Αντώνης Καρπετόπουλος: Στην υγειά του αχάριστου Κριστιάνο...

Στους 16 είχαμε ματς με ξεκάθαρα φαβορί – τα δυο παιγνίδια που έμοιαζαν πιο ισορροπημένα (Ισπανία – Μαρόκο και ο Κροατία – Ιαπωνία) κρίθηκαν στα πέναλτι. Τα άλλα έξι ματς ήταν παραστάσεις για ένα ρόλο: τα φαβορί επιβεβαίωσαν την υπεροχή τους.

Την πιο θεαματική παράσταση την έδωσε στο κλείσιμο της δεύτερης φάσης η Πορτογαλία που διέλυσε πραγματικά μια καλή ευρωπαϊκή ομάδα, όπως είναι η Ελβετία. Δεν είναι παράξενο μολονότι το τελικό 6-1 είναι αληθινά εξωπραγματικό για τα μέτρα ενός παγκοσμίου κυπέλλου: έχω να δω τέτοιο σκορ σε νοκ άουτ ματς από το 1986 όταν οι Ισπανοί απέκλεισαν τους Δανούς – πιθανότατα να έχει υπάρξει και κάποιο άλλο που λόγω σπανιότητας δεν θυμάμαι. Αλλά ποτέ μια ομάδα δεν έκανε μια τέτοια νίκη γιατί ο προπονητής της απέκλεισε από την αρχική ενδεκάδα το πιο μεγάλο της αστέρι.

Η Πορτογαλία πήρε μια πρόκριση στα προημιτελικά με τρόπο θεαματικό. Αλλά αυτός που έγραψε ιστορία είναι ο Φερνάντο Σάντος αποκλείοντας από την αρχική ενδεκάδα τον Κριστιάνο Ρονάλντο.

Τίποτα το παράξενο, αλλά…

Αν σκεφτείς τι έγινε δεν υπάρχει τίποτα το αληθινά παράξενο. Ο Ρονάλντο είναι 38 χρονών. Η χρησιμοποίησή του στην Εθνική, λόγω της ηλικίας του, θα πρεπε να είναι αυτή που είδαμε χθες – ας μην ξεχνάμε πως η Πορτογαλία είναι γεμάτη από καταπληκτικούς παίκτες – οι μισοί είναι στην Πρέμιερ λιγκ. Ο Κριστιάνο θα πρεπε να είναι μια ατραξιόν.

Να αναγκάζει το γήπεδο να φωνάζει το όνομά του για να τον δει, όπως χθες, να μπαίνει και να παίζει ένα γεμάτο εικοσάλεπτο δίνοντας έξτρα γκάζι με την χαρισματική παρουσία του, να βάλει και τα γκολ που θα του επιτρέψουν να κάνει τα μεγάλα ρεκόρ του.

Αλλά ο Κριστιάνο είναι ο Κριστιάνο κι όλα αυτά τα απολύτως λογικά στη δική του περίπτωση δεν μετράνε: ήθελε να πάει στο Παγκόσμιο Κύπελλο για να δείξει πως παραμένει ο καλύτερος, χρησιμοποίησε την Εθνική του για να αποδείξει πως η Μάντστεστερ Γιουνάιτεντ τον αδίκησε, πίστεψε (και πιθανότητα εξακολουθεί να το πιστεύει) πως αγωνίζεται για το επόμενο αφεντικό του, αυτό που θα εντυπωσιαστεί από τις αντοχές του που αρκούν για να νικήσουν και το χρόνο.

Πολλές φορές λέμε ότι ένας παίκτης δεν επιτρέπεται να βάζει τον εαυτό του πάνω από την ομάδα. Στην περίπτωση του Ρονάλντο και της Πορτογαλίας το είδαμε. Τι είδαμε; Ένα παίκτη που έπαιζε εμφανώς σαν να μην υπάρχουν άλλοι στο γήπεδο, που διεκδικούσε ακόμα και γκολ που ποτέ δεν σημείωσε. Και που απλά είχε καταφέρει στα πρώτα του ματς να μεταφέρει, ως κυρίαρχη προσωπικότητα, σε όλους τους υπόλοιπους το δικό του σχεδόν υπαρξιακό άγχος.

Η ιστορία θα ήταν απλή, αν δεν υπήρχε μια τεράστια απορία: το αν ο Φερνάντο Σάντος θα τολμούσε να τον αφήσει στον πάγκο, πράγμα που ήταν όλο το μυστικό. Όχι του χθεσινού ματς, αλλά της πορεία της Πορτογαλίας στο μουντιάλ.

Γιατί ήταν μυστήριο ενώ εκ των πραγμάτων ήταν απαραίτητο; Γιατί πρωταγωνιστές της ιστορίας ήταν από τη μία ο Ρονάλντο, που παραμένει η μεγαλύτερη φίρμα του καιρού μας με τα αμέτρητα γκολ και τις πέντε Χρυσές του Μπάλες, κι από την άλλη ο Σάντος, που στην ικανότητα του να διαχειρίζεται φίρμες (χωρίς να τις αφήνει στον πάγκο) στήριξε την καριέρα του.

Το μεγάλο λάθος του Ρονάλντο

Στην καριέρα του ο Ρονάλντο έχει  κάνει πολλά, ποτέ όμως το λάθος που έκανε στο ματς με την Νότιο Κορέα όταν και έγινε αλλαγή. Η έκφραση της δυσαρέσκειάς του, με τη γλώσσα του σώματος που ποτέ δεν λέει ψέματα, άναψε στην Πορτογαλία ένα φυτίλι αντιδράσεων: ο κόσμος δεν έχει πρόβλημα με τις φίρμες, αλλά δεν συγχωρεί τους κακομαθημένους.

Ενώ όλοι ζητούσαν να μην ξεκινήσει, έγινε φανερό ότι στο ειδώλιο του κατηγορουμένου δεν θα καθόταν ο Ρονάλντο, αλλά ο ίδιος ο Σάντος: αυτός όφειλε να πάρει την απόφαση. Και την πήρε. Νομίζω όχι τόσο για να δείξει πως δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του και πως είναι το απόλυτο αφεντικό, αλλά γιατί βλέποντας τον Κριστιάνο να του κάνει μούτρα τη στιγμή της αλλαγής βγήκε από τα ρούχα του!

Αν στους Πορτογάλους τη στιγμή της αντίδρασης στην αλλαγή του, ο Ρονάλντο έμοιαζε κακομαθημένος για τον Σάντος έμοιαζε (είναι…) αχάριστος. Κι ο πάγκος ήταν μια αληθινή τιμωρία. Όπως και η είσοδός του στο ματς στο 75΄. Τον έβαλε σε ένα τελειωμένο παιγνίδι, αφού τον υποχρέωσε να χειροκροτήσει και να πανηγυρίσει για το σόου των συμπαικτών του με όλες τις κάμερες πάνω του.

Το έκανε γνωρίζοντας πως η είσοδός του στο ματς θα ήταν μια αφορμή για όλους τους σπίκερ του κόσμου ώστε να μιλήσουν για τα γιατί του αποκλεισμού του από την ενδεκάδα: για το τι μπορούσε να δώσει στο σημείο που μπήκε δεν είχε νόημα να μιλήσει κανένας – το ματς ήταν τελειωμένο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΠΕΤΟΠΟΥΛΟΥ

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News