Ολυμπιακός: Όταν πανηγυρίζουν πιο πολύ οι... ρεζέρβες
Δεν είναι εύκολο να «ξαναχτίσεις» ομάδα. Υπάρχουν, όμως, κάποιες λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. Στον Ολυμπιακό του Μαρτίνεθ δεν παίζουν 11, παίζουν… όλοι. Γράφει ο Σταύρος Γεωργακόπουλος.
Yπάρχουν πολλά κομμάτια του προχθεσινού αγώνα ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Άρη, που μπορεί να σταθεί κάποιος και να αναλύσει τα θετικά ή τα αρνητικά. Θα μου επιτρέψετε σήμερα να ασχοληθώ, ωστόσο, με μία λεπτομέρεια που θεωρώ ότι κάνει τη διαφορά στη λειτουργία μιας ομάδας επιπέδου πρωταθλητισμού.
Δεν ξέρω πόσοι πρόσεξαν τις αντιδράσεις στον πάγκο των «ερυθρολεύκων» κάθε φορά που η μπάλα κατέληγε στα δίχτυα του Κουέστα. Ο Ντιέγκο Μαρτίνεθ, όπως συνηθίζει, αγκαλιάζεται με τους συνεργάτες του, αλλά και με όποιον αναπληρωματικό βρεθεί στο διάβα του στα πέριξ του πάγκου. Το εντυπωσιακό της ιστορίας, όμως, που σημαίνει πολλά, είναι το πώς πανηγυρίζουν τα τέρματα της ομάδας εκείνοι που δεν παίζουν!
Στο 2-1 του Ελ Καμπί για παράδειγμα, εκείνοι που μπήκαν πρώτοι στο τερέν για να αγκαλιάσουν τον σκόρερ ήταν ο Αλεξανδρόπουλος, ο Καρβάλιο κι ο Ορτέγκα, με τους δύο πρώτους να μην αγωνίζονται τελικά ούτε λεπτό. Στο διάστημα της προηγούμενης περιόδου, που ελάχιστα πράγματα δούλεψαν σωστά στην ομάδα του Πειραιά, υπήρχαν γκολ που πανηγυρίστηκαν από δύο ή τρεις ποδοσφαιριστές. Όχι επειδή είχαν… προηγούμενα με τον σκόρερ, αλλά επειδή το γενικότερο ξενέρωμα είχε επηρεάσει τους περισσότερους.
Το πρώτο και σημαντικότερο που πρέπει να πετύχει ένας προπονητής για να δημιουργήσει ένα ισχυρό σύνολο, είναι να κάνει όλους όσοι ανήκουν σε αυτό να νιώθουν κρίκοι της ίδιας αλυσίδας. Ο Ισπανός τεχνικός του Ολυμπιακού σπάνια μιλάει για κάποιον απ’ τους ποδοσφαιριστές του, αλλά για τη δύναμη του γκρουπ. Την ισχύ του συνόλου και το πόσο σημαντική είναι η παρουσία όλων όσοι ανήκουν στο ρόστερ της ομάδας, είτε είναι βασικοί, είτε έρχονται απ’ τον πάγκο, είτε βλέπουν τα ματς απ’ την εξέδρα.
Έχει επενδύσει πάρα πολλά σε αυτό το κομμάτι η τεχνική ηγεσία του Ολυμπιακού, αλλά κι ο αθλητικός διευθυντής Αντόνιο Κορδόν. Το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας έχει ήδη φανεί στο γήπεδο. Κάθεται στον πάγκο κοτζάμ Ποντένσε ή ο Φορτούνης και δεν κουνιέται φύλλο. Καλείται να μπει η οποιαδήποτε ρεζέρβα στο γήπεδο και μπαίνει να αγωνιστεί σαν να μην υπάρχει αύριο. Μπαίνει γκολ και τα πανηγυρίζουν είκοσι άτομα μαζί!
Όλα αυτά δεν είναι τυχαία κι αποτελούν συστατικό επιτυχίας. Μόνο αν κερδίσεις τους παίκτες σου, μπορείς στη συνέχεια να τους διδάξεις όλα όσα θες. Πριν τους πείσεις, πρέπει να τους εμπνεύσεις. Και σε αυτό το σκέλος η δουλειά που γίνεται στου Ρέντη απ’ το καλοκαίρι έχει φέρει ήδη εντυπωσιακά αποτελέσματα.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί