Συνέντευξη Δημήτρης Γεωργάρας: «Γι’ αυτό πήρα στο κυνήγι τον Μητρόπουλο στο ΟΑΚΑ»

22 Νοεμβρίου του 1987! Η απαρχή των «πέτρινων» χρόνων του Ολυμπιακού. Οι «ερυθρόλευκοι» πραγματοποιούν το χειρότερο ξεκίνημα της ιστορίας τους, βρίσκονται τελευταίοι (!) στη βαθμολογία της Α’ Εθνικής και αντιμετωπίζουν στο Καραϊσκάκη τον συμπολίτη Εθνικό.

Παρά την τραγική πορεία της ομάδας, 20.000 φίλαθλοι δίνουν το παρών στην αναμέτρηση, καθώς τρεις μέρες νωρίτερα έχει ανακοινωθεί η πώληση του πλειοψηφικού πακέτου της ΠΑΕ στον Γιώργο Κοσκωτά. Ανάμεσά τους και εκατοντάδες φίλοι των «κυανόλευκων», καθώς ακόμη βρισκόμαστε στις παλιές καλές εποχές του ελληνικού ποδοσφαίρου που στις εξέδρες κάθονταν φίλαθλοι και των δύο ομάδων.

Το παιχνίδι είχε ολοκληρωθεί 0-0, ο Εθνικός είχε φροντίσει να… ρίξει περισσότερο αλάτι στις πληγές του ταλαιπωρημένου Ολυμπιακού, αλλά ελάχιστοι θυμούνται τι είχε συμβεί στα 89 λεπτά του παιχνιδιού. Στο μυαλό όλων όσοι είχαν βρεθεί εκείνο το απόγευμα στις τσιμεντένιες εξέδρες του φαληρικού σταδίου έχει αποτυπωθεί μόνο μία φάση!

Λίγα λεπτά πριν από το τελευταίο σφύριγμα του Σταύρου Ζακεστίδη(στο 89′), ο Τάσος Μητρόπουλος επιχειρεί να κλέψει την μπάλα για να κινηθεί απειλητικά προς την εστία του Δοξάκη, έχοντας να προσπεράσει το εμπόδιο του μόνιμου αντιπάλου του στα πειραϊκά ντέρμπι, Δημήτρη Γεωργάρα.

Ο «Ράμπο» μοιάζει να ξεφορτώνεται τον προσωπικό του αντίπαλο, αλλά λογαριάζει… χωρίς τον ξενοδόχο. Ο «σκληρός» του Εθνικού δεν λογαριάζει ούτε την κίτρινη κάρτα που κουβαλά και με ένα πλονζόν από αυτά που βλέπει κανείς μόνο σε αγώνες του NFL… μπλοκάρει με τα δύο χέρια τον Μητρόπουλο και τον σωριάζει στο έδαφος. Και δεν ήταν εύκολο να γκρεμίσει κανείς τον Τάσο!

Αυτή ήταν μία από τις δεκάδες προσωπικές μονομαχίες Δημήτρη Γεωργάρα – Τάσου Μητρόπουλου σε ντέρμπι Ολυμπιακού – Εθνικού. Τότε στα βάθη του χρόνου, τη δεκαετία του ’80 που ουκ ολίγες φορές οι «κυανόλευκοι» του Πειραιά έβγαζαν τα συκώτια στον μεγάλο τους συμπολίτη!

Μια ομάδα που (όπως υποστήριξε και ο Γιώργος Μουκέας στην πρόσφατη συνέντευξή του)… δεν μάσαγε απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο, κοιτούσε στα μάτια όλους τους μεγάλους, και «θα μπορούσε να έχει διεκδικήσει ακόμη και τίτλο, αν της το επέτρεπαν».

Τους έλεγαν «οι 300 του Λεωνίδα» και ο Δημήτρης Γεωργάρας αποτελούσε πάντα την προσωποποίηση της πίστης και της αποφασιστικότητας μιας ομάδας που ανέκαθεν ζούσε στη σκιά του Ολυμπιακού, αλλά έγραψε τις δικές της χρυσές σελίδες στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Και το χαρτάκι που κολλάει ο αμυντικός – σύμβολο των «κυανόλευκων» στο άλμπουμ των αναμνήσεων των παιδικών μας χρόνων, αποτελεί μια ακόμη κίνηση τιμής σε εκείνη την υπέροχη παρέα που ομόρφαινε τα Σαββατοκύριακά μας!

Photo Credits: Στέλιος Στεφάνου | Eurokinissi

Κύριε Γεωργάρα, δεν γεννηθήκατε στην Αθήνα, παρά το γεγονός ότι συνδέθηκε το όνομά σας με τον Εθνικό.

Πραγματικά γεννήθηκα στην Πλατανούσα Ιωαννίνων και σε ηλικία 6 ετών η οικογένειά μου πήρε την απόφαση και ήρθε στην Αθήνα. Εγκατασταθήκαμε στο Περιστέρι, οπότε ήταν αναμενόμενο πως θα ξεκινούσα να παίζω ποδόσφαιρο στην ομάδα της πόλης.

Σε ποια ηλικία ξεκινήσατε να παίζετε ποδόσφαιρο, οργανωμένα;

Σε ηλικία 12 ετών ουσιαστικά, μέχρι που στα 17 μου έγινα αμοιβόμενος ερασιτέχνης. Τότε ο Ατρόμητος είχε πολύ καλή ομάδα και μάλιστα είναι αναλάβει ο Θανάσης Κασπίρης, ο οποίος έβαλε αρκετά χρήματα και έτσι ο Ατρόμητος ανέβηκε στην Α’ Εθνική.

Από τη στιγμή που είχατε φτάσει στην πρώτη ομάδα του Ατρόμητου, τι έγινε και δεν μείνατε τελικά;

Δεν είχα συμμετοχές και αρχικά η ομάδα ήθελε να με δώσει δανεικό στον Ηφαιστο Περιστερίου, προκειμένου να πάρω εκεί ματς. Όμως έγινε ένα μπέρδεμα με το δελτίο μου, με αποτέλεσμα να πάω τελικά ως ελεύθερος στον Ήφαιστο και να αποδεσμευτώ από τον Ατρόμητο.

«Με ήθελε ο Παναθηναϊκός, αλλά δεν μου έδινε επαγγελματικό συμβόλαιο»

Είχατε προλάβει πάντως να δημιουργήσετε “ντόρο” γύρω από το όνομά σας.

Είχα κληθεί τότε στην Εθνική Νέων από τον Στέφανο Πετρίτση και όντως υπήρξαν ομάδες που με ήθελαν. Ο Παναθηναϊκός για παράδειγμα, αλλά δεν με ήθελε ως επαγγελματία. Υπήρξε ενδιαφέρον από τον Παναιγιάλειο και το Αιγάλεω, αλλά η μόνη ομάδα της Α’ Εθνικής που μου έδινε θέση επαγγελματία ήταν ο Εθνικός και έτσι πήγα εκεί.

Γεωργάρας, Κατσικογιάννης, Μπατσινίλας σε πανηγυρικό στιγμιότυπο του 1982!

Όχι απλά “πήγατε” αλλά μείνατε και στην ιστορία της ομάδας ως ένας από τους παίκτες που τίμησαν τη φανέλα της.

Έπαιξα στον Εθνικό από το 1980 μέχρι και το 1994. Έμεινα 11 χρόνια στην Α’ Εθνική και αγωνίστηκα και 3 χρόνια στην Β’ Εθνική. Έζησα μεγάλες στιγμές, αλλά και δύσκολες. Όπως για παράδειγμα όταν και ουσιαστικά πέσαμε, αλλά με την αναδιάρθρωση της Μελίνας Μερκούρη, τελικά μείναμε στην κατηγορία.

Από τον Εθνικό γιατί φύγατε;

Το 1994 έγιναν διάφορα. Τότε τη διοίκηση είχε αναλάβει ο Νίκος Πατέρας και δεν ανανέωσα το συμβόλαιό μου, παρά το γεγονός ότι είχα τελειώσει ένα πρωτάθλημα με 30 συμμετοχές. Προπονητής της ομάδας ήταν ο Σπύρος Λιβαθηνός, ο οποίος θα πήγαινε στη Λεμεσσό και με ήθελε μαζί του. Όμως τελικά, ενώ είχα συμφωνήσει, ο Λιβαθηνός ανέλαβε την Κόρινθο με αποτέλεσμα να μην προχωρήσει και η δική μου μεταγραφή. Τελικά πήγα στην Κόρινθο μαζί του, αλλά ήμουν άτυχος, καθώς έσπασα το πόδι μου και δεν μπόρεσα να παίξω όπως ήθελα.

«Ο Κοτίδης ήταν αδικημένος από το ποδόσφαιρο. Μπορούσε να πάει σε οποιαδήποτε ομάδα, αλλά ο Εθνικός ζητούσε… τα δάνεια της Αγγλίας!»

Στον Εθνικό είχατε συμπαίκτες κάποιους από αυτούς που έγραψαν ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Φυσικά είχα συμπαίκτες όπως ο Τάσος Μητρόπουλος, ο Μουκέας, ο Ιωακειμίδης, ο Φώτης Παπαδόπουλος. Είχαμε καταφέρει να φτιάξουμε μια ομάδα που συνεχώς βρίσκονταν στην πρώτη 6άδα του πρωταθλήματος, παίξαμε στο Βαλκανικό κύπελλο.

Είχαμε και καλούς ξένους, όπως ο Κοβάσεβιτς, ο οποίος είχε έρθει από τον Ερυθρό Αστέρα, αλλά και ο Ιλούνγκα που είχε μεγάλη προσφορά στην ομάδα. Για μένα ένας από τους καλύτερους ήταν ο Βούλγαρος ο Ντένεφ, ο οποίος ήταν και διεθνής. Αλλά έγινε ένα περιστατικό στην ομάδα και έφυγε για την Καβάλα. Αδικημένος από το ποδόσφαιρο πάντως ήταν και ο Τάκης Κοτίδης. Μπορούσε να πάει σε οποιαδήποτε ομάδα, αλλά ο Εθνικός ζητούσε… τα δάνεια της Αγγλίας. ΑΕΚ και ΠΑΟΚ συνεχώς τον ήθελαν, αλλά δεν τον έδινε ο Εθνικός.

Ο Δημήτρης Γεωργάρας σε αναμέτρηση Εθνικού – Προοδευτικής τον Φεβρουάριο του 1992.

Να μιλήσουμε όμως και για τα περιβόητα πειραϊκά ντέρμπι με τον Ολυμπιακό.

Πάντοτε υπήρχε ένταση σε αυτά τα παιχνίδια, ασχέτως της θέσης στην οποία βρίσκονταν οι δύο ομάδες. Όταν ερχόταν η ώρα για να παίξουμε με τον Ολυμπιακό, ξέραμε ότι πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να ικανοποιήσουμε τον κόσμο μας. Γίνονταν μεγάλες μάχες και πραγματικά ήταν παιχνίδια που κέντριζαν το ενδιαφέρον όλης της Ελλάδας.

Ποιο θυμάστε περισσότερο;

Φυσικά ένα παιχνίδι κυπέλλου, όπου καταφέραμε και πήραμε την πρόκριση στο τελευταίο λεπτό. Στο πρώτο ματς, όπου ήμασταν εμείς γηπεδούχοι, δεν υπήρξε σκορ. Στη ρεβάνς ο Ολυμπιακός είχε καταφέρει να πάρει το προβάδισμα στο σκορ, όμως τελικά εμείς με ένα γκολ του Φώτη Παπαδόπουλου στις καθυστερήσεις, μπορέσαμε και πήραμε την πρόκριση για τον επόμενο γύρο. Ήταν μια τεράστια επιτυχία για την εποχή εκείνη. Δυνατά ματς είχε γίνει και στο Ολυμπιακό στάδιο, όπου πήραμε δύο φορές την ισοπαλία 2-2 σε ματς που είχαν επίσης μεγάλη ένταση.

«Με τον Μητρόπουλο συνεχώς “τρωγόμασταν” σαν τα κοκόρια!»

Στην ιστορία πάντως έχουν μείνει και οι μονομαχίες σας με τον Τάσο Μητρόπουλο.

Με τον Τάσο συνεχώς “τρωγόμασταν” σαν τα κοκόρια. Μπορεί να ήμασταν συμπαίκτες στον Εθνικό, όμως όταν πήγε στον Ολυμπιακό, πραγματικά είχαμε μερικές επικές μονομαχίες. Ο Τάσος έπαιζε περισσότερο για τον κόσμο και ήταν δυναμικός παίκτης. Βέβαια όλα αυτά γίνονταν μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Έξω από αυτόν οι σχέσεις μας ήταν και είναι εξαιρετικές.

Σε ένα ματς πάντως στο “Καραϊσκάκη” είχατε πέσει με πλονζόν να τον σταματήσετε.

Σε εκείνο το ματς, θεώρησα ότι αρχικά μου είχε κάνει φάουλ ο Τάσος και όταν ο διαιτητής δεν σφύριξε, δεν ήθελα να τον αφήσω να ξεφύγει με την μπάλα. Έτσι σηκώθηκα αμέσως, με αποτέλεσμα να τον προλάβω στη γραμμή και να τον ρίξω έξω. Ο διαιτητής βέβαια μου έδειξε κάρτα.

Δημήτρης Γεωργάρας και Τάσος Μητρόπουλος σε μια από τις δεκάδες… επικές μονομαχίες τους σε αγώνες Ολυμπιακού – Εθνικού, τον Νοέμβριο του 1989.

Δεν ήταν όμως μόνο αυτή η φορά.

Μπορεί να έχω χάσει και το μέτρημα. Μια άλλη φορά στο Ολυμπιακό στάδιο, ο Μητρόπουλος μου είχε ρίξει αγκωνιά με αποτέλεσμα εγώ να αρχίσω να τον κυνηγάω. Μπήκαν και οι πάγκοι μέσα και έγινε χαμός. Τελικά ο διαιτητής τον απέβαλλε, εγώ δεν πρόλαβα να τον χτυπήσω, αλλά αποβλήθηκα γιατί έκανα “ντου”. Τότε είχε βρίσει τον επόπτη ο Τάσος, αλλά εγώ “έφαγα” 8 αγωνιστικές τιμωρία.

Σήμερα σας βρίσκουμε να είσαστε ο υπεύθυνος στο “Παπαστράτειο” κολυμβητήριο. Έναν χώρο όπου έχουν γίνει επίσης μεγάλες μάχες, Ολυμπιακού – Εθνικού αλλά σε άλλο άθλημα.

Στο πόλο. Για πολλά χρόνια ο Εθνικός ήταν ο αυτοκράτορας της πισίνας. Πράγματι έχουν γίνει μεγάλες μάχες εδώ και ερχόμασταν κι εμείς ως εν ενεργεία παίκτες του ποδοσφαίρου, προκειμένου να δούμε τις τιτανομαχίες της πισίνας.

Ο Δημήτρης Γεωργάρας θυμάται τις μεγάλες στιγμές που έζησε με τη φανέλα του Εθνικού, με τη βοήθεια του συντάκτη του sportday.gr, Γιώργου Μπιτσικώκου.

Συνέντευξη Δημήτρης Γεωργάρας: «Γι' αυτό πήρα στο κυνήγι τον Μητρόπουλο στο ΟΑΚΑ»