Αντώνης Καρπετόπουλος: Η ατελείωτη περιπέτεια του γίγαντα Αϊτόρ

Τραυματισμοί, όπως αυτός του Αϊτόρ, σε κάνουν να πιστεύεις στο κακό μάτι. Ο Ισπανός δεν ήταν απλά ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού: ήταν με τα μέχρι τώρα δεδομένα ο καλύτερος παίκτης του πρωταθλήματος.

Ο τραυματισμός του ήρθε σε μια πραγματικά κακή στιγμή: δεν θυμάμαι πολλούς παίκτες να έχουν μπει σε ένα ματς στο 80΄και να αποχωρήσουν με ρήξη χιαστών δυο λεπτά αργότερα. Ούτε θυμάμαι ομάδα να χάνει δυο παίκτες με ρήξεις χιαστών σε δυο σερί αγωνιστικές. Κι ενώ, κατά τα άλλα, όλα της πάνε καλά.

Αυτό που μου άρεσε πάντα με τον Αϊτόρ είναι ότι η καθιέρωσή του στον ΠΑΟ και το εξαιρετικά πρωτάθλημα που έκανε και πέρσι και φέτος προέκυψαν απροσδόκητα, αλλά δεν ήταν καθόλου ζήτημα τύχης. Η περίπτωση του Αϊτόρ δείχνει πόσο σημαντική δουλειά μπορεί να κάνει ένας προπονητής με ένα παίκτη σε κάθε επίπεδο. Αλλά και πόσο σενάριο υπάρχει συχνά σε όλες τις ποδοσφαιρικές ιστορίες. Το σενάριο, ως γνωστόν, δεν έχει να κάνει μόνο με περιπέτειες αλλά και με χαρακτήρες.

Δυο Ισπανοί κι ο Μπόλονι

Ας θυμηθούμε μερικά πράγματα. Ο Αϊτόρ ήρθε στην Ελλάδα το καλοκαίρι του 2020 γιατί τον έπεισε ο τότε τεχνικός διευθυντής του ΠΑΟ Τσάβι Ρόκα και γιατί προπονητής της ομάδας ήταν ο Ντάνι Πογιάτος: όχι τυχαία και οι δυο Ισπανοί. Πριν συμπληρωθεί μήνας από την έναρξη του πρωταθλήματος ο Πογιάτος έφυγε και λίγο αργότερα έφυγε κι ο Ρόκα. Κι ο Αϊτόρ έμπλεξε με το Λάζλο Μπόλονι και το ποδόσφαιρό του.

Πολλές φορές γράφουμε για τις δύσκολες σχέσεις παικτών και προπονητών χωρίς να καταλαβαίνουμε ποια συνήθως είναι η δυσκολία της συνύπαρξής τους. Ο Μπόλονι ήταν πολλά – όχι όμως και τρελός. Γιατί δεν κατάλαβε τον Αϊτόρ και δεν μπόρεσε να πάρει σχεδόν τίποτα από αυτόν;

Οσο και να ακουστεί περίεργο ο βασικός λόγος είναι ότι στο μυαλό του ο Ρουμάνος είχε ένα ποδόσφαιρο στο οποίο οι παίκτες έπρεπε να κάνουν απλά πράγματα και να ανταποκρίνονται σε απλές απαιτήσεις. Για τον Μπόλονι οι αμυντικοί είναι αμυντικοί, οι μέσοι μέσοι, οι εξτρέμ εξτρέμ και οι επιθετικοί επιθετικοί – κι όλοι αυτοί πρέπει να κάνουν όσα προβλέπονται.

Για κάποιους παίκτες, ειδικά για κάποιους Ελληνες παίκτες, το να βρουν ένα τέτοιο προπονητή είναι συχνά όνειρο. Αλλά ο Αϊτόρ δεν είναι αυτή η περίπτωση: το ποδόσφαιρο που παίζει είναι πιο σύνθετο – ένα ποδόσφαιρο που ο Μπόλονι δεν γνώριζε.

Ο Αϊτόρ είναι Καταλανός, ξεκίνησε στις Ακαδημίες της Μπαρτσελόνα, αγωνίστηκε στη Βιγιαρεάλ και στη Σεβίλλη, αλλά ολοκληρώθηκε ποδοσφαιρικά στα χρόνια που έπαιξε στην Τβέντε. Είναι ένας καθόλου συνηθισμένος ποδοσφαιριστής που αγαπά να αγωνίζεται σε ομάδες οργανωμένες, στις οποίες δεν υπάρχουν παίκτες που παίζουν πολύ ή λίγο, ούτε παίκτες που κάνουν ατομικές ενέργειες για να γίνουν οι ήρωες της βραδιάς, αλλά παίκτες που στο δημιουργικό κομμάτι συμμετέχουν και πολύ.

Η μάχη με την κατάθλιψη και η υπεράσπιση του δικού του ποδοσφαίρου

Η εντύπωση που υπάρχει είναι ότι με τον Ρουμάνο προπονητή ο Αϊτόρ δεν έπαιζε: δεν είναι αλήθεια: τη σεζόν 2020-21 ο Αϊτόρ αγωνίστηκε σε 22 ματς πρωταθλήματος και πέτυχε και τρια γκολ – για πρωτάρη στη Σουπερλίγκα δεν έκανε και λίγα. Αλλά άλλο είναι το «βρίσκω θέση στην ενδεκάδα» κι άλλο το «χαίρομαι το ποδόσφαιρο».

Ο Αϊτόρ δεν χαιρόταν το ποδόσφαιρο και μάλιστα είχε τόσο μεγάλο πρόβλημα με το ποδόσφαιρο που η ομάδα του έπαιζε που έπαθε κατάθλιψη. Όπως ο ίδιος έχει αποκαλύψει χρειάστηκε να βρει μόνος του ψυχολόγο για να ξεπεράσει το πρόβλημα. «Η Λάια πραγματικά με βοήθησε. Δέχθηκα βοήθεια για να αντιμετωπίσω αρκετές καταστάσεις που δεν είχα συνηθίσει να τις αντιμετωπίζω.

Απέκτησα αυτοπεποίθηση στις προπονήσεις και άρχισα να αποδίδω καλύτερα. Η ψυχολόγος ήταν το καλύτερο πράγμα που μου συνέβη. Ένα σημαντικό κεφάλαιο στην καθημερινότητα μου. Με βοήθησε να βγω από την τρύπα που είχα κλειστεί και δεν μπορούσα να δω τίποτα άλλο. Ακόμα και το επίπεδο στο οποίο βρίσκομαι σήμερα, έφτασα χάρη σε αυτή» θα πει σε μια συνέντευξή του πρόσφατα στην Ισπανία.

Οι αθλητές συχνά παλεύουν με την κατάθλιψη: ο Αϊτόρ δεν είναι ο πρώτος. Πολύ συχνά αυτό συμβαίνει γιατί αισθάνονται πως τους αδικούν ή γιατί νιώθουν πως έκαναν λάθος επιλογή ομάδας ή γιατί απλά δεν μπορούν να προσαρμοστούν στο νέο περιβάλλον και αυτόμαστιγώνονται.

Στην περίπτωση του Αϊτόρ όμως το πρόβλημα προκλήθηκε από την αδυναμία του να δεχτεί ότι το ποδόσφαιρο στο οποίο αυτός πιστεύει ήταν σχεδόν ακατανόητο από τον προπονητή του. Κάθε φορά που έμενε εκτός ενδεκάδας ή γινόταν αλλαγή από τον Ρουμάνο ο Αϊτόρ ένιωθε ότι διάλεξε λάθος δουλειά, ότι είναι πρόβλημα όχι η απόδοσή του, αλλά η ίδια η επαγγελματική του νοοτροπία.

Ο Αϊτόρ είναι αξιαγάπητος γιατί υπήρξε άρρωστος με το ποδόσφαιρο πραγματικά. Για την ακρίβεια αρρώστησε όταν ένιωσε ότι τίθεται υπό αμφισβήτηση το ποδόσφαιρο στο οποίο ο ίδιος πιστεύει. Σπανιότατο. Κι αξιαγάπητο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΠΕΤΟΠΟΥΛΟΥ

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News