Ο Κώστας Μήτρογλου και ο καημός του Παγκόσμιου Κυπέλλου

Ευρισκόμενος στο λυκόφως της καριέρας του και αν κάνει τον κόπο να μετρήσει τις πληγές του όλα αυτά τα χρόνια, ο Κώστας Μήτρογλου θα καταλήξει σε μία φάση: Στην ευκαιρία με την Κόστα Ρίκα, στο 120’, για τη φάση των «16» του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 2014, στις 29 Ιουνίου 2014. Εφτά χρόνια αργότερα, σχεδόν την ίδια ημερομηνία, ο Μήτρογλου υπέστη κάτι που λέγεται πυελονεφρίτιδα, δηλαδή μόλυνση του νεφρού και της νεφρικής πυέλου από τραυματισμούς. Αυτό σήμαινε ότι το δεύτερο στάδιο της προετοιμασίας στην Αυστρία με τον Άρη ο διεθνής επιθετικός δεν θα μπορέσει να το ακολουθήσει. Πρακτικά, πρόκειται για χαμένο έδαφος, που ουδείς θέλει, ειδικά όταν πρόκειται για έναν 33χρονο φορ. Πάντως, η αγορά σπιτιού στη Θεσσαλονίκη δείχνει ότι εκεί οραματίζεται τη συνέχεια και ενδεχομένως το κλείσιμο της καριέρας του.

Είτε πρόκειται, όμως, για τραυματισμούς και ασθένειες είτε όχι, ένας από τους πιο επιδραστικούς Έλληνες φορ της τελευταίας 20ετίας έχει μεγάλη δυσκολία να βρει την κολυμβήθρα του Σιλωάμ του, μια χρονιά η οποία δεν πρόκειται να διακοπεί. Την έχει ανάγκη, για να φτάσει στο τέλος της καριέρας του με τρόπο που θα τον γεμίζει.

Ήταν επιθυμητός

Αγωνίστηκε σε σπουδαίους συλλόγους, αν και μπορούσε περισσότερα: μεγαλύτερη σημασία είχε τι ήθελε

Σε μια παραδοξολογία, αν και δεν μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι έφτασε ακριβώς εκεί που μπορούσε, ο Κώστας Μήτρογλου έκανε σπουδαία καριέρα. Ο αόριστος χρόνος δεν απαιτείται, καθώς και τώρα παίζει σε μια ομάδα ανταγωνιστική, η οποία πέρυσι κατέλαβε την 3η θέση στη Super League, ενώ το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα πέρασε μόνο κάτω από τον Ολυμπιακό στη βαθμολογία.

Η παρουσία του σε Μπενφίκα και Μαρσέιγ, αλλά και Γαλατάσαραϊ και Αιντχόφεν, όπως και να κρίνεται εκ του αποτελέσματος, σήμαινε ότι αυτές οι τέσσερις ομάδες ήθελαν να τον εντάξουν στο δυναμικό τους. Δεν πρόκειται για κατάσταση παίξε γέλασε, αφού οι τρεις εξ αυτών έχουν κατακτήσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών, ενώ η τουρκική, στην οποία, κιόλας, ο 33χρονος φορ είχε την πιο ισχνή παρουσία, έχει επίσης ευρωπαϊκό τρόπαιο, το Κύπελλο UEFA το 2000. Μάλιστα, το γκολ του στο 95’ του ματς με την Ακχισάρ Μπελεγιντεσπόρ, για το πρωτάθλημα, που ήταν η μόνη φωτεινή παρουσία του με τη φανέλα της Γαλατά, έβαλε τους οικοδεσπότες να παίξουν το «Τρελοκομείο» του Πάνου Κιάμου από τα μεγάφωνα.

Αυτοί οι σπουδαίοι σύλλογοι, που σε ορισμένες περιπτώσεις τον «χρυσοπλήρωσαν», εκτίμησαν περισσότερο τις δυνατότητές του: Την άρτια τεχνική, το ακριβές σουτ, το ξεμαρκάρισμα, τη φυσική δύναμη και το μπόι. Ο Μήτρογλου υπάκουε στις δικές του μούσες και γι’ αυτό έπαιξε ποδόσφαιρο με έναν τρόπο που ήταν αποκλειστικά δικός του: Δεν ήταν ένας δημόσιος υπάλληλος που πήγαινε στη δουλειά και δεν καταλάβαινε άλλη γλώσσα από εκείνη που ήξερε.

Ατίθασο ταλέντο

Η συγχώρεση, οι πυροβολισμοί και μια αυτοπεποίθηση που στοίχισε

Ποιος δεν θυμάται, στην πρώτη θητεία του Ερνέστο Βαλβέρδε, τις νουθεσίες και την εκπαιδευτική μέθοδο που ακολουθούσε ο Ισπανός τεχνικός με τον Μήτρογλου; Είχαν συμβεί ήδη πολλά: παρά την απαγόρευση, ο Μήτρογλου συνέχιζε να πανηγυρίζει με… πυροβολισμούς τα γκολ του. Υπήρξε ατίθασος και ανένταχτος. Δεν φοβόταν… άνθρωπο. Ο Βαλβέρδε ήλπιζε, με τις κινήσεις του, να τον κάνει να κατανοήσει τη δουλειά που έπρεπε να βάλει, για να φτάσει εκεί που οι ικανότητές του του υπόσχονταν. Παρ’ όλα αυτά, όσο κι αν είναι ένα όμορφο θέαμα να βλέπεις τις δεξιότητες ενός ταλέντου απλωμένες τόσο άσχημο είναι να σκέφτεσαι πού θα μπορούσε να έχει φτάσει και να βλέπεις να κατασπαταλάται.

Γι’ αυτό, μετά την πρώτη θητεία του στον Ολυμπιακό, τη σεζόν 2008-09, μετά το χαμένο, ετσιθελικά χτυπημένο, δείγμα της αυτοπεποίθησής, πέναλτι του Μήτρογλου στη ρεβάνς για τους προκριματικούς του Champions League με την Ανόρθωση, παρά το γκολ με τη Λάρισα ένα χρόνο και κάτι μήνες πριν, που ουσιαστικά είχε δώσει το πρωτάθλημα στον Ολυμπιακό, η επιστροφή του «τσινγκούρι» στο λιμάνι συνοδεύτηκε από… έλλειψη υπομονής για τον διεθνή φορ.

Ο Ολυμπιακός, μία ομάδα της οποίας οι οπαδοί έχουν έφεση στην προσωπολατρία, μπορούσε να συγχωρήσει το χαρισματικό παιδί του, σαν χαζογονιός να κάνει τα στραβά μάτια στα ατοπήματά του. Ο Βαλβέρδε, ένας προπονητής σοβαρός, που πάνω από όλα θέλει να είναι φίλος της Θέμιδος και να κρίνει με βάση τη ζυγαριά της, όχι. Το μεγαλύτερο μέρος της διετίας του πέρασε δανεικός στον Πανιώνιο και τον Ατρόμητο και, όταν έφυγε πια η ευγενική φυσιογνωμία από την Εξτρεμαδούρα, ο γεννημένος στην Καβάλα φορ, με τη σχηματικά οξύμωρη… γερμανική ποδοσφαιρική ανατροφή, επέστρεψε στον Ολυμπιακό.

Παίζει εκεί που είναι ευτυχισμένος

Του αρέσει το άγριο ταμπεραμέντο και οι άνθρωποι που τον καταλαβαίνουν

Στην ούγια, ουδείς μπορεί να ξεχάσει τις εικόνες: Το γυριστό με τον Παναθηναϊκό, τα γκολ στο Λονδίνο, το Μπορντό και με τη Μονπελιέ. Τα τέσσερα, τρομακτικά εύκολα, χατ τρικ σε 35 μέρες, από το 0-5 με τον Λεβαδειακό την 1η Σεπτεμβρίου του 2013 έως το 6-0 με τη Βέροια στις 6 Οκτωβρίου, με προμετωπίδα, βεβαίως, το αριστούργημα της 2ης Οκτωβρίου στις Βρυξέλλες, εκείνο το 3-0 επί της Άντερλεχτ, για τους ομίλους του Champions League, που θα τον συνοδεύει για πάντα. Τον τρόμο των Ρουμάνων στα δύο μπαράζ στο Παγκόσμιο Κύπελλο, τα δύο γκολ στο Καραϊσκάκη, στο 3-1, και ειδικά εκείνη τη στιγμή που πετάχτηκε για να πάρει την μπάλα στο Βουκουρέστι, όταν όσοι έβλεπαν το παιχνίδι θεώρησαν -και με το δίκιο τους- τον Τσιπριάν Ταταρουσάνου μελλοθάνατο.

Ο Μήτρογλου έπαιξε για τον Μίτσελ, ο οποίος ήταν ένας προπονητής που τον καταλάβαινε, ίσως επειδή υπήρξε σπουδαίος ποδοσφαιριστής. Ο Ισπανός ήταν που τον παρέδωσε στον Φερνάντο Σάντος έτοιμο -και βέβαια ο ίδιος που κέρδισε από το μεγαλύτερο κρεσέντο Έλληνα φορ στα χρονικά. Ο Μήτρογλου έπαιξε ως επιδραστικός φορ για την Μπενφίκα, την ομάδα που πετάει ο αετός στο «Λουζ», βάζοντας 52 γκολ σε 88 εμφανίσεις. Έπαιξε για τη Μαρσέιγ, την ομάδα-καμάρι του «τρελού» γαλλικού νότου, για την οποία κάποτε είπαν ότι ευτυχώς που ο Ζινεντίν Ζιντάν δεν φόρεσε τη φανέλα της, γιατί δεν θα ήταν ο παίκτης που ξέραμε. Έφτασε να συμμετάσχει (και να έχει δοκάρι) σε τελικό Europa League, στις 16 Μαΐου του 2018 απέναντι στην Ατλέτικο Μαδρίτης, ολοκληρώνοντας μια χρονιά

Έπαιξε, ως έφηβος, με την εθνική U19, την οποία, με τον Σωτήρη Νίνη, μια παρεμφερή περίπτωση, οδήγησε στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος το 2007. Έπαιξε εκεί που ένιωθε ευτυχισμένος, εκεί, εν πάση περιπτώσει, που το μπρίο και το ταμπεραμέντο του επέτρεπε να αναπτυχθεί.

Το 18ο γκολ

Ο τραυματισμός που κόστισε μια πρόκριση

Ο Κώστας Μήτρογλου ήταν τόσο καλός, την εποχή των ντουζενιών του με τον Ολυμπιακό, που η Φούλαμ, που τον απέκτησε, έδωσε 12 εκατομμύρια λίρες (ένα δυσθεώρητο ποσό για γηγενή παίκτη ελληνικής ομάδας) για να τον αποκτήσει, αν και είχε πληροφορηθεί για τον τραυματισμό στο γόνατο. Η υποψία ότι ο τότε 24χρονος επιθετικός θα μπορούσε να σκοράρει ακατάπαυστα στο δεύτερο μισό της σεζόν, δεν επαληθεύτηκε. Αυτό που ήθελε ο Μήτρογλου τότε, ήταν να παίξει έτοιμος στο Παγκόσμιο Κύπελλο.

Ανεξαρτήτως αν βρει το ελιξίριο της νεότητας με τον Άρη ξανά, αν μπορέσει να κάνει μια σεζόν δίχως προβλήματα σε ένα οικείο περιβάλλον -το οποίο φαινομενικά του ταιριάζει- αν μπορούσε να έχει συν 50 γκολ στην καριέρα του, το μόνο στατιστικό που θα άλλαζε ήταν αυτό το 17, που έχει στα γκολ του στην εθνική ομάδα. Εκείνος που παρατηρεί την πορεία του, μπορεί να αμφιβάλλει αν θα μετανιώσει για οτιδήποτε, είτε πρόκειται για συμπεριφορά είτε για απόδοση στον αγωνιστικό χώρο. Θα έκανε, όμως, πολύ ευχάριστα τα γκολ του με την Εθνική 18, μόνο όμως αν αυτό, το ένατο στη σειρά, έβαζε -κάτι που εύκολα θα έκανε αν ήταν καλά- στην «Αρένα Περναμπουκάνο», του Ρεσίφε, στις 29 Ιουνίου του 2014, απέναντι στην Κόστα Ρίκα. Όλα τα άλλα είναι οδοντόβουρτσες.