Αντώνης Καρπετόπουλος: Αλμέιδα και Γιοβάνοβιτς δεν είναι μάγοι, αλλά... επαγγελματίες

Δεν υπήρξε άνθρωπος που να μην έγραψε για τον θρίαμβο του Παναθηναϊκού και το θαύμα της ΑΕΚ – παραδόξως η νίκη του ΠΑΟΚ πέρασε μάλλον χωρίς υπερβολική προβολή, ίσως επειδή αντίπαλος ήταν η Ελσίνκι.

Δεν αντιλέγω ότι υπήρξε και «πράσινος» θρίαμβος και «Ενωσίτικο» θαύμα, πολύ φοβάμαι όμως πως αυτές οι υπερβολές στην παρουσίαση των αποτελεσμάτων μάς απομακρύνουν απ’ την πραγματική διάσταση αυτών των επιτυχημένων αποτελεσμάτων. Αποτελούν επιβράβευση ποδοσφαιρικής λογικής. Ο Γιοβάνοβιτς για να φτάσει το φετινό καλοκαίρι και να δει τον Παναθηναϊκό να κοιτάζει στα μάτια σοβαρές ευρωπαϊκές ομάδες δούλεψε μεθοδικά τρία χρόνια ορίζοντας ρεαλιστικούς στόχους.

Κι ο Ματίας Αλμέιδα για να κάνει το περίφημο θαύμα του Μπράιτον, χρειάστηκε να κερδίσει εντός της ΑΕΚ υποστήριξη, όχι στη δουλειά του, αλλά στο όραμά του. Που είναι μία επιθετική ομάδα που δεν θα θυμίζει ομάδα του ελληνικού πρωταθλήματος. Στη μέθοδο θα έπρεπε να εστιάζουμε, όχι στο μεταφυσικό της υπερβολής.

Φαβορί

Ο Παναθηναϊκός δεν έκανε απέναντι στην Βιγιαρεάλ το καλύτερο φετινό παιχνίδι του. Τηρουμένων των αναλογιών ήταν καλύτερα τα παιχνίδια του με την Μπράγκα (και τα δύο), αλλά κυρίως αυτό που έκανε κόντρα στη Μαρσέιγ. Γιατί το λέω; Πρώτα απ’ όλα διότι και η πορτογαλική ομάδα και η ομάδα της Μασσαλίας έμοιαζαν σε πολύ καλύτερη κατάσταση πριν αντιμετωπίσουν τον Παναθηναϊκό σε σχέση με τη Βιγιαρεάλ.

Οι Μαρσεγέζοι είχαν ξοδέψει του κόσμου τα χρήματα για μεταγραφές κι είχαν δώσει στον κόουτς Μαρθελίνιο ό,τι ήθελε. Η Μπράγκα μοίραζε τριάρες και τεσσάρες στα ευρωπαϊκά προκριματικά και στο πορτογαλικό πρωτάθλημα. Η Βιγιαρεάλ άλλαξε προπονητή σε χρόνο-ρεκόρ, έχει κάνει ένα κακό ξεκίνημα και δεν έρχεται από μία σούπερ χρονιά. Ο Παναθηναϊκός, που ακύρωσε στη Λεωφόρο τη Μαρσέιγ (και την κέρδισε στο τέλος) και που στην Μπράγκα δεν έκανε αποτέλεσμα επειδή ο Σπόραρ έχασε την ευκαιρία της χρονιάς σε ένα ματς που δεν είχε βάρος τελικού, έπρεπε να κερδίσει τη Βιγιαρεάλ που ψάχνεται.

Διότι είναι σε καλύτερη κατάσταση κι αυτό συμβαίνει επειδή έχει συνέχεια. Ο Παναθηναϊκός έπαιξε με τη Βιγιαρεάλ έχοντας δέκα απ’ τους περσινούς του παίκτες στη βασική του ενδεκάδα – ο Χουάνκαρ έλειπε επειδή είναι τραυματίας. Η Βιγιαρεάλ, που άλλαξε 9 απ’ τους 11 που έπαιξαν με την Αλμερία, καταλαβαίνεις απ’ αυτό και μόνο σε τι σύγχυση βρίσκεται. Ο Παναθηναϊκός έκανε μία σημαντική και σπουδαία νίκη κατά τη γνώμη μου διότι ανταποκρίθηκε στο προγνωστικό: ήταν φαβορί. Και το έδειξε.

Κάψιμο

Κι ο Αλμέιδα στο Μπράιτον βασίστηκε στους περσινούς του παίκτες: δεν υπήρχε στην αρχική ενδεκάδα καμία νέα μεταγραφή. Την ώρα που όλοι μιλούσαμε για στόπερ που λείπουν, ο Αλμέιδα έτριβε τα χέρια του διότι γυρνούσαν ο Λιβάι Γκαρσία (κυρίως) κι ο Γκατσίνοβιτς. Η ΑΕΚ πήρε το ματς στο πρώτο ημίχρονο, όταν απέναντι σε μία ομάδα που δεν έχει παίξει στην Ευρώπη ποτέ, εκμεταλλεύτηκε το ότι για την ίδια αυτό ήταν το πέμπτο ευρωπαϊκό ματς. Αντίθετα απ’ αυτό που έγινε στο Παναθηναϊκός-Βιγιαρεάλ, όλο αυτό που έκανε η ΑΕΚ δεν ήταν προβλέψιμο: ήταν δύσκολο να φανταστείς τη νίκη της διότι οι νίκες ελληνικών ομάδων στην Αγγλία είναι σπάνιες.

Αυτό ωστόσο που θα ’πρεπε να επισημανθεί πριν απ’ το ματς είναι ότι η ΑΕΚ έχει ένα δομημένο επιθετικό παιχνίδι, που δεν βασίζεται σε ατομικές προσπάθειες, αλλά σε σαφείς οδηγίες και σε δουλειά στην προπόνηση (βλέπε γκολ του Σιντιμπέ) που γίνεται έναν χρόνο τώρα. Αν το αποτέλεσμα ξάφνιασε, η εμφάνιση έπρεπε να είναι αναμενόμενη. Γιατί ξεχνάμε την αποτελεσματικότητα του ποδοσφαίρου του Αλμέιδα; Διότι ο θόρυβος που στην Ελλάδα προκαλούν δύο-τρια άσχημα αποτελέσματα αρκεί για να… κάψει το μυαλό όλων. Τρεις νίκες μπορεί να σε κάνουν να βλέπεις μία ομάδα ως Μπαρτσελόνα και δύοτρία στραβά αποτελέσματα οδηγούν στο συμπέρασμα πως μια ομάδα είναι για πέταμα. Κι ας έχει κάνει νταμπλ λίγους μήνες πριν.

Σιμάνσκι

Στην ΑΕΚ γίνεται και μία άλλη υπερβολή: τονίζεται η προσαρμοστικότητα του Σιμάνσκι στην άμυνα ως απόδειξη μαγικών λύσεων κτλ. Τίποτα μαγικό δεν υπάρχει. Για ένα-δύο ματς κάθε παίκτης μπορεί να είναι καλός σε μια θέση που δεν είναι δική του. Μετά το τρίτο ματς, αν δεν έχει αποφασίσει να αλλάξει καριέρα θα υποφέρει. Στην περίπτωση του Σιμάνσκι η επισήμανση θα έπρεπε να έχει να κάνει με την επαγγελματική του προσαρμοστικότητα. Δεν είναι μαγική κίνηση του κόουτς: είναι επιλογή ανάγκης. Αλλά οι μάγοι κι οι θαυματοποιοί στην Ελλάδα βρίσκουν κοινό. Οι σοβαροί επαγγελματίες όχι πάντα. Ο Αλμέιδα είναι τυχερός διότι δουλεύει σε μία ομάδα που δεν ψάχνει μάγους. Κι ο Ματίας στην ξεροκεφαλιά, στη σιγουριά και στον αέρα υπεροχής έχει κάτι από Ντούσαν Μπάγεβιτς…

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News