Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς: Γιατί δεν έπαιξε ποτέ ο «Τζόλε» στην εθνική Ελλάδος;

Πύργος, σαράντα χρόνια πριν, Άνοιξη του 1992. Η πάλαι ποτέ ενωμένη Γιουγκοσλαβία βιώνει τη φρίκη ενός πολέμου που θα άλλαζε μια για πάντα τη μοίρα της…

Είναι τα χρόνια που το καμάρι της Ηλείας, ο θρυλικός Πανηλειακός ετοιμάζεται να πορευτεί στις ράγες της εκτόξευσης, στα χέρια ενός οραματιστή παράγοντα, του Σάκη Σταυρόπουλου. Στις ίδιες ράγες που έμελλε να φέρουν με τρένο στη χώρα μας έναν από τους μεγαλύτερους ξένους ποδοσφαιριστές που πάτησαν το χορτάρι των ελληνικών γηπέδων: Τον ένα και μοναδικό Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς!

Ο άνθρωπος που τον υποδέχτηκε στον Πύργο, ήταν ο δημοσιογράφος, Θέμης Μαντάς, εκ των κορυφαίων ανταποκριτών αθηναϊκών Μέσων σε επαρχιακή πόλη. Βλέπετε, εκείνον τον καιρό δεν υπήρχαν ούτε διαδίκτυο, ούτε social media, ούτε sites και η ενημέρωση για ότι συνέβαινε εκτός λεκανοπεδίου της Αττικής στηριζόταν αποκλειστικά στον ανθρώπινο παράγοντα.

«Η αλήθεια είναι ότι τον κοροϊδέψαμε λίγο τον Τζόλε για να υπογράψει στον Πανηλειακό. Του είχαμε πει ότι η ομάδα αγωνιζόταν στη Β’ Εθνική – ενώ έπαιζε ακόμη στην τρίτη – αλλά τον πείσαμε να έρθει με τη βοήθεια ενός ξαδέλφου μου που σπούδαζε ψυχολογία στη Σερβία», θυμάται ο Θέμης Μαντάς νοσταλγώντας τη μέρα που ο Τζόρτζεβιτς έφτασε στον Πύργο.

«Εντάξει, 45 εκατομμύρια δραχμές είχε δώσει ο Σταυρόπουλος στην πρώην ομάδα του για να τον αποκτήσει. Τεράστιο ποσό για την εποχή. Αλλά στον Πανηλειακό είχαμε όλοι τρελαθεί μ’ αυτά που βλέπαμε στις βιντεοκασέτες. Ναι, ο Αντώνης Γεωργιάδης βοήθησε πολύ τον Τζόλε να εξελιχθεί, αλλά το παιδί είχε σπάνια πάστα πριν καν έρθει στη χώρα μας», προσθέτει ο Θέμης Μαντάς, με τον οποίο επικοινωνήσαμε για να μας απαντήσει σε ένα συγκεκριμένο ερώτημα: «Γιατί τελικά δεν έπαιξε ποτέ στην εθνική Ελλάδος ο Τζόλε»;

Αφήνουμε τον ίδιο να μας αφηγηθεί την ιστορία…

«Από το τηλέφωνο δεν γινόταν να παίξει ο Τζόλε στην εθνική Ελλάδος»

«Ο Πρέντραγκ ήρθε σε μια εποχή που η εθνική μας ομάδα θύμιζε φτωχό συγγενή σε όσες διοργανώσεις μετείχε. Σκεφτείτε ότι ακόμη δεν είχαμε παίξει ποτέ σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Ερχόμενος, λοιπόν, στην Ελλάδα δεν είχε στο μυαλό του να παίξει στην εθνική μας. Πάντα το όνειρο του ήταν να αγωνιστεί στην εθνική Σερβίας. Ωστόσο, πιθανότατα να μην είχε και τη μεγάλη καριέρα που θα ακολουθούσε, δεδομένα δεν περνούσε από τη σκέψη του ότι θα παντρευόταν Ελληνίδα κι όταν η χώρα μας θα γινόταν, ουσιαστικά η δεύτερη πατρίδα του.

Ο Τζόλε θα μπορούσε να πειστεί να αγωνιστεί στην εθνική μας, αν έβλεπε πραγματικό ενδιαφέρον από την Ελληνική Ομοσπονδία για τη δική του περίπτωση. Ποτέ δεν συνέβη αυτό. Παρά το γεγονός ότι τη δεκαετία του ’90 ο Πύργος αποτελούσε αιμοδότη των αντιπροσωπευτικών μας συγκροτημάτων, δεν θυμάμαι παράγοντα της ΕΠΟ να έχει πατήσει το πόδι του στην πόλη μας. Μόνο τον Λάμπρο τον Τσεμπεράκη βλέπαμε.

Ο Τζόλε θα μπορούσε να πειστεί να αγωνιστεί στην εθνική μας, αν έβλεπε πραγματικό ενδιαφέρον από την Ελληνική Ομοσπονδία για τη δική του περίπτωση.

Καραγκούνης, Λάκης, Αλεξόπουλος, Γιαννακόπουλος, τόσοι και τόσοι Έλληνες διεθνείς (είτε με την ανδρών, είτε στις μικρότερες ηλικίες) ήταν είτε βέροι Πυργιώτες, είτε πέρασαν από τον Πανηλειακό.

Πολλοί έμελλε να γίνουν φίλοι του Τζόρτζεβιτς, ανεξαρτήτως αν αγωνίζονταν στις ίδιες ομάδες. Υπήρχε, λοιπόν, το ιδανικό «ζεστό» περιβάλλον γύρω του για να πειστεί να εγκαταλείψει το όνειρο της εθνικής Σερβίας και να προσθέσουμε ένα… πυρηνικό όπλο στη δική μας εθνική. Κανείς, όμως, δεν ενδιαφέρθηκε σοβαρά. Μερικά τηλέφωνα και… τέλος!

Ακόμη και τον Πυργιώτη, Μιλτιάδη Παναγιωτόπουλο, μπορούσε να επιστρατεύσει η ΕΠΟ, ούτε αυτό δεν έκανε.

Μα αν δεν δείξεις ειλικρινές ενδιαφέρον σε έναν αθλητή της αξίας του Τζόλε, αν δεν έρθεις να τον συναντήσεις από κοντά όχι μία, αλλά δέκα φορές, είναι αδύνατον να τον κερδίσεις. Κι από όσο γνωρίζω η Ομοσπονδία δεν ενδιαφέρθηκε ζεστά για την περίπτωση του, ούτε στα πρώτα χρόνια του στον Πειραιά.

Αναφέρομαι φυσικά στα πρώτα χρόνια παρουσίας του στο ελληνικό ποδόσφαιρο, στα τέσσερα του Πανηλειακού και ουσιαστικά στην πρώτη διετία του στον Ολυμπιακό. Μετά τα κατορθώματά του είχε ξεπεράσει κατά πολύ τα ελληνικά σύνορα και απόλυτα φυσιολογικά το 1998 ήρθε η πρώτη κλήση του στην εθνική Σερβίας. Η ευκαιρία είχε χαθεί για εμάς νωρίτερα.

Να σας πω κάτι, με κάθε ειλικρίνεια, τώρα που έχουν περάσει τριάντα χρόνια από τη μέρα που τον γνώρισα στον Πύργο; Και κάθε δυνατή προσπάθεια να είχαν καταβάλλει οι άνθρωποι της ΕΠΟ να τον πείσουν να αγωνιστεί στην εθνική, ενδεχομένως να μην το κατάφερναν.

Ο ίδιος, πάντως, στα πρώτα του χρόνια στη χώρα μας ήταν ανοιχτός σε συζητήσεις. Επαναλαμβάνω, είχε μιλήσει στο τηλέφωνο για το θέμα με τους παράγοντες της Ομοσπονδίας. Άρα όχι μόνο δεν το απέκλειε, αλλά το σκεφτόταν σοβαρά.

Θυμάστε τι είχε πει ο ίδιος στο ντοκιμαντέρ της Nova για την καριέρα του; Διαπίστωνε ότι υπήρχαν άνθρωποι που ήταν αντίθετοι στο ενδεχόμενο να παίξει στην εθνική μας. Δεν το λέω εγώ. Ο ίδιος το είχε πει. Και μπορώ να επιβεβαιώσω ότι όσο περίμενε να ολοκληρωθούν τα χαρτιά της ελληνοποίησής του, είχε αρνηθεί δύο φορές πρόσκληση των Σέρβων να αγωνιστεί στις δικές τους εθνικές. Κρίμα…

Φαντάζεστε, ειλικρινά, αυτόν τον παίκτη στα γαλανόλευκα; Θα ήταν κάτι απίστευτο!», εξιστορεί ο Θέμης Μαντάς και ποιος μπορεί να τον αδικήσει;

 

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News