελευταίοι… κηπουρό τον ανεβάζουν, κηπουρό τον κατεβάζουν, ωστόσο την αξία του ουδείς την αμφισβητεί.

Στις 10 Μαΐου 2006, λοιπόν, στο Παγκρήτιο του Ηρακλείου απονεμήθηκε ένα ιστορικό Όσκαρ στον… «Επίμονο Κηπουρό» της ιστορίας μας, τον τεράστιο Αντώνη Νικοπολίδη. Ήταν η βραδιά που ξεπέρασε μύθους του αθλήματος και έγινε ο μοναδικός ποδοσφαιριστής με τρία διαδοχικά νταμπλ, αγωνιζόμενος με δύο διαφορετικές ομάδες. Νταμπλ με τον Παναθηναϊκό του Σουμ το 2004, νταμπλ με τον Ολυμπιακό του Μπάγεβιτς το 2005, νταμπλ ξανά με τον Ολυμπιακό του Σόλιντ το 2006.

Τρία διαδοχικά νταμπλ από τα συνολικά εφτά που κατέκτησε στην καριέρα του φορώντας τη φανέλα των δύο «αιωνίων» αντιπάλων (1991, 1995, 2004 με τους «πράσινους», 2005, 2006, 2008, 2009 με τους «ερυθρόλευκους»).

Τα… τούβλα στο Καραϊσκάκη και το κυνήγι του ονείρου! 

Ποιος να το περίμενε, αλήθεια, ότι ο «αιώνιος» αναπληρωματικός τερματοφύλακας του Παναθηναϊκού, ένα 18χρονο «επαρχιωτόπουλο» που χρειάστηκε να μείνει εσώκλειστο στις εγκαταστάσεις της Παιανίας για τέσσερα ολόκληρα χρόνια κυνηγώντας το όνειρο του θα έγραφε εκείνο το βράδυ ιστορία;

Ποιος να το περίμενε ότι εκείνο το παλικάρι που δεχόταν τούβλα στο πρώτο του ντέρμπι «αιωνίων» στο παλιό Καραϊσκάκη και αποχωρούσε από το γήπεδο σε φορείο από αφόρητους πόνους στον αυχένα θα γινόταν μια μέρα κάτοχος ενός Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου και ενός ιστορικού ατομικού ρεκόρ;

«Περίεργο παιχνίδι. Ήταν από τα ωραία ματς, γιατί υπήρχαν φίλαθλοι και των δύο ομάδων, κάτι που λείπει τώρα από το ελληνικό ποδόσφαιρο. Καλώς λείπει θα έλεγα, αλλά είναι ωραία αυτή η ατμόσφαιρα. Στο ένα πέταλο ήταν οι οπαδοί του Παναθηναϊκού, σε όλο το άλλο γήπεδο του Ολυμπιακού. Αν και ξεκίνησε πολύ ήρεμα, εκεί στο 65′ άρχισε να γίνεται ένας πετροπόλεμος από την θύρα των οπαδών του Ολυμπιακού. Δεν κατάλαβα τον λόγο. Γιατί συμβαίνει, γιατί όχι. Κάποια στιγμή ακούστηκε το σύνθημα είναι στημένο γιατί τα γκολ έμπαιναν εκατέρωθεν. Δέχθηκα μία πέτρα, στον αυχένα. Ζαλίστηκα. Έγινα αλλαγή. Και μέσα στα αποδυτήρια αργότερα έμαθα ότι το παιχνίδι τελείωσε 4-3 και όλα τα επακόλουθα», ήταν η δική του αφήγηση μετά από χρόνια στη Nova για το απίθανο εκείνο περιστατικό παραμονή Καθαράς Δευτέρας του 1990.

Μια ζωή σαν μυθιστόρημα που, κάλλιστα, θα μπορούσε να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για κινηματογραφική ταινία, μιας και το κείμενο παραπέμπει στους λάτρεις του ποιοτικού σινεμά και τον υπέροχο «Επίμονο Κηπουρό» του Φερνάντο Μεϊρέγιες.

Ο τερματοφύλακας που σάρωσε όλα τα… Όσκαρ που βρέθηκαν μπροστά του

Πείτε το και σύμπτωση, αλλά η ταινία που πρωταγωνιστούσαν ο Ρέι Φάινς και η Ρέιτσελ Βάις πραγματοποίησε την πρεμιέρα της στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες το 2005, ανάμεσα στα δύο «ερυθρόλευκα» νταμπλ του Αντώνη Νικοπολίδη. Προτάθηκε για τέσσερα Όσκαρ και τέσσερις Χρυσές Σφαίρες, αλλά κατάφερε να κερδίσει μόλις δύο.

Αντίθετα εκείνος ο έφηβος που άφησε την Άρτα μόλις έκλεισε τα 18 του χρόνια για να κυνηγήσει το όνειρό του στην απρόσιτη και ψυχρή Αθήνα, έμελλε να σαρώσει όποιο βραβείο και τρόπαιο παρουσιάστηκε στο διάβα του.

Κι όσο κι αν ο ίδιος δηλώνει χαριτολογώντας «όχι δεν θέλω να γυριστεί η ζωή μου σαν ταινία (γελάει),αυτό που σκέφτομαι να κάνω κάποια στιγμή είναι να γράψω ένα βιβλίο για τη ζωή μου, όχι με την έννοια της βιογραφίας, αλλά με πραγματικά βιώματα που μπορεί να έχει ένας αθλητής φεύγοντας από ένα χωριό και τελειώνοντας μία καριέρα», όλο και κάποιος σεναριογράφος μπορεί να εμπνευστεί από τα κατορθώματά του.

Και στο σενάριο είναι δεδομένο ότι θα έχει ξεχωριστή θέση εκείνο το βράδυ της 10^ης Μαΐου 2006 στο Ηράκλειο…

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News