Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός: Το ντέρμπι που γεννά ήρωες... από το πουθενά!

Δεν θα ήταν ποδόσφαιρο αλλιώς. Ως μέρος της αξιοκρατίας του παιχνιδιού, ο in extremis ήρωας δεν είναι απλώς απαραίτητος ή αναγκαίος, αλλά συμβαίνει.

Ενώ η ταύτιση με τους σπουδαίους, τους ηγέτες, τους προσφιλείς και τους ανίκητους είναι ο αυτονόητος δρόμος, η πάνδημη λατρεία για το παιχνίδι δεν θα γινόταν να στέκεται αν δεν υπήρχαν εκείνοι οι ήρωες που οι άνθρωποι στη συντριπτική πλειονότητά τους είναι: οι σκόρερ ενός σημαντικού γκολ, που εισβάλουν στο χώρο των θαυμάτων σχεδόν απρόσκλητοι, για να καθορίσουν μια στιγμή για το συλλογικό φαντασιακό.

Έχει, δε, μεγαλύτερη αξία όταν γίνεται σε ό,τι λογίζεται ως το υψηλότερο επίπεδο. Και στην ποδοσφαιρική Ελλάδα δεν υπάρχει πιο πάνω από ένα Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός και τούμπαλιν.

Από τον Γιώργο Σιδέρη στον Μίμη Δομάζο και από τον Ιεροκλή Στολτίδη στον Τότη Φυλακούρη, από τον Νίκο Αναστόπουλο στον Δημήτρη Σαραβάκο και από τον Ριβάλντο στον Μάρκους Μπεργκ, η επίτευξη ενός γκολ είναι ηδονική και αναμενόμενη. Η φυσιογνωμία που προσδοκάς να κομίσει, το κάνει. Όμως η έκπληξη δίνει στη χαρά ένα τόνο ευθυμίας. Επίσης, διανθίζει τη Βίβλο με ονόματα τα οποία είτε έχουν ξεχαστεί είτε εμφανίζονται για πρώτη φορά.

Ήταν ο Μίμης Μπερνάδος που έβαλε το γκολ της νίκης του Παναθηναϊκού επί του Ολυμπιακού στις 25 Ιουνίου 1961, το 1-0 με το οποίο οι «πράσινοι» κατέκτησαν το πρωτάθλημα. Ο Μπερνάδος δεν ήταν κακός ποδοσφαιριστής, έβαλε 18 γκολ σε 29 παιχνίδια εκείνη τη χρονιά, αλλά ήταν άτυχος εξ ονόματος, καθώς έφτασε στον Παναθηναϊκό το 1959, μαζί με τον Μίμη Δομάζο.

Δέκα χρόνια μετά, ήταν η σειρά ενός ποδοσφαιριστής που έμεινε μόνο ένα χρόνο στον Παναθηναϊκό, για να γευτεί τη χαρά του ήρωα της μίας βραδιάς. Ο Σάκης Κουβάς πέτυχε στο 78’ το γκολ της νίκης στο εντός έδρας 3-2 επί του Ολυμπιακού, στις 10 Οκτωβρίου του 1971. Έμεινε ένα χρόνο και επέστρεψε στον Βύζαντα Μεγάρων, όπου ανδρώθηκε και που είχε κάνει την καριέρα που του επέτρεψε να παίξει ένα χρόνο στο «τριφύλλι».

Ο Πάμπος Παμπουλής και ο Γιώργος Βασιλόπουλος, από τη μεριά τους, θα έχουν να θυμούνται τα γκολ που σημείωσαν στις 7 Δεκεμβρίου του 1975, όταν ο Ολυμπιακός, ο οποίος μετερχόταν, ύστερα από τη φυγή του Νίκου Γουλανδρή ένα χρόνο πριν, μια περίοδο παρακμής, νίκησε τον Παναθηναϊκό 4-2. Λιγότερα από δύο χρόνια αργότερα, στις 9 Οκτωβρίου του 1977, ο Παναθηναϊκός πέρασε από το Φάληρο με σκορ 2-1 και το γκολ της νίκης πέτυχε ο Χρήστος Γιαννακούλας.

Αξέχαστο, για τον ίδιο και τους φίλους του Ολυμπιακού, ήταν ένα γκολ που πέτυχε ο Σερραίος γνωστός Έλληνας προπονητής Μάκης Κατσαβάκης. Ήταν αξιόπιστος αμυντικός, αλλά σκόραρε το τρίτο γκολ στην εκτός έδρας νίκη με σκορ 3-2, σε ένα παιχνίδι που έγινε στις… 31 Δεκεμβρίου του 1978!

Από τη μεριά του, ο Ραφαέλ Περόνε δεν είχε άγονη θητεία με τον Ολυμπιακό, αφού έμεινε δύο χρόνια, έπαιξε 50 ματς και πέτυχε 10 γκολ. Στις 6 Μαΐου του 1979, ο Ουρουγουανός έβαλε ένα φάουλ που… έπνιξε ο Βασίλης Κωνσταντίνου, το μοναδικό γκολ της αναμέτρησης στο Καραϊσκάκη, και παρ’ ότι φέρεται να του είπε «σου έχω φυλάξει κι άλλο», το δεύτερο δεν ήρθε.

Σχεδόν 9 μήνες αργότερα, στις 13 Ιανουαρίου του 1980, ο Παναθηναϊκός νίκησε 2-0 τον Ολυμπιακό στη Λεωφόρο και το γκολ πέτυχε ο Χρήστος Υφαντίδης, ένας ταλαντούχος ποδοσφαιριστής που είχε μεταγραφεί από τη Βέροια, αλλά δεν ευδοκίμησε. Ήρθε από την μπαλιά του μεγάλου Δομάζου, ο οποίος έπαιζε το τελευταίο ντέρμπι του εκείνη τη μέρα.

Ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα γκολ σε ντέρμπι έβαλε φυσικά ο Βασίλης Παπαχρήστου, στις 15 Φεβρουαρίου του 1987. Ήταν ένα πλασέ το οποίο αποδείχθηκε νικητήριο, σκορ 2-1, και το έβαλε μόλις δύο λεπτά αφού είχε περάσει στον αγωνιστικό χώρο, νικώντας τον Αντώνη Μήνου. Το γκολ εκείνο του γενειαφόρου Γιαννιώτη επιθετικό αποδείχθηκε καταλυτικό για την κατάκτηση-έκπληξη του πρωταθλήματος.

Δύο γκολ που πέτυχαν ποδοσφαιριστές οι οποίοι αναγνωρίστηκαν αλλά θα γινόταν να χαρακτηριστούν απροσδόκητα, ήρθαν με περίπου εννιά χρόνια διαφορά. Το πρώτο, σε εκτός έδρας ντέρμπι στο ΟΑΚΑ, σημείωσε ο 18χρονος Γιώργος Βαΐτσης, ένας επιθετικός από την Άρτα, με κεφαλιά στο πρώτο δοκάρι.

Μάλιστα, σε εκείνο το 1-2 του Ολυμπιακού στις 16 Μαρτίου του 1986 σημειώθηκε ένα από τα πιο διάσημα σλάλομ στην Ιστορία των ντέρμπι, με τον Τάσο Μητρόπουλο, ο οποίος από εκείνο το παιχνίδι κέρδισε το προσωνύμιο Ράμπο.

Το άλλο έβαλε ένας από τους πιο σταθερούς ποδοσφαιριστής στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ο Γιώργος Καπουράνης, στις καθυστερήσεις του εκτός έδρας παιχνιδιού για τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, στις 2 Δεκεμβρίου του 1995. Οι «πράσινοι» νίκησαν 2-1 και ήταν ένα από τα θεμελιώδη γκολ για εκείνη την ονειρική χρονιά που τους βρήκε πρωταθλητές και ένα βήμα πριν τον τελικό του Champions League.

Δεν είχε συμπληρωθεί, πάντως, χρόνος από την εκτός έδρας επικράτηση του Ολυμπιακού, 2-1, πάλι στο ΟΑΚΑ, στις 5 Ιανουαρίου του 1994. Όσοι παρακολούθησαν εκείνο το παιχνίδι θυμούνται το απίστευτο γυριστό του, πάντως όχι άσημου, Κρις Καλαντζή.

Το ίδιο συνέβη και στις 21 Ιανουαρίου του 1999, από την αντίθετη πλευρά.

Ήταν ο, άψογος τεχνικά και με σημαντική πορεία στην Ελλάδα, Πέρσι Ολιβάρες, ο Περουβιανός που πέτυχε το ένα από τα δύο γκολ του Παναθηναϊκού στο ΟΑΚΑ, στη νίκη 1-0 επί του Ολυμπιακού.

Ο 21ος αιώνας, πάντως, έχει τους δικούς του ήρωες της μίας νύχτας. Δεν μπορεί να το πει κάποιος αυτό για τον Ματ Ντέρμπισαϊρ, που πέτυχε το μοναδικό γκολ στο εκτός έδρας 1-0 του Ολυμπιακού στις 21 Μαρτίου του 2010, όταν ο Παναθηναϊκός ήταν έτοιμος να κάνει φιέστα… πρωταθλητή στο γήπεδό του, αλλά μπορεί να το πει για τον Τάσο Αυλωνίτη, έναν αμυντικό που έπαιξε στον Ολυμπιακό δύο χρόνια και πέτυχε το μοναδικό γκολ στο ντέρμπι της 26ης Οκτωβρίου του 2014 στο Καραϊσκάκη.

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News