ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ: Ο Κούντε φοράει ήδη τα... παπούτσια του Μαντί

Προσωπικά είχα πάρα πολύ ψηλά τον ποδοσφαιριστή Γκιλιέρμε. Θεωρούσα ότι είναι ο πιο κομβικός στην -τότε- λειτουργία του Ολυμπιακού. Γι’ αυτό και όταν τέθηκε ζήτημα φυγής του αισθανόμουν σίγουρος ότι ο Ολυμπιακός θα έχει πρόβλημα. Ήρθε ωστόσο ο Εμβιλά και όσο γρήγορα μπήκε ο Βραζιλιάνος στην καρδιά καθενός που λατρεύει το ποδόσφαιρο, άλλο τόσο γρήγορα το κατάφερε και ο Γάλλος. Δεν θα πω… διέγραψε τον Γκιλιέρμε.

Διαφωνώ γενικώς με την τάση μας να… μηδενίζουμε κάποιον που φεύγει και να προσπαθούμε να ανεβάσουμε εκείνον που έρχεται. Εξάλλου είναι ίδιοι σε κάποια πράγματα και διαφορετικοί σε άλλα. Και συχνα μου λείπουν πράγματα που έδινε ο Γκιλιέρμε ενώ δεν έχω πάψει να αναρωτιέμαι: πως θα ήταν ο άξονας του Ολυμπιακού και με τους δύο μαζί; Από την άλλη βέβαια, με τον Γιαν υπάρχει η ίδια σιγουριά / βεβαιότητα ότι τα πάντα θα πάνε καλά.

Έκανα αυτό τον μακροσκελή πρόλογο για να σας περιγράψω την εικόνα που σχημάτισα στο φιλικό του Ολυμπιακού με την Σάλτσμπουργκ βλέποντας αρχικά τον Καμαρά και ύστερα τον Κούντε (σ.σ.: ζήτησε να τον προφέρουμε Κούντε) στη μεσαία γραμμή των ερυθρόλευκων. Στο α’ ημίχρονο, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο Καμαρά ήταν ο καλύτερος του Ολυμπιακού και χάρη σ’ αυτόν δεν δέχθηκε ακόμα μεγαλύτερη πίεση από τους Αυστριακούς η άμυνα των Πειραιωτών. Με Μπουχαλάκη και Πέπε να υστερούν σε ταχύτητα, ο Μαντί ήταν λες και έπαιζε μόνος του. Κι αν σκεφτείς ποιούς είχε απέναντί του, μάλλον τα κατάφερε και με το παραπάνω.

Και μπαίνει λοιπόν στο β’ ημίχρονο ο Κούντε και επιβεβαιώνει αφενός ότι κανείς δεν είναι αναντικατάστατος και αφετέρου ότι, ενδεχομένως, να κάνει ουκ ολίγα πράγματα καλύτερα από τον Μαντί. Ναι, είναι νωρίς για συμπεράσματα. Άλλα, από την άλλη, αν ένας παίκτης που είναι πίσω σε φυσική κατάταση και δέσιμο με τους άλλους παίζει έτσι κόντρα σε μια τόσο καλή ομάδα, πώς θα παίξει όταν φτάσει κοντά στο 100%;

Να η ερώτηση των εκατομμυρίων… Με τρέλανε, με την καλή έννοια, η απλότητα του Καμερουνέζου και η ταχύτητα σε σώμα αλλά, κυρίως, σκέψη. Ούτε πολλά κοντρόλ, ούτε να γυρίζει άσκοπα γύρω από τον άξονά του, ούτε να καθυστερεί. Μπάλα με τη μία και… φιλάκια. Κάπως έτσι κατάλαβα γιατί επέμενε τόσο και πριν από τρία χρόνια για ‘κείνον ο Πέδρο Μαρτίνς και υπογράμμισε στις δηλώσεις του αμέσως μετά το ματς ότι ήταν αυτό ακριβώς που έψαχνε.

ΥΓ: Αναμφίβολα το φιλικό κόντρα στη Σάλτσμπουργκ ήταν με διαφορά το πιο χρήσιμο από τα έως τώρα που έχει δώσει ο Ολυμπιακός λόγω της έντασης των αντιπάλων και της κλάσης τους. Σε κάτι τέτοια ματς «μετράς» με μεγαλύτερη ασφάλεια κάποια πράγματα. Όχι εγώ κι εσείς που μπορεί να έχουμε άλλη εικόνα ή απαιτήσεις αλλά ο αρμόδιος, δηλαδή ο προπονητής.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News