Λίβερπουλ: Μια απλή μπαλιά του Βίρτζιλ φαν Ντάικ

Είναι διαφορετικές οι ολλανδικές μπαλιές, δεν είναι; Μπορεί να θυμηθεί κάποιος τη σέντρα του Ντάλεϊ Μπλιντ στον Ρόμπιν φαν Πέρσι, που ισοφάρισε το παιχνίδι με την Ισπανία για την πρεμιέρα του Παγκόσμιου Κυπέλλου το 2014 με εκείνη την αριστουργηματική κεφαλιά ψαράκι, τη μεταβίβαση του Φρανκ ντε Μπουρ στον Ντένις Μπέργκαμπ που έφερε το γκολ στον προημιτελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1998 με την Αργεντινή, ακόμα και την μπαλιά του Ρόναλντ ντε Μπερ Μπουρ στον Ριβάλντο για το ψαλιδάκι που έστειλε την Μπαρτσελόνα στο Champions League, στο 3-2 με τη Βαλένθια τον Ιούνιο του 2001.

Το κοινό στις περιπτώσεις είναι η ποιότητα του δέκτη. Ο Μπέργκαμπ έκανε κοντρόλ με το δεξί πόδι, ποδιά στον Ρομπέρτο Αγιάλα και πλασέ με εξωτερικό φάλτσο, ο «Ρίμπο» σταμάτησε την μπάλα με το στήθος και οριζοντιώθηκε, ο Φαν Πέρσι ξεγέλασε άπαντες όταν πήδηξε προς την μπάλα αντί να την ελέγξει.

Αλλά οι συγκεκριμένες μπαλιές έχουν κάτι διαφορετικό. Ο χαρακτηρισμός «ρόδινες» δεν θα ήταν ακριβής, αλλά θα έδινε τον τόνο που χρειαζόταν. Μοιάζουν με οδαλίσκη που από πολύ νωρίς αντιλαμβάνεται τα βλέμματα λαγνείας και διέπεται από υποτονικό αισθησιασμό.

Οι ολλανδικές μπαλιές μοιάζουν να προέρχονται από παλιό τζάκι, αν και το ποδόσφαιρο της χώρας μετράει ουσιαστικά μόνο μισό αιώνα ζωής.

Αν και η τοποθέτηση δεν είναι 100% στοχευμένη, υπό την έννοια ότι η Ολλανδία είχε λάβει μέρος στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1934, όταν και αποκλείστηκε από την Ελβετία, 3-2, στους «16», είναι αληθής, διότι η εθνική ομάδα της χώρας εξαφανίστηκε από το χάρτη. Το 1970 θεωρείται το έτος παλιγγενεσίας, όταν η Φέγενορντ κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών.

Από τότε, η κομψότητα συναντά το σνομπισμό πάρα πολύ συχνά. Οι Ολλανδοί ποδοσφαιριστές, παρ’ ότι σε αρκετές περιπτώσεις βρίσκονται εκτεθειμένοι λόγω της έλλειψης χαρακτήρα, διαχωρίζουν εαυτούς από τους… πλεμπαίους. Στην κουλτούρα της χώρας το έχουν αποδεχθεί.

Αντιλαμβάνονται ότι η οίηση δεν προέρχεται ακριβώς από την αιμοσταγή αποικιακή πολιτική της Ολλανδίας, που «θέρισε» την Ινδονησία ψάχνοντας για διαμάντια από τις αρχές του 20ού αιώνα μέχρι το 1949, αλλά από την απελπισία να μη διαφανεί η αδυναμία. Αυτή η γύμνια δεν είναι απλώς ενοχλητική, αλλά μυρίζει θάνατο.

Συνήθως, όμως, η συμπεριφορισιακή άμυνα, όταν πρόκειται για το επίπεδο που βρίσκεται ακριβώς πάνω από εκείνο της επιβίωσης, έχει τα στοιχεία της αλαζονείας, ενδεχομένως και μιας κικερώνειας ειρωνείας.

Οι Ολλανδοί, ενώ έχουν πετύχει σπουδαίες νίκες, δεν τρέφονται από αυτές, διότι δεν έχουν καταφέρει, παρά μία φορά, στο Euro 1988, την τελική επικράτηση. Το βίωμά τους είναι να παραχαράσσουν την πραγματικότητα, δηλώντες την ανωτερότητα της καλλιτεχνίας απέναντι στην πρακτικότητα. Παρά τις ίσιες γραμμές και αποστάσεις, που αποτελούν το επιμύθιο μιας ψυχοπάθειας, η οποία τουλάχιστον δεν επικρίνεται.

Εξάλλου, η διευθέτηση ενός αποτελέσματος σε σπουδαία παιχνίδια είναι ελαφρώς παράταιρη σε σχέση με τη βαθιά γνώση και την ενασχόληση με το αντικείμενο. Θα ήταν αναγνωρίσιμο ότι ο Άριεν Ρόμπεν δεν χρησιμοποίησε το ποδόσφαιρο που ξέρει για να πλασάρει τον Ίκερ Κασίγιας στον τελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 2010.

Ήταν το αποτύπωμα του φόβου ότι δεν θα τα καταφέρει. Το πλασέ ήταν το δυσκολότερο που μπορούσε να κάνει ένας ευάλωτος άνθρωπος και όχι κάποιος σίγουρος για τον εαυτό του. Ο Ρόμπεν, σε όλη τη διάρκεια της κούρσας του, προσπάθησε να αλλάξει τη γονιδιακή ροή, αυτό που γράφουν τα άστρα.

Παρ’ όλα αυτά, σύσσωμο το ολλανδικό έθνος (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα) δήλωσε καταγοητευμένο από την τραχύτητα και τον κυνισμό με τον οποίο η εθνική ομάδα αντιμετώπισε τη διοργάνωση. Η σημασία του αποτελέσματος υπερκερνά όποια αρμονία, στην περίπτωση, τουλάχιστον, που υπάρχουν ρεαλιστικές πιθανότητες να αποκτηθεί.

Όμως, η καθημερινότητα είναι απομακρυσμένη σε σχέση με τόσο ξεκάθαρα τεστ σε τόσο υψηλό επίπεδο. Στις 6 Αυγούστου του 2022, παραδείγματος χάρη, το μεσημεριανό παιχνίδι της Φούλαμ με τη Λίβερπουλ σηματοδότησε την αρχή της Premier League για ένα ποδοσφαιρικό έτος που πρόκειται, λόγω του Παγκόσμιου Κυπέλλου, να είναι καινοφανές στα χρονικά.

Η εμπειρία του «Κρέιβεν Κότατζ», τηλεοπτική ως επί το πλείστον και σε διαφορετικές διαστάσεις οθόνης, ήταν διαφορετική για κάθε θεατή. Εδώ, η οπτική διαπίστωση πως η Λίβερπουλ προσπάθησε να νικήσει ένα παιχνίδι με τελικό σκορ 2-2 παίζοντας δίλεπτα και τρίλεπτα, είναι αποδεκτή.

Η μόνη ανακρίβεια που θα γινόταν να οριστεί, είναι ότι δεν επρόκειτο ακριβώς για έλλειψη προσπάθειας στο μεγαλύτερο κομμάτι του παιχνιδιού, όσο για τη διαδικασία της ανεύρεσης συγκεκριμένων στιγμών που θα την βοηθούσαν να βρει το ρυθμό ώστε να εκραγεί.

Αυτό συνέβη δίχως να πρέπει οι ποδοσφαιριστές να αφήσουν τα πόδια τους εκτεθειμένα στις δυναμικές παρεμβάσεις των αντιπάλων τους. Η Φούλαμ έκαιγε κηροζίνη, οι παίκτες της πήγαιναν πρώτοι στην μπάλα στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων. Και πάλι, ήταν τυχεροί με το βαθμό.

Στο 13’ του παιχνιδιού, οι Λονδρέζοι αισθάνονταν ασφαλείς. Ο σκοπός, να ασκήσουν πίεση στη Λίβερπουλ, είχε επιτευχθεί. Ο Φαν Ντάικ είχε την μπάλα στον άξονα, λίγο έξω από την περιοχή  της ομάδας του, και η πρώτη γραμμή πίεσης ήταν αρκετά κοντά του.

Ο Ολλανδός αμυντικός -από το Σουρινάμ ασφαλώς- επιχείρησε μια μακρινή μπαλιά προς τα δεξιά, που βρήκε ακριβώς τον Τρεντ Αλεξάντερ-Άρνολντ. Ο δεξιός μπακ της Λίβερπουλ, που έκανε ένα… Βινίσιους στο πρώτο γκολ του Αλεξάνταρ Μίτροβιτς, χάνοντας τον Σέρβο στην πλευρά του με τον ίδιο τρόπο που έχασε τον Βραζιλιάνο στην ήττα 1-0 από τη Ρεάλ Μαδρίτης στον τελικό του Champions League, προσπάθησε να κάνει μια πάσα στην ευθεία του.

Ο Αλεξάντερ-Άρνολντ βρισκόταν στην πλάγια γραμμή, οπότε με την παρέμβαση η μπάλα βγήκε πλάγιο άουτ. Λίβερπουλ.

Για τα επόμενα δέκα λεπτά, το παιχνίδι μεταφέρθηκε στην περιοχή της Φούλαμ. Η προσπάθεια του Λούις Ντίαζ που κατέληξε στα δίχτυα δικαίως ακυρώθηκε, ο Άντι Ρόμπερτσον ήταν πιο ακάλυπτος από τον Αντώνη Καφετζόπουλο.

Ακόμα, όμως, κι αν η Φούλαμ μπόρεσε να εξισορροπήσει το παιχνίδι και να δυσκολέψει τη Λίβερπουλ στο βαθμό της χασούρας, παρά το αήττητο των 20 αγωνιστικών στο πρωτάθλημα και του γεγονότος ότι ο Μοχάμεντ Σαλάχ σκόραρε για έκτη διαδοχική πρεμιέρα, εκείνο το δεκάλεπτο αρχίζει με την μπαλιά του Φαν Ντάικ.

Είναι όμορφη και συγκροτημένη. Το σώμα του, στην τελική κίνηση, βρίσκεται μπροστά από το πόδι, που σκάβει την μπάλα. Πρόκειται για την επιβεβαίωση ότι όλα, σε συνθήκες ματς, βρίσκονται εκεί. Αναγιγνώσκονται αποσπάσματα από γνώριμο εδάφιο. Είναι ευθυτενής. Η βαθιά γνώση των βασικών, όπως διδάσκεται στα παιδάκια και γίνεται ταυτότητα. Ύπαρξη.

Για τον Φαν Ντάικ το παιχνίδι δεν ήταν τέλειο, άλλωστε, παρά τη λεπτομέρεια που ενυπήρχε στην επαφή, δεν προστάτεψε τα πόδια του ώστε να μην ακουμπήσει τον Μίτροβιτς στη φάση του πέναλτι. Αλλά και μόνο που αναρωτιέσαι πώς το έπαθε αυτό, να βρει ελάχιστα τον επιθετικό, αναδεικνύει την αξία του.

Ο Γιούργκεν Κλοπ τις αγαπάει αυτές τις μπαλιές. Δεν τις θεωρεί καν σέντρες. Τη χρονιά του πρωταθλήματος, το 2019-20, έστησε ολόκληρα plays στο τρανζίσιον με βάση την έφεση του Φαν Ντάικ να βρίσκει σε συντριπτικό ποσοστό τον παίκτη που σημαδεύει.

Η Premier League άρχισε. Και η Λίβερπουλ έχει ακόμη στο ρόστερ της τον κορυφαίο στόπερ στην Ιστορία της.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News