The Karpet Show: Μέχρι τέλους, αλλά έχει κι άλλο πολύ

Ο Ολυμπιακός ολοκλήρωσε τη δουλειά και κατέκτησε το πρωτάθλημα στο μπάσκετ με τον τρόπο που έπρεπε: με μια άνετη νίκη σε ένα κατάμεστο ΣΕΦ και ένα πάρτι ειδικά αφιερωμένο στον τεράστιο Γιώργο Πρίντεζη.

Για τον Πρίντεζη θα γράψω κάτι αναλυτικότερα την επόμενη εβδομάδα. Για την ολοκλήρωση της σειρά των τελικών θέλω απλά να πω ότι συνιστά μεταξύ άλλων κι ένα μεγάλο μάθημα. Για όλους μας.

Νέντοβιτς και Παπαγιάννης συγκινητικοί

Η σειρά ολοκληρώθηκε με πολλά που δεν είχαμε δει στα προηγούμενα δυο ματς – κι έτσι έπρεπε, ώστε να μην υπάρχει η παραμικρή απορία για το γιατί κέρδισε εύκολα ο Ολυμπιακός: κέρδισε γιατί ήταν πολύ ανώτερος κι αν ο Γιώργος Μπαρτζώκας ήταν πιο προσεχτικός στο πρώτο ματς της σεζόν με τον ΠΑΟ (το κατά τη γνώμη μου πιο εύκολο) ο Ολυμπιακός θα είχε τελειώσει την σεζόν του στην Ελλάδα μόνο με νίκες.

Ο Παναθηναϊκός ήθελε να δει ένα μεγάλο ματς του Παπαγιάννη και του Νέντοβιτς: ο Παπαγιάννης πάλεψε και στο δεύτερο ματς (μετά την αιχμαλωσία του από τον Φαλ στο πρώτο) και χθες παραδόθηκε τελευταίος κάνοντας πολλά και σπουδαία. Ο Νέντοβιτς δεν υπήρχε στα δυο πρώτα παιγνίδια και χθες θέλησε να πάρει το ματς μόνος του: ήταν καταπληκτικός για ένα ημίχρονο, αλλά πολύ μόνος. Οι δυο παίκτες αυτοί ήταν η μεγάλη ελπίδα του ΠΑΟ για να είναι ανταγωνιστικός: αποδείχτηκε πως δεν έφταναν παρόλο που χθες έδωσαν τα πάντα. Ο Παπαγιάννης είχε 15 πόντους (7/8 δίποντα), 10 ριμπάουντ και 3 τάπες. Ο Νέντοβιτς, που χάλασε τα στατιστικά του στο τέλος, είχε 23 πόντους (5/9 δίποντα, 3/9 τρίποντα, 4/5 βολές), αλλά στο καλύτερο τον φρέναρε αυτή τη φορά ο Λαρεντζάκης αρχικά και ο ΜακΚίσικ στο τέλος. Τρίτος παίκτης να βοηθήσει – ειδικά επιθετικά – δεν υπήρχε.

Στο κάδρο «Λάρι», Σακίλ, Σάσα

Αλλά κι ο Ολυμπιακός είχε την ανάγκη να βάλει στο δικό του κάδρο πρωταγωνιστές που στους δυο προηγούμενους τελικούς δεν είχαμε δει. Χθες ήταν η βραδιά που φάνηκε ξανά η χρησιμότητα του Λαρεντζάκη (που ήρθε από τον πάγκο κι έδωσε λύσεις στο δεύτερο δεκάλεπτο που έκρινε το ματς), η πρόοδος του ΜακΚίσικ (που έχει εξελιχτεί μέσα στη σεζόν και σε εξαιρετικός αμυντικός), η δυνατότητα προσφοράς του Ζαν Σαρλ που χθες έδωσε πιο πολλά από τον Χασάν Μάρτιν. Βέβαια υπεράνω όλων ήταν χθες ένας καταπληκτικός Βεζένκοφ κι έτσι έπρεπε: στο τελευταίο ματς της σεζόν όφειλε να θυμίσει ότι ήταν ο σταθερότερος μέσα στη σεζόν και φυσικά να τιμήσει με ένα μεγάλο ματς τον Πρίντεζη τη στιγμή που θα ολοκληρωνόταν η «παράδοση – παραλαβή» όχι απλά μιας θέσης, αλλά ενός ρόλου. Ο Βεζένκοφ είναι ιδανικός διάδοχος του Πρίντεζη (κι ας αγωνίζεται στη θέση 4 ολότελα διαφορετικά) γιατί έχει πάνω από όλα το ήθος, την ψυχραιμία και το coolness του απερχόμενου αρχηγού.

Από τη σειρά δεν θα μπορούσε να λείπει και ένα κακό δεκάλεπτο του Ολυμπιακού – το χθεσινό τρίτο θύμισε πιο πρόβλημα η ομάδα πρέπει να λύσει του χρόνου. Καλά είναι τα τρίποντα και οι αιφνιδιασμοί, αλλά χρειάζεται και λίγο πιο πολύ παιγνίδι στο ποστ και λίγο πικ ελ ρόλ κι ας μην τρελαίνεται για αυτά ο Μπαρτζώκας. Που είχε τόση εμπιστοσύνη στην επίθεση της ομάδας που στα time out μιλούσε μόνο για άμυνα.

Ματς βέβαια επί της ουσίας δεν υπήρξε. Παρά τους ηρωϊσμούς του Νέντοβιτς και το μεστό παιγνίδι του Παπαγιάννη ο Ολυμπιακός πέτυχε 30 πόντους στο πρώτο δεκάλεπτο επιβάλλοντας ένα ρυθμό που ο ΠΑΟ δύσκολα θα μπορούσε να ακολουθήσει, αν και χθες προσπάθησε να παίξει πιο γρήγορα. Στο ημίχρονο ο Ολυμπιακός ήταν στο +15 και τη διαφορά την είχε χτίσει με τη δεύτερη πεντάδα του. Ο ΠΑΟ έδωσε την εντύπωση ότι έκανε ότι μπορούσε αλλά μπορούσε λίγα. Γιατί; Γιατί εδώ και χρόνια πορεύεται με ένα και μόνο σχέδιο: το πώς θα φτιάξει μια ομάδα που θα κερδίσει τον Ολυμπιακό. Κι όχι μια ομάδα που θα παίξει μπάσκετ.

Διαβάστε εδώ ολόκληρο το άρθρο του Αντώνη Καρπετόπουλου

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News