Εθνική Ελπίδων: Το παιχνίδι που «καθόρισε» την κορυφαία φουρνιά στο ελληνικό ποδόσφαιρο

Η εχθρική διαιτησία του Λούμπος Μίχελ και το τραγικό λάθος του Δημήτρη Ελευθερόπουλου στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 1998 στο Βουκουρέστι με την Ισπανία, στις 31 Μαΐου 1998, στοίχισε στην εθνική Ελπίδων. Αλλά το ποτάμι για το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν γύριζε πίσω.

Ο Νίκος Λυμπερόπουλος δεν έχει μιλήσει για τα συναισθήματά του όταν είδε τον Μάικλ Όουεν να σκοράρει απέναντι στην Αργεντινή, στο «Ζοφρουά Γκισάρ» του Σεντ Ετιέν, με το ημερολόγιο να δείχνει 30 Ιουνίου 1998. Ήταν εκείνο το περίφημο γκολ με την κούρσα που τον έκανε, εν μία νυκτί, το νέο σταρ του αγγλικού ποδοσφαίρου. Ο Λυμπερόπουλος δεν είχε κλείσει ακόμη τα 23 του, αλλά σίγουρα περνούσε από το μυαλό του ότι την εθνική Αγγλίας του Όουεν, η δική του εθνική ομάδα είχε αποκλείσει έξι μήνες πριν.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Λίβερπουλ: Γιατί ο Μάικλ Όουεν «έκραξε» τον Κλοπ μετά το 2-0 επί της Βιγιαρεάλ

Πέρασε από φωτιά και αμμόνι εκείνο το κρύο απόγευμα στο Νόριτς η ομάδα του Γιάννη Κόλλια. Το 4-2 της 17ης Δεκεμβρίου 1997 της έδωσε την πρόκριση στην τελικό φάση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος U21 του 1998, που επρόκειτο να γίνει την τελευταία εβδομάδα του Μαΐου του 1998 στο Βουκουρέστι. Η Αγγλία είχε υλικό για… χάζεμα: σε αυτήν την ομάδα έπαιζαν μαζί ο Στίβεν Τζέραρντ και ο Φρανκ Λάμπαρντ, στην άμυνα δέσποζε η φυσιογνωμία του Ρίο Φέρντιναντ, αριστερά αλώνιζε ο Άσλεϊ Κόουλ, ενώ δίδυμο με τον Όουεν έκανε ο Εμίλ Χέσκεϊ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Άιντραχτ όπως λέμε… Παναθηναϊκός

Από την άλλη μεριά, ο ποδοσφαιριστής από τα Φιλιατρά, ήδη παίκτης του Παναθηναϊκού, ο οποίος τον απέκτησε το καλοκαίρι του 1996 από την Καλαμάτα, ενδεχομένως να σκεφτόταν τη δική του μεγάλη χαμένη ευκαιρία. Μόλις 30 μέρες πριν, στις 31 Μαΐου του 1998, η Εθνική έχασε στον τελικό από την Ισπανία. Εκείνο το 1-0 κόστισε σε όλη την ομάδα, αν και η πορεία της μέχρι το Euro 2004 είχε διευθετηθεί ακριβώς από εκείνο το βράδυ: τότε, δηλαδή, που οι διεθνείς ήταν καλύτεροι στο γήπεδο από την ομάδα του ακριβοθώρητου Γκούτι (αλλά και των Μίτσελ Σαλγάδο και Σάλβα Μπαγέστα), ενός νεαρού που είχε βγάλει σχεδόν μαζί με τον Ραούλ από τις ακαδημίες της η Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά έπεσαν πάνω στην αστοχία τους, το λάθος του άτρωτου σε όλη την τελική φάση Δημήτρη Ελευθερόπουλου, μια στιγμή σαν σκηνές από ταινία προσεχώς, που έφερε το γκολ του Ιβάν Πέρεθ στο 64’ και τη διαιτησία του Μίχελ Λούμπος, που αργότερα έγινε ο τεχνικός διευθυντής του ΠΑΟΚ και έφυγε τον Δεκέμβριο του 2018, με την ομάδα της Θεσσαλονίκης αργότερα να κατακτά το πρωτάθλημα. Θα θυμάται κάποιος το περιβόητο παιχνίδι με την ΑΕΚ, όταν βρέθηκε μαζί με τον Ιβάν Σαββίδη στον αγωνιστικό χώρο με απειλητικές διαθέσεις ο Σλοβάκος.

Ένας κι ένας οι παίκτες της Εθνικής

Ο Λούμπος δεν κλήθηκε ποτέ να απολογηθεί για εκείνη την εχθρική διαιτησία, που έφερε τον Δημήτρη Μαυρογενίδη στα όριά του και που, προς τη λήξη του παιχνιδιού, τον έκανε να του επιτεθεί με άπταιστα… ελληνογαλλικά, που τώρα θα γινόταν μέχρι και να τον… καθίσουν στο σκαμνί του δικαστηρίου.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ: Ου λα, Ερίκ Καντονά, με σηκωμένο το γιακά

Η «γαλανόλευκη» ήταν καλύτερη από τους Ισπανούς σε εκείνο το παιχνίδι στην πρωτεύουσα της Ρουμανίας, αλλά μαζί με το γκολ «παγιώθηκε» μια παράδοση που επεκτάθηκε: τρεις από τους πέντε τελικούς που έχουν παίξει οι μικρές Εθνικές είναι απέναντι στους Ισπανούς και όλοι έχουν τελειώσει με σκορ 1-0 εις βάρος της Ελλάδας. Πλην του 1988, που η Εθνική του Ανδρέα Σταματιάδη ηττήθηκε 3-0 από τη Γαλλία, σε ένα σύστημα που είχε δύο τελικούς, με τον πρώτο να γίνεται στις 25 Μαΐου στο Καραϊσκάκη (0-0) και τον Ερίκ Καντονά να… σβήνεται από τον Γιώργο Κούτουλα, και το δεύτερο στις… 12 Οκτωβρίου στο Μπεσανσόν, όταν οι «τρικολόρ», δίχως Καντονά αλλά με τον Λοράν Μπλαν στη σύνθεσή τους κατέκτησαν το τρόπαιο, το μοτίβο ήταν ίδιο και μελλοντικά: το 2007 η U19 του Νίκου Νιόπλια, με Σωτήρη Νίνη και Κώστα Μήτρογλου, έχασε στο Λιντς της Αυστρίας από το γκολ του Ντάνι Παρέχο στο 38’, το 2012 στο Ταλίν της Εσθονίας ηττήθηκε με το γκολ του Χεσέ στο 80’.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Ο Κώστας Μήτρογλου πάντα αγκάλιαζε το παιδί που… δεν έκρυβε

Αναμφισβήτητα, όμως, εκείνη η ομάδα, του Βουκουρεστίου, αποτελεί την κορυφαία φουρνιά στην Ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, μακράν από τη δεύτερη. Το ταλέντο που είχε να διαχειριστεί ο Κόλλιας, ο οποίος, 89 Μαΐων πια, επιμένει ότι σε περίπτωση αποκλεισμού με την Αγγλία η νεοσύστατη διοίκηση της ΕΠΟ θα τον είχε διώξει, ήταν πρωτόφαντο για τα ελληνικά χρονικά, τουλάχιστον στις μικρές ηλικίες.

Σε όλες τις μικρές Εθνικές υπάρχουν γνωστά ονόματα, ακόμα και για εκείνους που δεν ασχολούνται εις βάθος με τα του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά αυτή το… παράκανε: οι δύο αρτίστες, ο Ελευθερόπουλος και ο Λυμπερόπουλος. ήταν μόνο η κορυφή της πυραμίδας. Ο Τραϊανός Δέλλας και ο Παρασκευάς Άντζας ήταν το ντελικάτο δίδυμο των στόπερ, ο Γιάννης Γκούμας, που είχε δοκάρι στον τελικό, έπαιζε αμυντικός μέσος, ο Άγγελος Μπασινάς ήταν αναπληρωματικός, ο Παντελής Κωνσταντινίδης, που έκανε σπουδαίες εμφανίσεις συνολικά στο τουρνουά, σκοράροντας και το κρίσιμο πρώτο γκολ στο Νόριτς, είχε συνεπώνυμο, τον Σωτήρη, στο κέντρο δέσποζε η φυσιογνωμία του Ιεροκλή Στολτίδη και βέβαια αρχηγός ήταν ο μύθος που ακούει στο ονοματεπώνυμο Γιώργος Καραγκούνης. Αυτός ο σπουδαίος αρχηγέτης της Εθνικής είχε βάλει το γκολ της νίκης, έπειτα από θαυμάσια προσπάθεια του Παντελή Κωνσταντινίδη, στον προημιτελικό με τη Γερμανία, ενώ κόντρα στους Ολλανδούς, οι οποίοι είχαν για βασικούς τον Άρνολντ Μπρούκινγκ, τον Ντιρκ Βούτερ και τον Ρόι Μακάι, ενώ αναπληρωματικοί ήταν ο… Ρουντ φαν Νίστελροϊ και ο Μαρκ φαν Μπόμελ, ο Λυμπερόπουλος έβαλε δύο γκολ και ο Άντζας ένα, για το εκκωφαντικό 3-0.

Μια αφιέρωση που έμεινε ημιτελής

Όλο το υλικό της Εθνικής ήταν… μπουκιά και συχώριο: αναπληρωματικός τερματοφύλακας ήταν ο Σωτήρης Λυμπερόπουλος, ενώ ο Κόλλιας είχε την άνεση να χρησιμοποιεί, σε βάθος διετίας, ως αλλαγές ποδοσφαιριστές όπως ο Γιώργος Αλεξόπουλος, ο Κώστας Κιάσσος, ο Σταύρος Λαμπριάκος, ο Στέλιος Σφακιανάκης, ο Γιώργος Κουλακιώτης και ο Γιώργος Κόλτζος στο βάθος αυτής της διετίας. Στην αποστολή δεν βρέθηκε ο Παναγιώτης Μπαχράμης, που έχασε αδόκητα τη ζωή του στις 13 Αυγούστου του 2010 και δεν ταξίδεψε στη Ρουμανία λόγω ενός τραυματισμού, αλλά και ο τρίτος τερματοφύλακας, που δεν είχε δικαίωμα λόγω των κανονισμών, Διονύσης Χιώτης. Έξι παίκτες εκείνης της ομάδας (Άντζας, Γκούμας, Μπασινάς, Καραγκούνης, Δέλλας και Λάκης) έγιναν πρωταθλητές Ευρώπης έξι χρόνια αργότερα στην Πορτογαλία, αλλά για αυτήν την επιτυχία έχουν μερίδιο ευθύνης και οι απόντες, αυτοί, δηλαδή, που δεν προτίμησε ο Ότο Ρεχάγκελ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Με τον Μίκη και τον Οτο…

Οι περισσότεροι εκ των ποδοσφαιριστών αυτής της ομάδας έκαναν πελώρια καριέρα, αλλά αν θυμούνται για κάτι, περισσότερο από όλα, εκείνο το χαμένο τελικό στο στάδιο της Στεάουα, ήταν επειδή δεν μπορούσαν να τον αφιερώσουν εκεί που ήθελαν. Το τραγικό τροχαίο της 9ης Φεβρουαρίου του 1998 στη Θέρμη Θεσσαλονίκης έκοψε το νήμα του Παναγιώτη Κατσουρή με τη ζωή. Οι συμπαίκτες του και φίλοι του, σε μια ηλικία που οι σχέσεις έχουν προοπτική ζωής, ήταν αποφασισμένοι να νικήσουν για τον άτυχο ποδοσφαιριστή του ΠΑΟΚ, ήταν το πρώτο μέλημά τους. Αυτό δεν συνέβη, όμως εκείνη η ομάδα, ασύγκριτη σε ό,τι αφορά το ποσοστό των ποδοσφαιριστών που έφτασαν να κατακτούν πρωταθλήματα και να παίζουν σε σπουδαία ευρωπαϊκά ματς, ακόμα και προημιτελικά Champions League, έγινε ο πρόδρομος της «χρυσής» δεκαετίας της Εθνικής Ανδρών, δηλαδή από το 2003 έως και το 2014.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News