Μουντιάλ 2022: Ο θρίαμβος του Μαρόκου είναι... διπλωματικός!

Το Μαρόκο βρίσκεται μια ανάσα από την εξασφάλιση της πρόκρισης στους «16» του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Για μια ομάδα που μετρούσε μόλις δύο ήττες στα τελευταία 39 παιχνίδια της πριν από την έναρξη της διοργάνωσης, υπήρχε η ελπίδα να κάνει κάτι καλό. Η επιτυχία του, όμως, είναι κατά βάση μια νίκη της… διπλωματίας της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας της χώρας.

Το Μαρόκο στην τελευταία αγωνιστική του 6ου ομίλου χρειάζεται μια ισοπαλία κόντρα στον αποκλεισμένο Καναδά προκειμένου να «σφραγίσει» το εισιτήριο στην επόμενη φάση ώστε να μην ενδιαφέρεται τι θα συμβεί στο μεγάλο ματς της Κροατίας με το Βέλγιο.

Ο Ρεγκραγκί και το βέτο

Αυτή την ομάδα την «έχτισε» ο Βαχίντ Χαλίλχοτζιτς. Μια ξεχωριστή περίπτωση στην ιστορία των Μουντιάλ. Έχει «φτιάξει» τρεις ομάδες που πήραν προκρίσεις σε Παγκόσμιο Κύπελλο, αλλά ο ίδιος δεν έκατσε σε κανένα ματς στον πάγκο της μεγάλης διοργάνωσης – απολύθηκε πριν από την έναρξη.

Το ίδιο συνέβη και με το Μαρόκο. Οι παίκτες κουράστηκαν με το στιλ του, η Ομοσπονδία άρχισε να πιστεύει πως παραλογίζεται. Η ένταση και η φθορά ήταν μεγάλες κι έτσι αποφασίστηκε τον Σεπτέμβριο να χωρίσουν οι δρόμοι τους. Δόθηκαν τα κλειδιά στον Ουαλίντ Ρεγκραγκί που οδήγησε την Ουϊντάντ στην κατάκτηση του Champions League της Αφρικής το 2022.

Με την ανάληψη των καθηκόντων του επέστρεψαν και στην ομάδα ο Χακίμ Ζιγές κι ο Νουσαΐρ Μαζραουΐ που δεν ήθελαν να βλέπουν τον Χαλίλχοτζιτς. Υπήρχε η αίσθηση πως δεν μπορούσε να καταλάβει τη φιλοσοφία της χώρας και των παικτών της ομάδας. Η δεύτερη νίκη της διπλωματίας. Διότι ο Ζιγές και ο Μαζραουΐ, δύο από τους τέσσερις καλύτερους παίκτες της ομάδας (Μπόνο, Χακίμι οι άλλοι) της έδωσαν εμπειρία και ποιότητα.

Οι 14 του εξωτερικού

Η επιτυχία, όμως, βασίστηκε και σε μια άλλη διπλωματική επιτυχία της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας του Μαρόκου. Οι 14 από τους 26 παίκτες της αποστολής δεν γεννήθηκαν στο Μαρόκο.

Ένας γεννήθηκε στον Καναδά (Μπόνο), ένας στην Ιταλία (Σεντιρά), δύο στην Ισπανία (Χακίμι, Μουνίρ), άλλοι τόσοι στη Γαλλία (Σαΐς, Μπουφάλ), τέσσερις στην Ολλανδία (Μαζραουΐ, Άμραμπατ, Ζιγές, Αμπουχλάλ) και τέσσερις στο Βέλγιο (Ζαρούρι, Σαΐρ, Αμάλα, Ελ Χανούς).

Ο Χακίμι, ο Μαζραουΐ, ο Ζιγές, ο Ελ Χανούς κι ο Ζαρούρι θα μπορούσαν να παίξουν σε Ισπανία, Ολλανδία και Βέλγιο. Η Ομοσπονδία, όμως, τους έπεισε να διαλέξουν τη χώρα των γονιών τους.

Το ίδιο συνέβη και με τον Άμπντε, που γεννήθηκε μεν στο Μαρόκο, αλλά έχει την ισπανική υπηκοότητα και με το που ξεπετάχτηκε στην Μπαρτσελόνα – προτού δοθεί δανεικός στην Οσασούνα – η Ισπανική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία του πρότεινε να παίξει με τη «Λα Ρόχα».

Χωρίς αυτούς τους παίκτες που έμαθαν το ποδόσφαιρο σε εξελιγμένες ποδοσφαιρικά χώρες, το Μαρόκο δεν θα μπορούσε να εντυπωσιάσει στο Κατάρ.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News