Ρεάλ Μαδρίτης: Το αληθινό κίνητρο του Εντέν Αζάρ

Η επιστροφή του Εντέν Αζάρ στις προπονήσεις της Ρεάλ Μαδρίτης τον βρήκε στα ενδεδειγμένα κιλά. Οι Μαδριλένοι χάρηκαν ιδιαιτέρως από την κατάστασή του, αλλά το κίνητρο του Βέλγου δεν αφορά στους «μερένχες». Οιστρηλατείται από το επερχόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο.

Όπως ο καπιταλισμός δεν εξετάζει τα κίνητρα των υπηρετών του -ακόμα κι αν αυτά είναι η… παντιέρα της επανάστασης εις βάρος του- αρκεί να τον υπηρετούν, έτσι και στη Ρεάλ Μαδρίτης δεν νοιάζονται για ποιο λόγο ο Εντέν Αζάρ εμφανίστηκε στην πρώτη των «μερένχες» με τα ενδεδειγμένα κιλά του και τη σωστή ποσόστωση σε λίπος και μυϊκό ιστό. Το σύστημα, ειδικά όταν πρόκειται για εκατομμύρια ευρώ, δεν λειτουργεί εγωιστικά, αλλά προτάσσει το αιτιατό σε σχέση με το αίτιο. Σε αυτό θα γινόταν να παρατεθεί το παράδειγμα του ίδιου του Βέλγου τα προηγούμενα χρόνια. Η θέση του στη Ρεάλ, παρά την επένδυση που έγινε προς το πρόσωπό του το 2019, όταν δαπανήθηκαν 150.000.000 ευρώ για να αποκτηθεί και υπέγραψε πενταετές συμβόλαιο με συνολικές απολαβές 115.000.000 ευρώ, υπήρξε επισφαλής τα προηγούμενα χρόνια.

Ο Αζάρ είναι της γνώμης πως οι διακοπές θέλουν καλοπέραση. Τα καλά μαντάτα που μετέδωσε ο ισπανικός Τύπος αφήνουν την αίσθηση πως ο γεννημένος στο Λουβιέ διεθνής θέλει να κάνει μια νέα αρχή. Συνολικά, έχει παίξει μόλις 66 παιχνίδια με τη Ρεάλ -μία σεζόν του Λούκα Μόντριτς δηλαδή- έχει πετύχει μόνο 6 γκολ και έχει δώσει 10 ασίστ. Πέρυσι, που ο Κάρλο Αντσελότι ήθελε όσο οτιδήποτε άλλο ένα αξιόπιστο ροτέισον, έπαιξε 18 παιχνίδια πρωταθλήματος, τρία Champions League και δύο Copa del Rey. Για την ακρίβεια, ταλανίζεται συχνά από τραυματισμούς. Έχει ήδη χάσει 49 παιχνίδια πρωταθλήματος, 15 Champions League, τρία Copa del Rey και δύο Supercopa εξαιτίας τους.

Αυτό, βεβαίως, μπορεί να έχει να κάνει και με τον τρόπο που διαχειρίζεται το σώμα του όταν βρίσκεται σε διακοπές. Είτε πρόκειται για μυϊκούς τραυματισμούς είτε για ρήξη περόνης, ίωση ή κορονοϊό, ο Αζάρ δεν έχει χτίσει το πρέπον ανοσοποιητικό, ενώ υστερεί και οργανικά. Η εμφάνισή του στην πρώτη της Ρεάλ και οι ικανοποιητικές μετρήσεις δηλούν πως, στα 31 του, είναι αποφασισμένος να μην αφήσει ξανά τον οργανισμό του έρμαιο των εξωγενών παραγόντων, κάτι που στο σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι αυτονόητο. Η Ρεάλ και τα ακόμα δύο χρόνια που έχει συμβόλαιο μαζί της είναι φυσικά ένα δέλεαρ, αλλά το μεγαλύτερο κίνητρο είναι, φυσικά, το πανθομολογουμένως σπουδαιότερο για κάθε ποδοσφαιριστή της υφηλίου: το Παγκόσμιο Κύπελλο.

 

Η Κατάρ(α) πριν τις στιγμές δόξας με τη Ρεάλ

Ακριβώς αδιάφορη δεν την λες, πάντως είσαι βέβαιος ότι η εθνική ομάδα του Βελγίου δεν μπορεί να κάνει το βήμα παραπάνω σε μια σπουδαία διοργάνωση. Οι διακρίσεις της, για τα κυβικά της, δεν είναι, βέβαια, αμελητέες: έπαιξε στον τελικό του Euro το 1980, στην Ιταλία, όπου ηττήθηκε 2-1 από τη Δυτική Γερμανία με τα γκολ του «θωρηκτού» Χορστ Χρούμπες, το νικητήριο στο 88’, έπαιξε στον ημιτελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1986 και ηττήθηκε 2-0 από την Αργεντινή επειδή δεν υπήρχε ανθρώπινος τρόπος (δηλαδή όχι γερμανικός) να αναχαιτιστεί ο Ντιέγκο Μαραντόνα και ηττήθηκε από τη Γαλλία στο μικρό τελικό. Πήρε την τρίτη θέση στο Euro του 1972, όταν αποκλείστηκε 2-1 στον ημιτελικό με τη Δυτική Γερμανία και νίκησε 2-1 την Ουγγαρία στο μικρό τελικό. Έπαιξε σε έξι διαδοχικά Παγκόσμια Κύπελλα, από το 1982 έως το 2002, από τα συνολικά 12 που έχει συμμετάσχει. Επιπλέον, έχει έξι συμμετοχές σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Έχει βγάλει ποδοσφαιριστές όπως ο Πολ βαν Χιμστ, ο Γιαν Κέλεμανς, ο Έντσο Σίφο, ο Ζαν Μαρί Πφαφ, ο Μισέλ Πρντόμ, ο Έρικ Γκέρετς, ο Φρανκ Βερκότερεν και ο Μαρκ Βίλμοτς.

Αλλά καμία, μα καμία, φουρνιά θεωρείται ανώτερη από αυτήν εδώ. Δεν πρόκειται μόνο για τον Αζάρ, που ούτως ή άλλως συστήθηκε ως ο «εγκέφαλος» αυτής της ομάδας, αλλά και για τον κορυφαίο πλέι μέικερ στον κόσμο, τον Κέβιν ντε Μπρόινε. Το ταλέντο της μοιάζει ατέρμονο: από τον Ρομέλου Λουκάκου στον Γιανίκ Καράσκο και τον Άξελ Βίτσελ, από τον Τιμπό Κουρτουά στον Γιούρι Τίλεμανς, τον Γιάν Βερτόνγκεν και τον Ντρις Μέρτενς, από τον (αδελφό του Εντέν) Θόργκαν Αζάρ, με τα 43 γκολ και τις 52 ασίστ σε 217 παιχνίδια στην Bundesliga, πρώτα με τη φανέλα της Γκλάντμπαχ και έπειτα με εκείνη της Ντόρτμουντ, έως τους Τόμπι Αλντερβάιρελντ, Τόμας Βερμέλεν και Τόμας Μουνιέρ, βρομοκοπάει δεξιότητες και ταλέντο. Ο προπονητής, Ρομπέρτο Μαρτίνεθ, είναι εδώ και έξι χρόνια στο τιμόνι της ομάδας. Με αυτά και με αυτά, το Βέλγιο δεν εμπνέει οποιουδήποτε είδους εμπιστοσύνη.

Στο Παγκόσμιο του 2014, όταν άρχισε η περιήγηση της ομάδας στις μεγάλες διοργανώσεις, αποκλείστηκε με το γκολ του Άνχελ ντι Μαρία στην παράταση του προημιτελικού με την Αργεντινή. Στο Euro του 2016, όταν τα αγόρια είχαν μεγαλώσει και βρίσκονταν στα ντουζένια τους, τους άφησε εκτός στον προημιτελικό η Ουαλία, 3-1. Το 2018, στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας, έκαναν την υπέρβαση: ανέτρεψαν το εις βάρος τους 2-0 από την Ιαπωνία κινηματογραφικά και με το γκολ του Νασέρ Τσαντλί στις καθυστερήσεις προκρίθηκαν στους προημιτελικούς. Νίκησαν 2-1 τη Βραζιλία και έπειτα υποκλίθηκαν σε όποια ήταν η κορυφαία ομάδα της διοργάνωσης: η Γαλλία. Στον ημιτελικό ηττήθηκαν 1-0, αλλά ήταν έως εσχάτως ανταγωνιστικοί. Πήραν την τρίτη θέση στη διοργάνωση, με το 2-0 επί της Αγγλίας.

Όμως, πέρυσι, στο Euro, έκαναν βήματα πίσω. Η αλήθεια είναι ότι στον προημιτελικό με τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης Ιταλία έφτασαν αφού έβγαλαν εκτός την Πορτογαλία στους «16», 1-0, όπως, επίσης, πως ο Ντε Μπρόινε ήταν τραυματίας και έπαιξε καταναγκαστικά, ενώ ο Αζάρ δεν μπορούσε να αγωνιστεί. Δικαιολογίες υπάρχουν και στέκουν, αλλά μπροστά στο χρόνο υποχωρούν. Ο χρόνος είναι ο κριτής. Εκείνος που χτυπά το καμπανάκι με το υπερεπείγον.

Το Βέλγιο διαθέτει έναν από τους κορυφαίους τερματοφύλακες, τον καλύτερο πλέι μέικερ, έναν από τους πιο σημαντικούς επιθετικούς και έναν από τους πιο αποδοτικούς στράικερ στην Ιστορία του. Ο Αζάρ είναι 31 και ξέρει ότι αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία του ώστε να οδηγήσει την εθνική ομάδα της χώρας του πέρα από την Ερυθρά θάλασσα, στην κολυμβήθρα του ποδοσφαιρικού Σιλωάμ. Αν μη τι άλλο, είναι ο στρατάρχης της γενιάς με το περισσότερο ταλέντο από οποιονδήποτε άλλη. Κι αν η ιεραρχία παίζεται, επειδή ο Κέβιν ντε Μπρόινε είναι ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής μίας από τις καλύτερες ομάδες στον κόσμο, της Μάντσεστερ Σίτι, ο Αζάρ ξέρει ότι πρέπει να κάνει οπωσδήποτε κάτι ώστε να παίξει και τις τελευταίες πιθανότητές του για να οδηγήσει το Βέλγιο εκεί που δεν έχει ξαναπάει. Αν δεν το κάνει, θα πρόκειται για μια χαμένη γενιά, όλο μέλι και τηγανίτα τίποτα.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News