Αντώνης Καρπετόπουλος: Η πίστη της ΑΕΚ και η... έλλειψη πίστης του Λουτσέσκου!

Μετά τη νίκη του Παναθηναϊκού στο Βικελίδης η ΑΕΚ, ο Ολυμπιακός κι ο ΠΑΟΚ ήταν υποχρεωμένοι να κερδίσουν για διαφορετικούς λόγους: η Ενωση για να πλησιάσει τον ΠΑΟ στην κορυφή, (και να τον προσπεράσει αν κερδίσει τον Ατρόμητο στο Περιστέρι ή στο Δευτεροβάθμιο της ΕΠΟ, αν κάνει έφεση), και οι άλλοι δυο για να μην μείνουν κι άλλο πίσω. Δεν τα κατάφερε να κερδίσει μόνο ο ΠΑΟΚ, που έβγαλε τα μάτια του μόνος του στην Τρίπολη.

Η έλλειψη πίστης

Η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ έδιναν τα παιγνίδια τους περίπου την ίδια ώρα κι ενόψει της κρίσιμης μεταξύ τους αναμέτρησης την Κυριακή στη Τούμπα ήταν μια ωραία ευκαιρία να τους δεις να αγωνίζονται παράλληλα για να διακρίνεις ομοιότητες και διαφορές – βέβαια δεν ήταν ίδια η δυσκολία των παιγνιδιών τους. Η Ενωση έπαιζε με τον ουραγό Λεβαδειακό, που ήταν μάλλον αδύνατον να κάνει αποτέλεσμα στην OPAP Αrena ενώ ο ΠΑΟΚ δοκιμαζόταν στην πάντα σκληρή Τρίπολη.

Κι αν ωστόσο η σύγκριση ήταν δύσκολη ένα πράγμα φάνηκε: ότι η ΑΕΚ είναι μια ομάδα που πιστεύει ότι μπορεί να κερδίσει το πρωτάθλημα, ενώ ο ΠΑΟΚ έχει ένα προπονητή, τον Ρασβάν Λουτσέσκου, που όσο καλή κι αν είναι η δουλειά του, η έλλειψη πίστης του στην υπέρβαση γίνεται πρόβλημα. Η ΑΕΚ χωρίς να φορτσάρει κέρδισε με 3-0 κι έχασε και πέναλτι. Κι ο ΠΑΟΚ χωρίς να καταλάβει το πως, πέταξε δυο βαθμούς με δυο γκολ που δέχτηκε στις καθυστερήσεις: είχε προηγηθεί στο 83 ΄με 0-2. Είναι σατανική σύμπτωση αλλά στο πρώτο ματς ήταν αυτός που είχε μετατρέψει το σε βάρος του 0-2 σε 2-2 με τον Αστέρα. Αλλά όλα έχουν εξήγηση.

Χωρίς αυτοκριτική

Δεν συνέβη τίποτα το ανεξήγητο ή το παράξενο στο ματς του ΠΑΟΚ. Ο Λουτσέσκου είπε ότι το ματς αυτό είναι σαν περίληψη ολόκληρης της σεζόν της ομάδας του: εμμέσως έριξε την ευθύνη στους παίκτες του, μάλλον γιατί είναι τσακωμένος με την αυτοκριτική. Είναι αλήθεια πως ο ΠΑΟΚ έχει πετάξει βαθμούς εξαιτίας μιας χαλαρότητας στο τέλος και στα εκτός έδρας ματς με τον ΟΦΗ, τον Λεβαδειακό και τον Ατρόμητο – σε όλα αυτά η συμπεριφορά του έμοιαζε σαν αυτή που είχε στην Τρίπολη: νόμιζαν όλοι πως τα παιγνίδια τελείωσαν χωρίς να έχουν τελειώσει. Ομως ακριβώς αυτά τα προηγούμενα θα έπρεπε να τα έχει στο μυαλό του ο Λουτσέσκου και να κάνει μια διαφορετική διαχείριση του ματς στο φινάλε.

Οσα κάνει είναι αποτέλεσμα μάλλον της βεβαιότητάς του ότι και να χάσει ένα ματς που επι της ουσίας είχε κερδίσει δεν θα του πει κανείς τίποτα: θα φταίει ο Νάρεϊ πχ γιατί σούταρε αντί να δώσει μια πάσα. Στην πραγματικότητα στο τέλος ο πρώτος χωρίς μυαλό είναι ο Λουτσέσκου. Είναι ακατανόητο γιατί ο ΠΑΟΚ πχ απαγορεύεται να παίξει για δέκα (ή για πέντε λεπτά) με ένα στόπερ παραπάνω, όταν μάλιστα είναι δεδομένο ότι ο αντίπαλος του απλά θα γεμίσει την περιοχή. Και ειδικά στο χθεσινό ματς δεν καταλαβαίνω γιατί έπρεπε και να βγουν από το ματς ο Κωνσταντέλιας για να μπει ο παλαίμαχος Μπίσεσβαρ και αλλά κι ο Κενζούρα που μόλις κατέβηκε από το αεροπλάνο – τουλάχιστον ο επίσης ακόμα μη προσαρμοσμένος Τάισον μπήκε γιατί χτύπησε ο Ζίφκοβιτς.

Οσο δε για την αντικατάσταση του Ντούγκλας Αουγκούστο από τον αόρατο σχεδόν Φελίπε Σουάρεθ, αν ο Βραζιλιάνος δεν τραυματίστηκε, μου μοιάζει ποινικό αδίκημα! Μετά από αυτό το γαϊτανάκι των άστοχων αλλαγών, ο Αστέρας πίεσε, διότι ο Μάντζιος είχε το κουράγιο να ρίξει στο ματς εκτός από τον Τιλίκα και τον Τασουλή και δυο μικρούς με όρεξη για τρέξιμο (τον Πρέκα και τον Κωστέα). Το 1-2 ήρθε με ένα γκολ του Σίτο σε κενό τέρμα μετά από σέντρα του Τασουλή και το 2-2 μετά από ένα γέμισμα του ίδιου παίκτη και μια κεφαλιά του Ατιένσα. Όλα αυτά ενώ ο Αστέρας μετά το 0-2 του Μπράντον Τόμας στο 83΄(το γκολ είναι αληθινά υπέροχο…) είχε άλλες δυο ευκαιρίες με τον Τασουλή και τον Κωστέα!

Ολοι δουλεύουν για την ΑΕΚ

Βλέποντας τον τρόπο που πέταξε τους βαθμούς ο ΠΑΟΚ καταλαβαίνεις πως είναι μια στιγμή που όλα δουλεύουν υπέρ της ΑΕΚ: θα πάει στην Τούμπα την άλλη Κυριακή και θα βρει πιθανότατα ένα ΠΑΟΚ με το ηθικό στα τάρταρα μετά τις δυο συνεχόμενες ισοπαλίες (με Ολυμπιακό και Αστέρα) σε ματς που ήταν καλύτερος. Η ΑΕΚ κέρδισε τον Λεβαδειακό χωρίς να ιδρώσει – πετυχαίνοντας το τρίτο στη σειρά 3-0 στο γήπεδό της (τα δυο προηγούμενα ήταν οι νίκες με Αρη και Ολυμπιακό). Και στα τρία αυτά παιγνίδια η ΑΕΚ επικράτησε εύκολα αφήνοντας την αίσθηση ότι μπορεί να παίξει καλύτερα. Γιατί όντως μπορεί.

Χθες αρκούσαν τα κέφια του φορμαρισμένου Λιβάι Γκαρσία που μόνος πήγε το σκορ στο 2-0 στο πρώτο ημίχρονο σκοράροντας με ένα χτύπημα φάουλ στο 37’ και κερδίζοντας το πέναλτι και την αποβολή του Τζημόπουλου στο 45΄: το μετέτρεψε σε γκολ ο Αμραμπατ, δεύτερος καλύτερος σε απόδοση. Το τελικό 3-0 διαμόρφωσε ο Φαν Φέρτ στο 85΄κι ενώ προηγουμένως ο Τζούμπερ αστόχησε στο δεύτερο πέναλτι της βραδιάς. Το ματς προφανώς δεν αντέχει σε κριτική.

Αντίδραση με εξάρα

Δεν αντέχει σε κριτική και το ματς του Ολυμπιακού με τον Παναιτωλικό, κι όχι γιατί τελείωσε με 6-1. Μια τόσο μεγάλη νίκη, (η μεγαλύτερη του Ολυμπιακού φέτος και η μεγαλύτερη ήττα του Παναιτωλικού στην ιστορία του στη Σουπερλίγκα), θα πρεπε να είναι σημάδι ανάρρωσης: αλίμονο σε όποιον το δει έτσι. Στην πραγματικότητα το ματς αποτελεί απόδειξη πως στο ελληνικό πρωτάθλημα ένα ματς ανάμεσα σε μια ομάδα που κάτι διεκδικεί και σε μια ομάδα που δεν διεκδικεί τίποτα μπορεί να λήξει πολλά με λίγα!

Ο Αστέρας πχ με τον ΠΑΟΚ έπαιξε για το γόητρο: ήθελε να κλείσει μια σεζόν που εντός έδρας δεν έχει χάσει από κανένα από τους τέσσερις πρώτους – αυτό φάνηκε. Ο Παναιτωλικός στο Καραϊσκάκη έμοιαζε να έχει πάει εκδρομή: το 6-1 ίσως ήταν και κολακευτικό καθώς όταν εμφανίζεσαι με ένα πρωτάρη τερματοφύλακα και παίζει με τέσσερις κυνηγούς και μεσοεπιθετικούς στο Καραϊσκάκη μάλλον πας γυρεύοντας.

Ο Ολυμπιακός εκμεταλλεύτηκε ένα πλήθος από δώρα της άμυνας της ομάδας του Γιάννη Αναστασίου: τα γκολ του Μπακαμπού και του Παπασταθόπουλου ήρθαν ως αποτέλεσμα λανθασμένων εξόδων του τερματοφύλακα Κοντογιάννη, ο Χάμες σκόραρε ανενόχλητος με κεφαλιά σε εκτέλεση κόρνερ του Φορτούνη γιατί άμυνα δεν υπήρχε και μετά εκτέλεσε σωστά κι ένα πέναλτι που έγινε άνευ λόγου καθώς ο Κανός πήγαινε προς τη γραμμή του άουτ. Κερασάκι στην τούρτα το γκολ του Βαλμπουενά που κατάφερε πάλι να σκοράρει με τον παναιτωλικό, αυτή τη φορά γιατί ένα δικό του σουτ στο 90΄απλά βρήκε εστία.

Πιο πολύ κι από το σκορ είχε ενδιαφέρον η ατομική απόδοση κάποιων παικτών. Ο Ραμόν στο ντεμπούτο του, παίζοντας εντελώς ακάλυπτος, αφού ο Φορτούνης δεν ασχολείται με αυτά, δεν τα πήγε κι άσχημα: θέλει χρόνο, υποστήριξη και στοιχειώδη μαθήματα κατανόησης του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, αλλά είναι αθλητικός και γρήγορος. Ο Φορτούνης στην επανεμφάνισή του στην ενδεκάδα ήταν πιο ζωντανός από τον Μπιέλ παίζοντας, όχι αριστερό εξτρέμ, αλλά όπου να ναι. Ο Κανός δεν μοιάζει εξτρέμ, μάλλον είναι ένας επιθετικός δεξιός ενδιάμεσος (έμβολο σε μια μεσαία γραμμή με τρεις), αλλά μπάλα ξέρει κι εντός περιοχής ήταν επικίνδυνος: σημείωσε ένα ωραίο γκολ και συγκίνησε και τους συμπαίκτες του αφιερώνοντας το στην μνήμη της μητέρας του. Ο Μπα φάνηκε καλά: χρειάζεται πάρα πολύ.

Αλλά στην άμυνα δεν έλειψαν πάλι τα λάθη, ο Εμβιλά εξακολουθεί να είναι αλλού κι αλλού, ο Παπασταθόπουλος κάνει υπερωρίες – σχεδόν συγκινητικά. Κατά τα άλλα σε ματς σαν αυτό αρκεί η ποιότητα του Χάμες που σκοράρει και δημιουργεί περπατώντας, η όρεξη του Ροντινέι και ο επαγγελματισμός του Χουάνκ. Αλλά πραγματικά αλίμονο σε όποιον βγάλει συμπεράσματα: στο επόμενο δύσκολο ματς δεν αποκλείεται αυτά τα συμπεράσματα που θα ακουστούν να εκθέσουν πάλι όποιον τα βγάζει.

Απλά, βλέποντας και το πρόγραμμα, νομίζω πως απλοποιήθηκε η ιστορία του εφετινού Ολυμπιακού: για να διεκδικήσει το πρωτάθλημα σοβαρά και μέχρι τέλους πρέπει να πάρει νίκες σε ντέρμπι, αρχής γενομένης από αυτά που έχει μπροστά του με τον ΠΑΟ και την ΑΕΚ μέχρι τη νίκη της κανονικής περιόδου. Χωρίς αυτές τρόπος διεκδίκησης πρωταθλήματος δεν υπάρχει.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΟ:  www.karpetshow.gr

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News