Ολυμπιακός: Χωράνε Μπιέλ, Χάμες και Φορτούνης στην ίδια ενδεκάδα;

Ας κάνουμε όλοι μαζί εικόνα το να βρίσκονται μαζί στην ενδεκάδα του Ολυμπιακού ο Χάμες Ροντρίγκες, ο Πεπ Μπίελ και ο Κώστας Φορτούνης. Το πρώτο και βασικό ερώτημα που έρχεται στο μυαλό είναι “χωράνε μαζί τρία δεκάρια;”. Η διαχρονική και πρόχειρη απάντηση είναι η εξής: “Όλοι οι καλοί χωράνε…”. Είναι όμως, εφικτό κάτι τέτοιο;

Ασφαλώς και για τους οπαδούς είναι ό,τι καλύτερο να βλέπουν όσο γίνεται πιο πολλούς παικταράδες μαζεμένους πάνω στο χορτάρι με τη φανέλα της αγαπημένης τους ομάδας. Το ζητούμενο, όμως, σε αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι τι λέει ο κόσμος, ούτε οι προπονητές της… εξέδρας, αλλά ο ίδιος ο κόουτς, ο κανονικός που -πάνω απ’ όλα- πρέπει να σκεφτεί το αποτέλεσμα, δηλαδή τη νίκη.

Για τον Ολυμπιακό είναι ευλογία να διαθέτει τόσους πολλούς προικισμένους παίκτες στο ρόστερ του. Οι συγκεκριμένοι τρεις, θα μπορούσαν να αποτελέσουν βασικές επιλογές και να κάνουν τη διαφορά σε οποιαδήποτε ελληνική ομάδα και όχι μόνο. Η φανέλα με το 10, όμως, είναι μία και δεν μπορεί να χωριστεί στα τρία, ούτε τα τετραγωνικά στο χορτάρι που καλύπτει όποιος τη φορά.

Ο Μίτσελ ανήκει στην κατηγορία των προπονητών που τολμούν. Το απέδειξε στην πρώτη του θητεία με πολύ χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Ανδρέα Σάμαρη, τον οποίο έριξε απευθείας στα βαθιά και μέσα σε ένα χρόνο του έφτιαξε τη ζωή, “αναγκάζοντας” τη Μπενφίκα να έρθει να τον αποκτήσει και στη συνέχεια να τον κάνει αρχηγό της επί σειρά ετών.

Αντίθετα, ήταν εκείνος που… έστειλε από την ομάδα με συνοπτικές διαδικασίες τον Βλάντιμιρ Βάις. Ένας εξτρέμ “τούρμπο”, ο οποίος μπορούσε να ξεφτιλίσει κάθε αντίπαλο, αλλά ήταν ανεπίδεκτος στο κομμάτι της τακτικής και την ανασταλτική λειτουργία.

Ο Μίτσελ “γουστάρει” τον Έλληνα ποδοσφαιριστή

Ο Ισπανός κόουτς των “ερυθρολεύκων” γουστάρει τον Έλληνα ποδοσφαιριστή. Αυτό έχει φανεί ξεκάθαρα και στις δύο του θητείες στον Πειραιά. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από το τι έγινε πριν από λίγο καιρό με τον πιτσιρικά Ντόι δεν υπάρχει. Με τον Φορτούνη γνωρίζονται χρόνια. Από τότε ο Μίτσελ συνήθιζε να τον τοποθετεί συχνά στο αριστερό άκρο της επίθεσης, προκειμένου να συγκλίνει και να δημιουργεί ή να απειλεί με το δεξί του πόδι.

Κάτι ανάλογο έχει στο μυαλό του και τώρα, με τη διάταξη στο 4-2-3-1, βλέποντας τον προικισμένο μέσο να έχει ξεπεράσει τα κύματα του προηγούμενου διαστήματος και να είναι πάλι έτοιμος για φουλ επιστροφή στη δράση, στην πιο παραγωγική ίσως ηλικίας της καριέρας του (30).

Παράλληλα, βλέπει τον Χάμες Ροντρίγκες διψασμένο και… λυσσασμένο, όχι μόνο στους αγώνες, αλλά ακόμη και στις προπονήσεις, προκειμένου να αποδείξει ξανά στον ποδοσφαιρικό πλανήτη, πως έχει πολλά ακόμη… μαγικά στη φαρέτρα του. Για όσους δεν το ξέρουν, ο Κολομβιανός δεν θέλει να χάνει ούτε σε “οικογενειακό” διπλό.

“Τρελαίνεται”, παθιάζεται κάθε φορά που μπαίνει στο γήπεδο κι αυτό το στοιχείο σε συνδυασμό με την απαράμιλλη ποιότητα του τον έφτασαν στο πιο ψηλό σκαλοπάτι του ποδοσφαίρου. Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης, ότι ο Χάμες παρότι όταν πρωτοήρθε δεν ήταν στο καλύτερο δυνατό επίπεδο από πλευράς ετοιμότητας και φυσικής κατάστασης, σε κάθε παιχνίδι κάνει ακόμη και τάκλιν, μπαίνει με… χίλια στις μονομαχίες, είναι αποφασισμένος να δίνει ό,τι έχει όσο βρίσκεται εντός των τεσσάρων γραμμών.

Υπάρχει και ο Πεπ Μπίελ, ο οποίος αγοράστηκε με 6 εκατομμύρια ευρώ. Είναι 26 ετών, αριστεροπόδαρος, ικανότατος με τη μπάλα στα πόδια και έχει το γκολ στο αίμα του. Ακόμη και στα παιχνίδια που κλήθηκε να παίξει στο δεξί άκρο της επίθεσης, για να χωρέσει μαζί με τον Χάμες στην ενδεκάδα, δεν κρύφθηκε, πήρε πρωτοβουλίες, έβαλε γκολ, συμμετείχε στο επιθετικό σκέλος, ενώ όταν χρειάστηκε έκανε και τον… χαμάλη στην άμυνα, κυνηγώντας τους αντιπάλους ακόμη και μέχρι την “ερυθρόλευκη” περιοχή.

Η απάντηση είναι “ναι”, με ένα μεγάλο “αλλά”

Μπορούν, λοιπόν, αυτοί οι τρεις εξαιρετικά ποιοτικοί ποδοσφαιριστές ή ο αειθαλής Βαλμπουενά που σταδιακά επανέρχεται, να αγωνιστούν παρέα, σχηματίζοντας μια λαμπερή τριάδα πίσω από τον Ελ Αραμπί ή τον Μπακαμπού; Η απάντηση είναι “ναι”, αλλά υπάρχουν και ορισμένα “αλλά”…

Το πρώτο και ίσως πιο σημαντικό που πρέπει να σημειωθεί, είναι ότι στο σύγχρονο ποδόσφαιρο οδεύει προς εξαφάνιση ο εξτρέμ, όπως τον γνωρίσαμε οι παλιότεροι, που κινείται πάνω στον ασβέστη. Πλέον τέτοιου είδους ποδοσφαιριστές όπως ο Τζόρτζεβιτς ή ο Γκαλέτι είναι δύσκολο να βρεθούν, αλλά και να βρεθούν, συνήθως οι προπονητές επιλέγουν παίκτες με άλλα χαρακτηριστικά, ικανούς να παίξουν στα μεσοδιαστήματα μεταξύ των γραμμών του αντιπάλου.

Η ουσία είναι στο πάντρεμα και στη χημεία

Τα προηγούμενα χρόνια, πολύ συχνά ο Πέδρο Μαρτίνς έχοντας μαζί Φορτούνη και Βαλμπουενά στην ενδεκάδα, έδινε εντολή να δημιουργήσουν υπερφόρτωση στη μία πλευρά της άμυνας του αντιπάλου, να βάλουν δηλαδή στη μέση τον αντίπαλο μπακ και να δημιουργήσουν ρήγμα. Υπό αυτή την έννοια, αν οι Χάμες, Μπίελ και Φορτούνης παντρευτούν σωστά, μάθουν να συνδυάζονται και αποκτήσουν αυτοματισμούς, αυτό το ερωτηματικό μπορούν να το απαντήσουν για… πλάκα, μιας και είναι εξαιρετικοί στο “ένας με έναν”.

Υπάρχουν πολλές ομάδες που αγωνίστηκαν με τρία δεκάρια πίσω από το “κλασικό” 9άρι. Είχαν μάθει, όμως, να αλληλοσυμπληρώνονται, να γεμίζει ο ένας τον χώρο που αφήνει ανοικτό ο άλλος στις εναλλαγές θέσεων και παράλληλα, να μαρκάρουν όλοι μαζί με το πού χαθεί η μπάλα.

Αυτό είναι και το κυρίαρχο ζητούμενο. Όταν ένας παίκτης έχει μάθει να κάνει πολλά με τη μπάλα στα πόδια, δεν του είναι το ίδιο εύκολο να κινείται χωρίς αυτήν. Εκεί έρχεται ο προπονητής που με την τακτική του θα διδάξει πως όταν χάνουμε τη μπάλα, τρέχουμε να την ξανακερδίσουμε. Δεν αφήνουμε τον αντίπαλο στο χώρο ευθύνης μας χωρίς επιτήρηση κι αν χρειαστεί κάνουμε φάουλ, έστω κι αν στοιχίσει μια κάρτα, προκειμένου να αποφύγουμε μια αντεπίθεση.

Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο όλοι δουλεύουν για… όλους

Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο η αδράνεια στο ανασταλτικό κομμάτι απλά απαγορεύεται. Είναι ελάχιστοι οι παίκτες σε όλο τον πλανήτη που έχουν ακόμη την πολυτέλεια να τρέχουν άλλοι για εκείνους. Με άλλα λόγια οι τρεις μπαλαδόροι του Ολυμπιακού όχι απλά μπορούν να παίξουν μαζί, αλλά μπορούν να κάνουν και παπάδες, αν αποφασίσουν να βάλουν τον ποδοσφαιρικό τους εγωισμό στο τακτικό πλαίσιο της ομάδας και του προπονητή.

Αν αποδεχθούν ότι πρέπει να μοιράσουν τις δυνάμεις τους σε άμυνα και επίθεση, αν βάλουν στο μυαλό τους ότι υπάρχει και το… χαμαλίκι στο ποδόσφαιρο, επειδή πλέον όλοι τρέχουν κι αν όλο αυτό είναι απόρροια συντονισμένης δουλειάς, τότε το αποτέλεσμα θα είναι εξαιρετικό. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο κι αν το τρέξιμο αυξάνεται και η ατομική ποιότητα μειώνεται, ο μπαλάτος ποδοσφαιριστής, όχι απλά θα παίζει, αλλά θα κάνει και τη διαφορά, αρκεί να μπει, όπως κι αν τον λένε, στο “καλούπι” του προπονητή και τα “θέλω” της ομάδας.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News