Λίβερπουλ: Η μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία της ήρθε μέσα από την ταπείνωση

Το εξάλεπτο του τρόμου στην Κωνσταντινούπολη, όταν η Λίβερπουλ γύρισε σε έξι λεπτά από το 3-0 εις βάρος της με θύτη την κατά πολύ ανώτερή της Μίλαν, για τον τελικό του Champions League στις 25 Μαΐου 2005, ήταν μια πραγματικότητα επιστημονικής τε και ποιητικής φαντασίας. 

Αυτές οι μέρες είναι χαράς στην ερυθρόμαυρη μεριά του Μιλάνου. Η υπέροχη Μίλαν έφτασε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, αντέχοντας την πίεση της Ίντερ στη Serie A, και έδωσε την ευκαιρία στον Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς να προσθέσει άλλον ένα λίθο στα κατορθώματά του. Η 25η Μαΐου του 2005, όμως, πάντα θα υπενθυμίζει στους Μιλανέζους ότι, ακόμα κι αν κάτι μοιάζει σίγουρο, μπορεί να στραβώσει σε πολύ λίγο. Ας πούμε, σε… έξι λεπτά.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ: Μίλαν: Παροξυσμός στους δρόμους του Μιλάνου για το Scudetto και σόου Ιμπραΐμοβιτς

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν τον τελικό της Κωνσταντινούπολης τον πλέον μυθικό όλων των εποχών στην Ιστορία του Κυπέλλου Πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης. Μια λίστα με τους δέκα πιο σημαντικούς θα μπορούσε να έχει ως εξής:

1960: Ρεάλ Μαδρίτης-Άιντραχτ Φρανκφούρτης 7-3.

1961: Μπενφίκα-Μπαρτσελόνα 3-2.

1962: Μπενφίκα-Ρεάλ Μαδρίτης 5-3.

1968: Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Μπενφίκα 4-1 (1-1 κανονική διάρκεια).

1977: Λίβερπουλ-Γκλάντμπαχ 3-1. 

1999: Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Μπάγερν Μονάχου 2-1.

2005: Λίβερπουλ-Μίλαν 3-3 (3-2 πέν.)

2011: Μπαρτσελόνα-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 3-1.

2014: Ρεάλ Μαδρίτης-Ατλέτικο Μαδρίτης 4-1 (1-1 κανονική διάρκεια).  

2018: Ρεάλ Μαδρίτης-Λίβερπουλ 3-1.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ: Άιντραχτ Φρανκφούρτης: Το «λευκό μπαλέτο» της Ρεάλ και η ονείρωξη 139.000 ανθρώπων!

Η ελευθερία στην επιλογή είναι αυτονόητη, καθώς για κάποιους ένας ξεχωριστός τελικός θα μπορούσε να είναι η πειστική παράσταση της μίας από τις δύο πλευρές: ο δεύτερος της Μπάγερν με την Ατλέτικο το 1974, το 4-0 της Μίλαν επί των Στεάουα Βουκουρεστίου και Μπαρτσελόνα το 1989 και το 1994 αντιστοίχως, το 3-0 της Ρεάλ Μαδρίτης με τη Βαλένθια. Επίσης, το 3-1 της Ντόρτμουντ επί της Γιουβέντους το 1997, με την υπερομάδα του Λίπι να μειώνει με το εντυπωσιακό τακουνάκι του Αλεσάντρο ντελ Πιέρο και να ηττάται από την πρώτη επαφή του Λαρς Ρίκεν, θα μπορούσε να κάνει τη λίστα. Όπως και να έχει, το 2005 ήταν ο μόνος τελικός που τα είχε σχεδόν όλα: μια πειστική παράσταση, την ανατροπή μέσα από την απελπισία, την… Αθηνά και την κίνηση της χειρός, το θεατρικό δράμα στη διαδικασία των πέναλτι. Τα… σκοινιά, στα οποία τοποθέτησε η Μίλαν τη Λίβερπουλ, ήταν μια λογική εξέλιξη. Η επιστροφή των «κόκκινων» στο ματς, όμως, ήταν απ’ τα άγραφα.

 

Το ένστικτο αυτοσυντήρησης της Λίβερπουλ

Αν υπήρχε Hall of Fame στο ποδόσφαιρο, εκείνη η Μίλαν, της Πόλης, θα είχε τουλάχιστον εννιά ποδοσφαιριστές της μέσα: τον Πάολο Μαλντίνι, τον Αλεσάντρο Νέστα, τον Καφού, τον Αντρέα Πίρλο, τον Κλάρενς Σέεντορφ, τον Ρικάρντο Κακά, τον Τζενάρο Γκατούζο, τον Αντρέι Σεφτσένκο και τον Ερνάν Κρέσπο. Οι εφτά εξ αυτών θα ήταν ballot πρώτου γύρου. Για τους άλλους δύο, τον Γκατούζο και τον Κρέσπο, θα γινόταν σίγουρα συζήτηση. Η πλειονότητα των παικτών όπως ο Ντίντα, ο Σερζίνιο, ο Κάχα Καλάτζε, ο Γιαπ Σταμ, ο Ρούι Κόστα, ο Γιον Νταλ Τόμασον και ο Βικάς Ντορασό, δεν επρόκειτο να αποκλειστεί ανεπιστρεπτί της συζήτησης. Ίσως μόνο τρεις από τη δεύτερη κατηγορία δεν θα αναφέρονταν. Ο Σταμ, ο Ρούι Κόστα, ο Ντίντα, υπό προϋποθέσεις ακόμα και ο Τόμασον, θα ήταν μέσα. Αυτό ήταν το ρόστερ της Μίλαν στον τελικό της Κωνσταντινούπολης. Η ανισομετρία ήταν υψηλή, αν αναλογιστεί κάποιος ότι, από την άλλη πλευρά, μόνο ο Στίβεν Τζέραρντ, ο Τζέιμι Κάραγκερ και ο Σάμπι Αλόνσο θα είχαν σίγουρη τη θέση τους στο HoF και πως η Λίβερπουλ πήγε να αντιμετωπίσει τη Μίλαν στον τελικό με δεξιό μπακ τον Τζίμι Τραορέ, η ύπαρξη του οποίου έγινε viral πριν καν ανακαλυφθεί ο όρος.

Το πρώτο ημίχρονο της Μίλαν στην Κωνσταντινούπολη ήταν, έστω και συζητήσιμα, το κορυφαίο ομάδας στην Ιστορία των τελικών του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Η ευτυχής συγκυρία, να ανοίξει το σκορ με τον Πάολο Μαλντίνι στο πρώτο λεπτό, άνοιξε τους χώρους, και η πάσα του Κακά στον Κρέσπο για το 3-0 ήταν από τις πιο φίνες που έχουν γίνει ποτέ σε ευρωπαϊκό γήπεδο.

Με ένα ημίχρονο να απομένει, η Λίβερπουλ όδευε προς ήττα-ρεκόρ. Και με το μούδιασμα στις «κόκκινες κερκίδες», που λίγες ώρες πριν ζητούσαν από τις νεράιδες του Βοσπόρου όση ώθηση γινόταν να δώσουν, ο τελικός έμοιαζε «σκοτωμένος» εν τη γενέσει του. Τα πράγματα συνέβαιναν όπως έπρεπε. Η καλύτερη ομάδα επικρατούσε στο τερέν, οι εκρηκτικοί επιθετικοί της άνοιγαν σαν βεντάλια, οι ντελικάτοι μέσοι της υμνούσαν τη γεωμετρία, τα «φτερά» της κοπανούσαν, λες και ένας αετός ανταγωνιζόταν το άνοιγμά τους με ένα σπουργίτι, τους αδύναμους παίκτες του Ράφα Μπενίτεθ, ο οποίος, εκτός των άλλων, έκανε μια αμφιλεγόμενη επιλογή με τον Χάρι Κιούελ στη βασική ενδεκάδα, αφού άφησε την ομάδα του, απέναντι στα πυρηνικά όπλα του Κάρλο Αντσελότι, με μόλις έναν ανασταλτικό μέσο.

Η Λίβερπουλ έπρεπε να βασιστεί στο ένστικτο αυτοσυντήρησής της, ώστε να μη γίνει αρνητική επιγραφή στη Βίβλο των τελικών. Και τότε ακούστηκε. Καθαγιασμένο, ευλογημένο από τη δεκαετία του ’60 και τα εργοστάσια, τις μουντζουρωμένες μύτες και τη μουσική της συνείδησης, μια άσχημη πόλη με όμορφους ανθρώπους, το «You ‘ll never walk alone» διαπέρασε τα σύννεφα. Ο αναγνώστης πρέπει να συγχωρήσει το λυρισμό, ο οποίος φέρνει το συναισθηματικό ανεξήγητο στην επιφάνεια, πάντως ό,τι συνέβη από το 54’ έως το 60’ μόνο με αυτόν τον τρόπο αιτιολογείται.

 

Η χαλάρωση της Μίλαν και το θαύμα της Λίβερπουλ

Στην πραγματικότητα, έως ότου φτάσει το χρονικό σημείο που ο Γέρζι Ντούντεκ μιμηθεί την αβαρία του εκκεντρικού Μπρους Γκρόμπελαρ στη Ρώμη, στο νικηφόρο τελικό, επίσης στα πέναλτι, της Λίβερπουλ επί της Ρόμα το 1984, όταν, δηλαδή, ανάγκασε σε μια διαδικασία τον Σερζίνιο, τον Πίρλο και τον Σεφτσένκο να αστοχήσουν, η Μίλαν είχε χαλαρώσει πολύ. Ειρήσθω εν παρόδω, εκείνο το πέναλτι του Ουκρανού φορ, που δύο χρόνια νωρίτερα με παρόμοιο χτύπημα, απέναντι στον Τζιανλουίτζι Μπουφόν, είχε χαρίσει το τρόπαιο στη Μίλαν, μέσα στο «Ολντ Τράφορντ», επί της Γιουβέντους, έγινε εικόνα μελέτης: κάποια στιγμή ο Μάρτιν Ο’ Νιλ μίλησε, ως προπονητής της Άστον Βίλα, σε φοιτητές σε πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ για την εικόνα του φοβισμένου ανδρός και το πώς, από τη στιγμή που ο Σεφτσένκο πλησίαζε προς το τέρμα, είχε ήδη ηττηθεί.

Όπως και να έχει, ο αστικός μύθος αναφέρει ότι στα αποδυτήρια της Μίλαν, κατά την ανάπαυλα, ο Πάολο Μαλντίνι σήκωνε ένα μπουκαλάκι με νερό στον ουρανό, κάνοντας πρόβες για την ανάρτηση του τροπαίου με τα μεγάλα αυτιά. Από την άλλη μεριά, πρέπει να πιθανολογείται ότι, ακούγοντας το γνώριμο ήχο από τις κερκίδες, οι παίκτες της Λίβερπουλ μπολιάστηκαν από έναν ιερό φανατισμό και το τραγούδι υπήρξε ένα καθαρτήριο από το φόβο. Ο Δάντης Αλιγκέρι είχε προλογίσει την Κόλασή τους, το περίφημο «εσείς οι οποίοι εισέρχεσθε εγκαταλείψατε πάσα ελπίδα», αλλά δεν απέκλεισε το Καθαρτήριο και, τέλος, τον Παράδεισο, δηλαδή τους τίτλους των τριών βιβλίων του που αποτέλεσαν τη Θεία Κωμωδία -και μία από τις αιτίες της σύγκρουσής του με τον Πάπα Βονιφάντιο Η’.

Και βέβαια, ήταν ο Στίβεν Τζέραρντ που έδωσε το σύνθημα της αντεπίθεσης με εκείνη την καταπληκτική κεφαλιά στο 54’. Ήταν η αλλαγή του Μπενίτεθ, ο Βλαντιμίρ Σμίτσερ, που μείωσε σε 3-2. Και ο Σάμπι Αλόνσο, που οριζοντιώθηκε στο χορτάρι ώστε να μην αφήσει τον Ντίντα να χαρεί με την επέμβασή του στη δική του εκτέλεση πέναλτι, για το 3-3 στο 60’.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ: Premier League: Ο Τζέραρντ, το… καταραμένο γλίστρημα και η ευκαιρία να σηκώσει το πρώτο με τη Λίβερπουλ

Ο Τζέραρντ δεν έχει μόνο μέρες που θυμάται το γλίστρημα απέναντι στην Τσέλσι, αλλά όσο πλησιάζει αυτή η επέτειος τόσο η πίκρα αντικαθίσταται από τη γλύκα -δεν υπάρχει σπουδαίος ποδοσφαιριστής που να μην περνά από κάθε λογής συναίσθημα τον Μάιο. Ο «Σέβα», παραδείγματος χάρη, μπορεί ήδη να έχει παρατήσει την εξήγηση για την απόκρουση του Ντούντεκ στην προβολή του στο 117’, κάτι που ακόμη παραμένει ερωτηματικό. Πώς έγινε και έχασε εκείνη την ευκαιρία, πιθανότατα μπορεί μόνο να το αντέχει, έστω και με πολύ κόπο ακόμα και 17 χρόνια μετά.

 

Ποιος να ξέρει. Μην είναι το ποίημα του Κιθ Γουίλσον, μην ότι όποιος κοιμάται με στραβό το πρωί αλληθωρίζει. Όπως και να έχει, η Μίλαν πλήρωσε το τίμημα της ανωτερότητάς της, πήρε την εκδίκησή της δύο χρόνια αργότερα, όταν δεν ήταν τόσο καλή αλλά ο Αντσελότι αποφάσισε να κάνει ψευτοεννιάρι τον Κακά, όμως στο Μιλανέλο ανησυχούν ότι τα μεσάνυχτα της Κυριακής μπορεί να έχουν παρέα στη δεύτερη θέση των πολυνικών στα Κύπελλα Πρωταθλητριών, αφού η Λίβερπουλ, εφόσον επικρατήσει της Ρεάλ Μαδρίτης στο «Σταντ ντε Φρανς», μπορεί να φτάσει στα εφτά. Ο Αντσελότι, από τη μεριά του, σκέφτεται πώς θα φτάσει τα 14 η «βασίλισσα», ακριβώς 19 χρόνια από το «Ολντ Τράφορντ». Μέχρι και οι τομές είναι μια σπουδή στο εξώκοσμο και μια ραψωδία του ταξιδιού διάφορων ανθρώπων στον ποδοσφαιρικό χωροχρόνο.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News