Μπάμπης Χριστόγλου: Απ’ την γκρίνια στην τοξικότητα μια φανέλα δρόμος

Κατανοώ μάγκες μου πως τα πράγματα δυσκολεύουν και πως το ποδόσφαιρο, που είναι το αποκούμπι για τον καθέναν άνθρωπο που αντιμετωπίζει ένα κάρο άλλα θέματα, αποτελεί ένα πεδίο για να μπορεί να ξεσπάσει. Απ’ αυτό όμως το σημείο, μέχρι να μη μας αρέσει το κάθε τι που κάνει ο σύλλογος, για να ικανοποιήσει τα γούστα του κοινού, κάπου το βρίσκω αρκετά παράλογο.

Αυτό το καταγράφω με αφορμή διάφορα πράγματα που διαβάζω για τις νέες εμφανίσεις του Ολυμπιακού, για το αν είναι ωραίες ή όχι, αν ταυτίζονται με την ομάδα και διάφορα ακόμα σχόλια που ακούω και πραγματικά με ξεπερνάνε ως άνθρωπο.

Θεωρώ πως τόσο ο Ολυμπιακός, όσο κι όλες και οι άλλες ομάδες, προσπαθούν κάθε χρόνο να παρουσιάσουν κάτι καινούργιο στο κοινό, να κάνουν πιο ελκυστικό το προϊόν. Σίγουρα μιλάμε για εταιρείες που έχουν μακρά διαδρομή στον χώρο της αθλητικής ένδυσης. Θεωρώ κάπου πως η γκρίνια για κάθε προσπάθεια που γίνεται ή για κάθε ιδέα που πέφτει στη φανέλα του Θρύλου, αλλά και κάθε άλλης ομάδας, είναι πολύ κουραστική για μας τους υπόλοιπους.

Η φανέλα είναι κάτι που -εφόσον ικανοποιεί τους ανθρώπους της ομάδας και πάνω απ’ όλα τους ποδοσφαιριστές που τη φοράνε- η γνώμη των υπολοίπων περισσεύει, ειδικά όταν είναι μονίμως αρνητική. Σε τελευταία ανάλυση, όποιος γουστάρει πάει και την αγοράζει και τελειώνει η υπόθεση. Αφήστε που μιλάμε για ένα ένδυμα, το oποίο και να φορέσει κανείς σε άλλη μέρα της καθημερινότητάς του, κινδυνεύει να μπλέξει σε περιπέτειες με τέτοια τρέλα που κυκλοφορεί στον δρόμο κι εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα. Αυτό δεν είναι καθόλου αστείο.

Για να μη νομίσει βέβαια κανείς πως αυτή η γκρίνια αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο των φίλων του Ολυμπιακού, τα ίδια πάνω-κάτω βλέπω και στις άλλες ομάδες, λιγότερο ή περισσότερο δεν έχει καμία σημασία. Βλέπω ΑΕΚτζήδες να γκρινιάζουν για την καινούργια κολεξιόν, για το χρώμα, για τον τύπο της φανέλας, ακόμα και για τη δεύτερη και την τρίτη εμφάνιση, έχω εντοπίσει και φίλους των «πρασίνων» σε πλείστες περιπτώσεις να κάνουν το ίδιο.

Ο Ελληνας οπαδός για κάθε λεπτομέρεια, ακόμα και για τον τρόπο της παρουσίασης, στο πλαίσιο της κριτικής και της άποψης που πρέπει να έχει ο φίλαθλος, γκρινιάζει με το παραμικρό. Συνήθως αναπολεί εμφανίσεις του παρελθόντος και κάνει συγκρίσεις με τις τωρινές. Ξεχνώντας πιθανότατα, ότι κι εκείνες που έβγαζαν οι εταιρείες που έντυναν τις ομάδες τότε, δεν τις επιδοκίμαζαν. Αλλωστε είχαν επικριθεί επίσης πολύ την εποχή που βγήκαν. Ομως και αυτές που επικαλούνται πολλάκις απ’ το παρελθόν, εκείνη την εποχή που είχαν κυκλοφορήσει τις θεωρούσαν ακατάλληλες.

Ο Ελληνας φίλαθλος είναι εκείνος που πρέπει να έχει άποψη για τα πάντα. Για την πολυχρωμία ή για την εμφάνιση και το χρώμα που έχουν η δεύτερη κι η τρίτη εμφάνιση ή ακόμα κι η στολή του τερματοφύλακα που πάντοτε είναι μία εντελώς διαφορετική υπόθεση. Τις τελευταίες ώρες μάλιστα που κυκλοφόρησαν κι αυτές της Λίβερπουλ με τη μία να είναι πράσινη ως και γι’ αυτές εντόπισα γκρίνια. Λες κι άμα τους άρεσαν, θα πετάγονταν μέχρι το «Ανφιλντ» να ψωνίσουν…

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News